Mac City Blues

Μου αρέσουν τα μουσεία. Δεν ανήκω σε αυτούς που, μόλις φτάνουν σε κάποιο ξένο μέρος, τρέμουν τον αναπόφευκτο εγκλεισμό στο τεράστιο, βαρετό κτίριο με τα ακόμη πιο βαρετά εκθέματα ή γκρινιάζουν προκαταβολικά για τα πόδια τους που θα πονέσουν, τριγυρνώντας πάνω-κάτω στους σιωπηλούς διαδρόμους. Μπορώ να κυκλοφορώ μέσα τους για ώρες, είτε περιεργαζόμενος κάθε έκθεμα με προσοχή είτε απλώς θαυμάζοντάς το για λίγο καθώς περνάω από μπροστά του, αφήνοντας την συνολική ατμόσφαιρα του χώρου να με διαπεράσει. Τα μουσεία με συνάρπαζαν πάντοτε - αναμφίβολα αυτό έχει να κάνει με την αγάπη που έχω για την ιστορία, την επιθυμία που έχω να μαθαίνω πράγματα για το παρελθόν ενός τόπου, τον τρόπο ζωής και σκέψης των κατοίκων του, τα όνειρα και τους φόβους που εμπνέουν την τέχνη του, αλλά και τις σύγχρονες ανησυχίες του. Το κάθε έκθεμα, ανεξάρτητα από την καλλιτεχνική ή ιστορική του αξία, έχει αιχμαλωτίσει μια στιγμή στο χρόνο, ένα μικρό κομμάτι από ένα τεράστιο παζλ, του οποίου η εικόνα ξεκαθαρίζει όσα

Θέλω εδώ και καιρό να ξεκινήσω μια σειρά posts όπου θα μιλάω για παιχνίδια και, αν έχω όρεξη, ταινίες, βιβλία, comics ή ό,τι άλλο πέσει στα χέρια μου, για τα οποία δεν χρειάστηκε να γράψω αλλού. Ειδικά σε ό,τι αφορά στα videogames, υπάρχουν πάντα κάποια που δεν έχει τύχει να αναλάβω ήδη για review στα μέσα με τα οποία συνεργάζομαι, αλλά παρόλα αυτά θέλω να μοιραστώ την άποψή μου. Κάποια ειδικά χαρακτηριστικά που θα έχουν αυτά τα posts: - Δεν θα αφορούν απαραίτητα νέες κυκλοφορίες. Μπορεί να είναι παιχνίδια που καθυστέρησα να παίξω λόγω έλλειψης χρόνου, ή που δεν έτυχε να πιάσω ποτέ μέχρι τώρα, ή που έπαιζα για καιρό και μόλις ολοκλήρωσα. - Όπως λέει και ο γενικός τίτλος της, ας πούμε, "στήλης" (ο οποίος είναι στα λατινικά επειδή είμαι και πολύ ψαγμένος και έχω μόρφωση ναούμ, και οπωσδήποτε όχι επειδή διάβαζα Αστερίξ μικρός), θα πρόκειται κυρίως για την υποκειμενική μου άποψη σχετικά με στοιχεία που μου έκαναν προσωπικά εντύπωση. Δεν πρόκειται δηλαδή για τον τρόπο που γρά

Αισθάνομαι μια τρομερή απαισιοδοξία τελευταία. Είναι ένα συναίσθημα που είμαι σίγουρος ότι μοιράζομαι με πολλούς συμπατριώτες μου αυτές τις μέρες, αλλά για ελαφρώς διαφορετικό λόγο - είναι το συναίσθημα ότι όλη η φουρτούνα που έχουμε περάσει ως τώρα, ως κράτος και ως κοινωνία, και όλη η κακοκαιρία που ακόμη έρχεται (γιατί έρχεται), θα είναι για το τίποτα. Μετά από πολλή σκέψη και προβληματισμό, νομίζω ότι αυτό φοβάμαι πιο πολύ απ' όλα. Διαβάζω άρθρα επί άρθρων και απόψεις επί απόψεων στον Τύπο. Αποφεύγω την τηλεόραση, και λόγω έλλειψης χρόνου και λόγω έλλειψης εμπιστοσύνης. Παρά τα όσα καταφέρονται κατά των ΜΜΕ, ο γραπτός Τύπος, είτε τυπωμένος είτε ηλεκτρονικός, προσφέρει μια υπέροχη πολυφωνία, από τα κομμάτια της οποίας μπορεί κανείς, εφόσον έχει ανοιχτό μυαλό, να σχηματίσει μια αρκετά κατατοπιστική, αν και πάλι ατελή, εικόνα. Το πρόβλημα είναι ότι η εικόνα που σχηματίζεται δεν μου αρέσει καθόλου. Έχω διαβάσει ορισμένες γνώμες που καταδικάζουν (δικαίως, κατά τη γνώμη μου) τις με

Αν είχατε κάποιον ενάρετο φίλο, αυτόν που συνέχεια έδινε στους ζητιάνους, δεν πατούσε ουρές από γατάκια και περνούσε τα μυρμήγκια απέναντι στο δρόμο, μάλλον αναρωτιέστε πού είναι εδώ και λίγες ώρες. Μην ανησυχείτε. Ανήλθε στους ουρανούς, μαζί με το υπόλοιπο 3% του "καλού καγαθού" πληθυσμού της Γης, αφήνοντας εμάς τους αμαρτωλούς να συνεχίσουμε να ανεχόμαστε φριχτά μαρτύρια όπως τα ανέκδοτα με τον Στρος-Καν και η πίτσα με ανανά. Μέχρι τις 21 Οκτωβρίου 2011, βέβαια, που θα κλείσει το μαγαζί για όλους πλέον. Χαχα, ρε φίλε, τι μαλάκες που είναι αυτοί οι χριστιανοί ε; Βέβαια, η παραπάνω εσχατολογική θεωρία με τις παράξενα συγκεκριμένες ημερομηνίες (και ώρες, 6 η ώρα τοπική απογευματινή - θα ξεκινούσε, λέει, από την πρώτη χρονική ζώνη και θα τις έπαιρνε με τη σειρά. Ο Κύριος είναι, αν μη τι άλλο, πρακτικός.) είναι χριστιανική μόνο κατ'όνομα. Πρόκειται για θεωρία που ανέπτυξε αυτός εδώ: Συμπαθέστατος ε; Ο κύριος που βλέπετε στην εικόνα ονομάζεται Harold Camping και είνα

Ήταν το πρώτο νέο που διάβασα το πρωί, ανοίγοντας τον υπολογιστή μου, και το πρώτο πράγμα που ένιωσα δεν με έχει αφήσει ακόμα: ένα μούδιασμα, ένα κενό. Ο Θανάσης Βέγγος δεν τρέχει πια. Δεν χάθηκε με τραγικό τρόπο, δεν σκοτώθηκε σε δυστύχημα, δεν βρήκαν το πτώμα του σε κάποιο ξενοδοχείο με χάπια γύρω του. Έφυγε ήσυχα και με αξιοπρέπεια, όπως ακριβώς έζησε. Πέθανε πλήρης ημερών, αφήνοντας πίσω του ένα έργο που θα του εξασφαλίσει την αθανασία. Πόσο ταιριαστό φαίνεται ξαφνικά το μικρό του όνομα, ε; Δεν μπορώ, λοιπόν, να στενοχωρηθώ. Ταυτόχρονα, δεν μπορώ να μη δακρύσω. Δεν έχω κάποιο προσωπικό ανέκδοτο να διηγηθώ που να αφορά τον Θανάση Βέγγο, όπως αυτό που περιγράφει ο thepavl ή άλλα που έχω ακούσει από φίλους που τον είδαν από κοντά ή του μίλησαν. Εγώ δεν είχα ποτέ αυτή την τύχη. Θυμάμαι να βλέπω τον Βέγγο πρώτη φορά όταν ήμουν μικρός, σε μία από τις τηλεοπτικές εκπομπές που είχε στην κρατική τηλεόραση, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '80. Δεν ήξερα ποιος ήταν, δεν είχα ιδέα γι

Είναι πάντα ιδιαίτερη στιγμή όταν γυρίζεις σπίτι. Είναι μια στιγμή που κατακλύζεσαι από πολλά, συχνά αντικρουόμενα μεταξύ τους, συναισθήματα. Από τη μία, χαίρεσαι τόσο πολύ που επέστρεψες σε ένα χώρο που γνωρίζεις τόσο καλά, όπου έχεις τόσες ευχάριστες αναμνήσεις, όπου ό,τι βλέπεις γύρω σου σε παραπέμπει σε κάποια στιγμή της ζωής σου που όλα ήταν σταθερά, ήταν γνώριμα, ήταν ασφαλή. Είναι ένα πολύ όμορφο, ζεστό συναίσθημα, το οποίο δεν αλλάζει όσες φορές κι αν το νιώσεις. Από την άλλη, αναγνωρίζεις ότι πρόκειται για ένα μέρος που σου έδωσε ό,τι είχε να σου δώσει, έπαιξε το ρόλο του στη ζωή σου και ο καιρός του πέρασε - είχες επόμενα βήματα να κάνεις, νέα πράγματα να δεις, νέα συναισθήματα να νιώσεις. Υπήρχε λόγος που δεν έμεινες και αυτός ο λόγος εξακολουθεί να ισχύει και τώρα που γύρισες. Παρ'όλα αυτά, είναι ωραία να γυρνάς, έστω και για λίγο. Πού ξέρεις, κάποιες φορές υπάρχουν ακόμη πράγματα να πάρεις, όλο και κάτι θα ξέχασες σε κάποιο ράφι του παλιού σου δωματίου, όλο και κάποια