Μου πήρε το παιχνίδι μου!

Το πιο δύσκολο πράγμα που πρέπει να εξηγήσεις πιο συχνά σε ένα παιδάκι, είναι η έννοια της μοιρασιάς. Πρέπει να δώσεις στο παιδάκι να καταλάβει, ότι απλώς επειδή και το διπλανό παιδάκι παίζει για λίγο με το ίδιο παιχνίδι, δε σημαίνει ότι το παιχνίδι χάνεται για πάντα, ή ότι η διασκέδαση δεν μπορεί να είναι κοινή.

Χθες, η Αγγλία έπαιξε με το παιχνίδι μας. Και δε μας άρεσε καθόλου. Χτυπήσαμε τα πόδια μας κάτω με μανία. Σκούξαμε. Βρίσαμε τους κακούς Άγγλους που μας πήραν το παιχνίδι. Δεν είναι μόνο ότι κανένας δε μας έμαθε να μοιραζόμαστε και ότι εξελιχθήκαμε σε ένα από τα πιο κακομαθημένα μυξιάρικα στον παιδικό σταθμό, είναι και ότι η μαμά μας μάς έχει φουσκώσει τα αυτιά με το πόσο φανταστικά παιδάκια είμαστε, και πόσο τα άλλα παιδάκια μας φέρονται άσχημα επειδή μας ζηλεύουν, βρε!

Η Αγγλία χθες, υπό την καθοδήγηση του Danny Boyle, είχε την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου 2012. Ήταν επιτυχημένη τελετή; Απολύτως. Όλα πήγαν ρολόι και μερικές στιγμές ήταν καθηλωτικές. Ήταν καλαίσθητη τελετή; Όχι πάντα. Κάποιες από τις ιδέες της θα μπορούσαν να εκτελεστούν καλύτερα ίσως. Κάποιες άλλες ιδέες ήταν λίγο WTF. Αλλά δείξτε μου ΕΝΑ τέτοιο event που δεν περιέχει μερικές WTF στιγμές (ναι, συμπεριλαμβάνω και την τελετή έναρξης της Αθήνας 2004).

Εμάς εδώ, όμως, δεν μας αρέσει όταν παίζουν άλλοι με αυτά που έχουμε αποφασίσει ότι είναι δικά μας παιχνίδια (οι τελετές έναρξης, προσφάτως - αναρωτιέμαι αν, με τέτοια περηφάνεια που αισθανόμαστε κάθε φορά που αναφερόμαστε σ'αυτή, θυμόμαστε καθόλου τον Δημήτρη Παπαϊωάννου και το υπόλοιπο έργο του ή αν απλώς τον έχουμε αφήσει ως υποσημείωση - αφήστε, ξέρω). Γι'αυτό και αντιδρούμε με όλη την ωριμότητα του παιδικού σταθμού που μάς χαρακτηρίζει.

Παρακολουθώντας την χθεσινή τελετή μαζί με τα social media μου, είδα κάθε κλισέ που περίμενα:

Τι τελετή να κάνουν μωρέ αυτοί που δεν έχουν ιστορία (παρόλο που δεν δίστασαν να αγκαλιάσουν την κουλτούρα τους από τον Shakespeare μέχρι την ποπ μουσική).

Αχαχα, έβαλαν το NHS, σαν να βάζαμε εμείς το ΕΣΥ (παρόλο που το NHS είναι ένα από τα καλύτερα συστήματα υγείας στον κόσμο και η εμφάνισή του ως κάτι για το οποίο οι Βρετανοί είναι περήφανοι, είναι μια πράξη βαθύτατα πολιτική σε μια εποχή που η τωρινή τους κυβέρνηση προσπαθεί να το διαλύσει).

Βάζουν το Harry Potter και τη Mary Poppins τα σούργελα (χαρακτήρες που έχουν αλλάξει την παγκόσμια λογοτεχνία και διαβάζονται από εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο - ναι βρε, όπως αυτοί των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων που βαριέσαι να διαβάσεις).

Και βέβαια, τα κλασσικά με εμάς που είχαμε πολιτισμό όταν αυτοί έτρωγαν βελανίδια - μέχρι και έναν πιτσιρικά είδα στο Facebook να τους αποκαλεί βάρβαρους. Εν έτει 2012. Η νεολαία της Ελλάδας, κυρίες και κύριοι.


Αναρωτιέμαι πόσοι κατάλαβαν τη σημασία της εμφάνισης του Sir Tim Berners-Lee και το γεγονός ότι χαιρέτισε όλο τον κόσμο μέσα από το στάδιο εκείνη ακριβώς τη στιγμή με ένα tweet. Ξέρουν άραγε ότι χρησιμοποιούν την εφεύρεσή του για να στάξουν τη χολή τους; Και έχουν την παραμικρή ιδέα του τι σημαίνει αυτή η εφεύρεση για τον κόσμο; Έχουν επίσης ιδέα, γιατί δεν εμφανίστηκε ούτε ένας Έλληνας επιστήμονας στη δική μας τελετή έναρξης;

Από μια άποψη, το καταλαβαίνω. Σαν χώρα, περνάμε μια από τις χειρότερες περιόδους της ιστορίας μας. Είμαστε φοβισμένοι, θυμωμένοι, απαισιόδοξοι. Κι επίσης, ξέρω ότι έχουμε μερικούς λαούς που απλώς δεν συμπαθούμε - οι Βρετανοί έχουν κορυφαία θέση σ'αυτή τη λίστα. Αλλά οι αντιδράσεις μας το μόνο που κάνουν είναι να δείχνουν κόμπλεξ κατωτερότητας και την ωριμότητα ενός παιδιού δύο χρόνων που του πήραν το παιχνίδι του.

Και το πρόβλημα είναι ότι θα μεγαλώσουμε έτσι. Δεν υπάρχει μανούλα που θα μας πει γιατί δεν πρέπει να βρίζουμε το άλλο παιδάκι, αλλά να παίξουμε μαζί του. Δεν υπάρχει κανείς να πάρει τον Έλληνα και να του δείξει την παρέλαση των 204 χωρών και να του πει, "Κοίτα. Μπροστά σου περνούν άνθρωποι από όλο τον κόσμο, άνθρωποι που μοιράζονται αυτό τον πλανήτη μαζί σου. Δες πόσα υπέροχα χρώματα, στο δέρμα και στα ρούχα τους. Είναι όλοι διαφορετικοί, αλλά είναι όλοι τους σαν και σένα. Κοίτα τους."

Όχι. Δεν θέλουμε. Εμείς είμαστε οι καλύτεροι. Εμείς θέλουμε το παιχνίδι μας.




Comments

Popular posts from this blog

E3 2012: Τα δικά μου αγαπημένα

Προειδοποίηση: αυτό θα είναι ένα μίζερο post.