Θου-Βου, 1927-2011

Ήταν το πρώτο νέο που διάβασα το πρωί, ανοίγοντας τον υπολογιστή μου, και το πρώτο πράγμα που ένιωσα δεν με έχει αφήσει ακόμα: ένα μούδιασμα, ένα κενό. Ο Θανάσης Βέγγος δεν τρέχει πια. Δεν χάθηκε με τραγικό τρόπο, δεν σκοτώθηκε σε δυστύχημα, δεν βρήκαν το πτώμα του σε κάποιο ξενοδοχείο με χάπια γύρω του. Έφυγε ήσυχα και με αξιοπρέπεια, όπως ακριβώς έζησε. Πέθανε πλήρης ημερών, αφήνοντας πίσω του ένα έργο που θα του εξασφαλίσει την αθανασία. Πόσο ταιριαστό φαίνεται ξαφνικά το μικρό του όνομα, ε;

Δεν μπορώ, λοιπόν, να στενοχωρηθώ. Ταυτόχρονα, δεν μπορώ να μη δακρύσω.

Δεν έχω κάποιο προσωπικό ανέκδοτο να διηγηθώ που να αφορά τον Θανάση Βέγγο, όπως αυτό που περιγράφει ο thepavl ή άλλα που έχω ακούσει από φίλους που τον είδαν από κοντά ή του μίλησαν. Εγώ δεν είχα ποτέ αυτή την τύχη. Θυμάμαι να βλέπω τον Βέγγο πρώτη φορά όταν ήμουν μικρός, σε μία από τις τηλεοπτικές εκπομπές που είχε στην κρατική τηλεόραση, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '80. Δεν ήξερα ποιος ήταν, δεν είχα ιδέα για την ιστορία που κουβαλούσε επάνω του. Ήξερα μόνο ότι συμπαθούσα αυτόν τον γελαστό, αεικίνητο άνθρωπο με το παράξενο, υπέροχο γέλιο. Μου θύμιζε τον παππού μου, έτσι όπως ήταν κι αυτός φαλακρός, με κατάλευκα μαλλιά στα πλάγια του κεφαλιού, με το γλυκό πρόσωπο και το βαρύ σουλούπι.

Πολλοί τον νιώθαμε παππού μας τον Βέγγο, νομίζω. Δεν ξέρω αν υπήρξε ποτέ στην Ελλάδα άλλος άνθρωπος με δημόσιο προφίλ που να αγαπήθηκε τόσο ειλικρινά από τον κόσμο. Κι άλλοι εισπράττουν θαυμασμό, δίκαια ή άδικα. Ο Βέγγος, όμως, εισέπραττε αγάπη. Ίσως επειδή κι ο ίδιος έδειχνε να την εκπέμπει. Πάντοτε αξιοπρεπής, πάντοτε ευγενικός, πάντοτε λιγομίλητος. Η δουλειά του μιλούσε γι'αυτόν - και τι δουλειά. Έφερε την φυσική κωμωδία του Charlie Chaplin, του Buster Keaton, των Laurel & Hardy στον ελληνικό κινηματογράφο όταν κανένας εδώ δεν ήξερε τι σήμαινε αυτό το πράγμα, με ιδέες που ακόμα και σε διεθνές επίπεδο, χρειάστηκε να περάσουν δεκαετίες για να καταλάβουμε πόσο μπροστά ήταν. Σατίρισε και σχολίασε την καθημερινότητα τόσο εύστοχα, τόσο καυστικά, αλλά κυρίως τόσο απλά και ανθρώπινα όσο κανένας πριν από αυτόν και κανένας μετέπειτα.

Και το πιο σημαντικό: δεν θα βρείτε κανέναν που να διαφωνεί με αυτό. Μπορεί σε κάποιους να μην άρεσε το τόσο ιδιαίτερο στυλ του, ή η παράξενη φάτσα του, αλλά πρέπει κανείς να είναι τυφλός για να αμφισβητήσει τη σημασία του. Σήμερα έμεινα άναυδος βλέποντας το όνομά του, ελληνικά γραμμένο, όπως στις ταινίες του, να γίνεται παγκόσμιο trending topic στο Twitter (από όπου και πληροφορήθηκα την είδηση του θανάτου του), το οποίο άναψε, όπως και το Facebook, από τις ευχές για καλό κατευόδιο και τις εκφράσεις αγάπης στον μεγάλο κωμικό. Δεν ξέρω αν ήξερε ο Βέγγος αυτές τις περίεργες, ξενόφερτες λέξεις, αλλά ελπίζω να ξέρει πλέον ότι κουβάλησαν την αγάπη του κόσμου γι'αυτόν στα μήκη και τα πλάτη της Γης.

Δεν θα βάλω να δω τηλεόραση σήμερα. Δεν θέλω να ακούσω κανέναν από όλους αυτούς να μιλούν για έναν τέτοιο άνθρωπο. Δεν θέλω να ακούσω ελεγείες από πολιτικούς που η μαυρίλα τους θα διαλυόταν στη στιγμή από μόνο μια ακτίνα από το φως της ψυχής και της καρδιάς του Θανάση Βέγγου. Δεν θέλω να ακούσω αναλύσεις και θεωρίες για το ταλέντο του από παρουσιαστές και "ηθοποιούς" που δεν θα καταλάβουν ποτέ τους τι είναι να απλώνεις αγάπη, χαρά και γέλιο ολόγυρά σου με μια σου ατάκα, μια σου γκριμάτσα και να απολαμβάνεις την αγάπη αυτή σε αντάλλαγμα. Θα αποχαιρετίσω τον Θανάση Βέγγο που αγάπησα, μαζί με όλους εκεί έξω που σήμερα του εύχονται καλό ταξίδι.

Ο Θανάσης Βέγγος δεν τρέχει πια. Τώρα πια βολτάρει ανέμελα, παίρνοντας μαζί του την αγάπη των ανθρώπων, των δικών του και μιας ολόκληρης χώρας - μιας χώρας την οποία προσπάθησε, όπως μπορούσε, να κάνει ένα καλύτερο μέρος. Μην μας ξεχάσεις, Θανάση, εκεί που πας. Ρίχνε πού και πού αυτό το υπέροχο, γλυκό σου γέλιο. Τώρα, πιο πολύ από ποτέ, το έχουμε ανάγκη.