Πού πάνε οι σχέσεις που δεν άντεξαν; Στο μουσείο.
Μου αρέσουν τα μουσεία. Δεν ανήκω σε αυτούς που, μόλις φτάνουν σε κάποιο ξένο μέρος, τρέμουν τον αναπόφευκτο εγκλεισμό στο τεράστιο, βαρετό κτίριο με τα ακόμη πιο βαρετά εκθέματα ή γκρινιάζουν προκαταβολικά για τα πόδια τους που θα πονέσουν, τριγυρνώντας πάνω-κάτω στους σιωπηλούς διαδρόμους. Μπορώ να κυκλοφορώ μέσα τους για ώρες, είτε περιεργαζόμενος κάθε έκθεμα με προσοχή είτε απλώς θαυμάζοντάς το για λίγο καθώς περνάω από μπροστά του, αφήνοντας την συνολική ατμόσφαιρα του χώρου να με διαπεράσει. Τα μουσεία με συνάρπαζαν πάντοτε - αναμφίβολα αυτό έχει να κάνει με την αγάπη που έχω για την ιστορία, την επιθυμία που έχω να μαθαίνω πράγματα για το παρελθόν ενός τόπου, τον τρόπο ζωής και σκέψης των κατοίκων του, τα όνειρα και τους φόβους που εμπνέουν την τέχνη του, αλλά και τις σύγχρονες ανησυχίες του. Το κάθε έκθεμα, ανεξάρτητα από την καλλιτεχνική ή ιστορική του αξία, έχει αιχμαλωτίσει μια στιγμή στο χρόνο, ένα μικρό κομμάτι από ένα τεράστιο παζλ, του οποίου η εικόνα ξεκαθαρίζει όσα