Therapy?
Είναι μια πικρή αλήθεια ότι τελευταία βλέπω πολύ λιγότερες ταινίες απ'ό,τι παλιότερα. Λίγο η δουλειά που σημαντικό της τμήμα περιλαμβάνει ασχολία στο σπίτι (τα videogames είναι χρονοβόρα υπόθεση κι όχι πάντα όσο ευχάριστη θα φανταζόταν κανείς), λίγο οι πολλές τηλεοπτικές σειρές που τα τελευταία πέντε-έξι χρόνια συναγωνίζονται αρκετά επάξια τα κινηματογραφικά τους ξαδέρφια, δε μένει και πολύς χρόνος για σινεμά. Γι'αυτό και ήταν καλοδεχούμενη η ευκαιρία να παρακολουθήσω την πρεμιέρα του ArTherapy, της νέας ταινίας του Νίκου Περάκη. Βοηθάει βέβαια να έχεις και ξαδέρφη που παίζει στην ταινία.
Ο Περάκης δίκαια μπορεί να θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Έλληνες σκηνοθέτες. Μπορεί να μην είναι όλες του οι δουλειές ισάξιες σε ποιότητα, αλλά τουλάχιστον ο άνθρωπος δε σταματάει να ψάχνεται και να δουλεύει την τέχνη του, προσπαθώντας να ασχοληθεί με ποικιλία θεμάτων και στιλ. Ο πειραματισμός αυτός είναι πιο έκδηλος από ποτέ στην τελευταία του ταινία, η οποία παίρνει τη μορφή ντοκυμαντέρ/reality/ημερολογίου και αποτελείται από σκηνές που γύρισε ο ίδιος με τη συμμετοχή νέων παιδιών που κατά κύριο λόγο παίζουν τους εαυτούς τους - νεαροί ηθοποιοί που ετοιμάζονται να τελειώσουν τη δραματική, εικαστικοί που προσπαθούν να προβάλλουν την τέχνη τους σε μάτια που δεν την καταλαβαίνουν, μουσικοί που προσπαθούν να ακουστούν μέσα στην κακοφωνία της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας.
Αυτό που τους ενώνει όλους είναι το πάθος για αυτό που κάνουν, κάτι που μπορεί να είναι τέχνη ή μπορεί να είναι απλώς μια εσωτερική παρόρμηση που πρέπει κάπως να εξωτερικευθεί (ε... τέχνη;) και το αιώνιο μπλόκο που βρίσκουν μπροστά τους και ονομάζεται Ελλάδα. Ο Περάκης ξέρει καλά πως η χώρα μας όχι απλά δεν έχει χώρο και χρόνο για αυτά τα παιδιά, αλλά τα αποτρέπει ενεργά από το να ασχοληθούν με αυτό που τους εμπνέει, αφήνοντας μόνες εναλλακτικές τη φυγή στο εξωτερικό ή το συμβιβασμό με την ελληνική πραγματικότητα. Είναι άλλωστε γνωστό ότι στην Ελλάδα οι συγγραφείς (ή κι οι στιχουργοί, δηλαδή... περισσότερα επί της οθόνης) πρέπει να είναι και δικηγόροι, οι μουσικοί πρέπει να είναι και barmen, οι ζωγράφοι δημόσιοι υπάλληλοι και από 'δω παν κι οι άλλοι.
Δεν μπορώ να πω ότι με τρέλανε η επιλογή της δραματοποίησης κάποιων από τις ιστορίες που παρουσιάζονται στην ταινία, καθώς οι φυσικές σκηνές δουλεύουν άριστα για αυτό που φαίνεται να είχε στο μυαλό του ο σκηνοθέτης, κάνοντας τις "στημένες" σκηνές να φαίνονται αυτό ακριβώς. Παρ'όλα αυτά, η κινηματογράφιση παραμένει φρέσκια και γεμάτη ενέργεια, σχεδόν σαν να γινόταν από έναν νέο σκηνοθέτη, ενώ κάποιες σκηνές, όπως ολόκληρη η συνάντηση του νεαρού γκραφιτά με την αστυνομία είναι απολαυστικά vintage Περάκης.
Εντύπωση μου έκανε το site της ταινίας, το οποίο μπορεί να μην είναι κάτι το ιδιαίτερο, είναι όμως έτη φωτός μακριά από οποιαδήποτε εφάμιλλη ελληνική προσπάθεια, περιέχοντας πληροφορίες, video και φωτογραφίες από την ταινία και ένα ενδιαφέρον διαδραστικό στοιχείο, με το ιδιόμορφο guestbook και τις απαραίτητες αλλά τόσο υποτιμημένες social networking συνδέσεις. Προσωπικά, δεν μπορώ να σκεφτώ κάποια άλλη ελληνική παραγωγή που να προσφέρει wallpapers για κατέβασμα στο site της. Το γεγονός βέβαια ότι αυτό εντυπωσιάζει εν έτει 2010 είναι, νομίζω, άλλο ένα πικρό σχόλιο για την κατάσταση στη χώρα μας, λες και σχεδόν συμπληρώνει αυτό της ταινίας.
Το ArTherapy βρίσκεται αυτή τη στιγμή στους κινηματογράφους, και ενώ δεν φαίνεται να προορίζεται για εμπορική επιτυχία (δεν έχει διαφημιστεί σχεδόν καθόλου - ό,τι επιτυχία θα έχει θα οφείλεται αποκλειστικά στην προφορική διάδοση και στο άκουσμα του ονόματος του δημιουργού της), παραμένει, πιστεύω, μια από τις πιο ενδιαφέρουσες προσπάθειες που θα βγάλει φέτος η εγχώρια παραγωγή. Απλά, αν είναι να την κατεβάσετε, αφήστε το καλύτερα (έκλεισαν και οι γνωστοί προμηθευτές) και μη τη δείτε καθόλου. Ή, εναλλακτικά, πάτε και δείτε τη σε κάνα σινεμά. Δεν κάνει κακό πού και πού.
Ο Περάκης δίκαια μπορεί να θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Έλληνες σκηνοθέτες. Μπορεί να μην είναι όλες του οι δουλειές ισάξιες σε ποιότητα, αλλά τουλάχιστον ο άνθρωπος δε σταματάει να ψάχνεται και να δουλεύει την τέχνη του, προσπαθώντας να ασχοληθεί με ποικιλία θεμάτων και στιλ. Ο πειραματισμός αυτός είναι πιο έκδηλος από ποτέ στην τελευταία του ταινία, η οποία παίρνει τη μορφή ντοκυμαντέρ/reality/ημερολογίου και αποτελείται από σκηνές που γύρισε ο ίδιος με τη συμμετοχή νέων παιδιών που κατά κύριο λόγο παίζουν τους εαυτούς τους - νεαροί ηθοποιοί που ετοιμάζονται να τελειώσουν τη δραματική, εικαστικοί που προσπαθούν να προβάλλουν την τέχνη τους σε μάτια που δεν την καταλαβαίνουν, μουσικοί που προσπαθούν να ακουστούν μέσα στην κακοφωνία της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας.
Αυτό που τους ενώνει όλους είναι το πάθος για αυτό που κάνουν, κάτι που μπορεί να είναι τέχνη ή μπορεί να είναι απλώς μια εσωτερική παρόρμηση που πρέπει κάπως να εξωτερικευθεί (ε... τέχνη;) και το αιώνιο μπλόκο που βρίσκουν μπροστά τους και ονομάζεται Ελλάδα. Ο Περάκης ξέρει καλά πως η χώρα μας όχι απλά δεν έχει χώρο και χρόνο για αυτά τα παιδιά, αλλά τα αποτρέπει ενεργά από το να ασχοληθούν με αυτό που τους εμπνέει, αφήνοντας μόνες εναλλακτικές τη φυγή στο εξωτερικό ή το συμβιβασμό με την ελληνική πραγματικότητα. Είναι άλλωστε γνωστό ότι στην Ελλάδα οι συγγραφείς (ή κι οι στιχουργοί, δηλαδή... περισσότερα επί της οθόνης) πρέπει να είναι και δικηγόροι, οι μουσικοί πρέπει να είναι και barmen, οι ζωγράφοι δημόσιοι υπάλληλοι και από 'δω παν κι οι άλλοι.
Δεν μπορώ να πω ότι με τρέλανε η επιλογή της δραματοποίησης κάποιων από τις ιστορίες που παρουσιάζονται στην ταινία, καθώς οι φυσικές σκηνές δουλεύουν άριστα για αυτό που φαίνεται να είχε στο μυαλό του ο σκηνοθέτης, κάνοντας τις "στημένες" σκηνές να φαίνονται αυτό ακριβώς. Παρ'όλα αυτά, η κινηματογράφιση παραμένει φρέσκια και γεμάτη ενέργεια, σχεδόν σαν να γινόταν από έναν νέο σκηνοθέτη, ενώ κάποιες σκηνές, όπως ολόκληρη η συνάντηση του νεαρού γκραφιτά με την αστυνομία είναι απολαυστικά vintage Περάκης.
Εντύπωση μου έκανε το site της ταινίας, το οποίο μπορεί να μην είναι κάτι το ιδιαίτερο, είναι όμως έτη φωτός μακριά από οποιαδήποτε εφάμιλλη ελληνική προσπάθεια, περιέχοντας πληροφορίες, video και φωτογραφίες από την ταινία και ένα ενδιαφέρον διαδραστικό στοιχείο, με το ιδιόμορφο guestbook και τις απαραίτητες αλλά τόσο υποτιμημένες social networking συνδέσεις. Προσωπικά, δεν μπορώ να σκεφτώ κάποια άλλη ελληνική παραγωγή που να προσφέρει wallpapers για κατέβασμα στο site της. Το γεγονός βέβαια ότι αυτό εντυπωσιάζει εν έτει 2010 είναι, νομίζω, άλλο ένα πικρό σχόλιο για την κατάσταση στη χώρα μας, λες και σχεδόν συμπληρώνει αυτό της ταινίας.
Το ArTherapy βρίσκεται αυτή τη στιγμή στους κινηματογράφους, και ενώ δεν φαίνεται να προορίζεται για εμπορική επιτυχία (δεν έχει διαφημιστεί σχεδόν καθόλου - ό,τι επιτυχία θα έχει θα οφείλεται αποκλειστικά στην προφορική διάδοση και στο άκουσμα του ονόματος του δημιουργού της), παραμένει, πιστεύω, μια από τις πιο ενδιαφέρουσες προσπάθειες που θα βγάλει φέτος η εγχώρια παραγωγή. Απλά, αν είναι να την κατεβάσετε, αφήστε το καλύτερα (έκλεισαν και οι γνωστοί προμηθευτές) και μη τη δείτε καθόλου. Ή, εναλλακτικά, πάτε και δείτε τη σε κάνα σινεμά. Δεν κάνει κακό πού και πού.
Θα το δω, ρε συ. Θα το δω. Κι ας έχω κηρύξει unofficial embargo, σε φάση, στις 'ελληνικές ταινίες' (κι ας πήγα να δω τον Κυνόδοντα στον κινηματογράφο - και ουχί 'σινεμά').
ReplyDeleteΑν μη τι άλλο, επειδή φαίνεται, απ' ό,τι λες, να θίγει ζητήματα που με απασχολούν.
Και, ναι, high five για να παλέψουμε μαζί την αλήθεια που μας περιστοιχίζει, το ότι 'η χώρα μας όχι απλά δεν έχει χώρο και χρόνο για αυτά τα παιδιά, αλλά τα αποτρέπει ενεργά από το να ασχοληθούν με αυτό που τους εμπνέει, αφήνοντας μόνες εναλλακτικές τη φυγή στο εξωτερικό ή το συμβιβασμό με την ελληνική πραγματικότητα.'. Γιατί, ναι, χαζά-χαζά, νομίζω ότι τους χαζο-έχουμε, man, εσύ κι εγώ.
Ναι μωρέ, ξέρω τι εννοείς. Αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις, οι ταινίες του Περάκη δεν πέφτουν στην κατηγορία "ελληνικές ταινίες" όπως το εννοείς (και έχεις δίκιο να το εννοείς, μη λέμε κι ό,τι θέμε) - η συγκεκριμένη αξίζει τον κόπο, μολονότι έχει τα flaws της, πολλά από τα οποία δεν είναι καν του σκηνοθέτη.
ReplyDeleteΤώρα όσο για το αν τους χαζο-έχουμε, τι να πω, ποτέ δεν ήμουν η προσωποποίηση της αισιοδοξίας - αλλά εντάξει, πιστεύω ότι όσο ακόμα σκεφτόμαστε τέτοια πράγματα και μας πιάνει πονοκέφαλος αντί να ανασηκώνουμε απλά τους ώμους, κάτι είναι κι αυτό!