Mac City Blues

... που στα λατινικά θα πει μοναξιά, απομόνωση, και θα μπορούσα να το γράψω έτσι αλλά μετά πώς θα έκανα τον έξυπνο, ε; Το 'πα (όχι εδώ, αλλά το 'πα, θα πρέπει απλά να με πιστέψετε) και το 'κανα, πράγμα που δεν συνηθίζω. Με την ευκαιρία των διακοπών, αποφάσισα να απομονωθώ πλήρως για τρεις μέρες στο χωριό μου, μακριά από ανθρώπους, τηλεόραση και Internet. Και όπως αποδείχτηκε, hey, γίνεται! ΟΚ, την έλλειψη τηλεόρασης δεν τη μετράω πια ιδιαίτερα, καθώς σπάνια βλέπω τηλεόραση τελευταία - η τηλεόρασή μου πλέον εξυπηρετεί κυρίως ως οθόνη προβολής DVD και console gaming. Το Internet, επίσης ΟΚ, καθώς 1 βδομάδα off-line είναι πολύ λιγότερο οδυνηρή απ' όσο περίμενα. Με την εξαίρεση λίγων σπασμών και μικρής ποσότητας αφρού στο στόμα το πρώτο βράδυ. Λεπτομέρειες. Το κυριότερο όμως είναι δεν ήμουν προετοιμασμένος γι' αυτή την ησυχία . Και δε μιλάω για την ησυχία ενός ανθρώπου που είναι μόνος του μέσα σε ένα σπίτι. Μιλάω για την ησυχία έξω από το σπίτι, την ηρεμία που επικρατε

Το αγαπημένο μου screenshot της εβδομάδας έρχεται από το Gizmodo : Αν είναι να έχεις το desktop σου τίγκα στους folders και στα icons σε διάταξη "Πέρασε - η - Κατρίνα - να - μας - πει - ένα - γειά", γιατί να μην κάνεις και τέχνη ταυτόχρονα! Και φυσικά, ποιό μοντέλο θα ήταν καλύτερο γι' αυτό το σκοπό από το Purple Tentacle? Τι Guillermo Habacuc Vargas κι αηδίες μου λέτε μετά!

Τα Oscar πέρασαν, τα Emmy αργούν, τα Grammy δε με ενδιαφέρουν και τρελά (woo-hoo για την Amy Winehouse πάντως), αλλά πέρασαν κι αυτά, ακόμα και το Comicdom Con απένειμε τα δικά του . Τι έμεινε για τον φτωχούλη βραβειόβιο; Μα, τα Eisners φυσικά! Τα Eisners, γι' αυτούς που δεν ξέρουν, είναι τα πιο σημαντικά βραβεία για τη βιομηχανία των comics, σχεδόν ό,τι είναι τα Oscars για τον κινηματογράφο και οφείλουν το όνομά τους στον γίγαντα των αμερικανικών comics Will Eisner . Χθες λοιπόν ανακοινώθηκαν οι φετινές υποψηφιότητες για το βαρυσήμαντο βραβείο, οι οποίες σύμφωνα με το δελτίο τύπου αποτελούν τις πιο ποικιλόμορφες στην 20ετή πορεία του θεσμού. Και πραγματικά, ρίχνοντας μια ματιά στη λίστα εντυπωσιάστηκα, καθώς ναι μεν είναι παρούσες οι κραταιές Marvel, DC και Image, αλλά συνυπάρχουν και με μικρότερες όπως η Oni και η Dynamite, αλλά και με ανεξάρτητους self-publishers. Δεν ξέρω, αλλά αυτό με κάνει να νιώθω... όμορφα. Επίσης, έντονη είναι η παρουσία του διεθνούς στοιχείου καθώς β

Επιτέλους. Μετά από αναμονή σχεδόν ενός χρόνου και αφού το διασκευασμένο "All Along The Watchtower" ηχεί ακόμα στα αυτιά μας, απόψε το Galactica συνεχίζει το ταξίδι του προς αναζήτηση της 13ης Αποικίας. Γιατί να νοιάζει κάποιον; Βασικά, κάτι είχα πει εδώ πέρα , συν ΟΛΑ όσα έχουν πει κριτικοί και κοινό, αλλά καλύτερα να το ανακαλύψει κανείς μόνος του... και έχει μια σαιζόν ακόμη στη διάθεσή του για να το κάνει. See you on the deck.

The general tendency of things throughout the world is to render mediocrity the ascendant power among mankind. - John Stuart Mill Ε ναι, υπερβάλλω, αλλά είναι κάποιες φορές που δεν μπορώ να κρατηθώ. Φαίνεται ότι όσο θα ελπίζω ότι κάποτε σ' αυτή τη χώρα θα υπάρξουν καλλιτέχνες που θα παράγουν ένα έργο αυθεντικό, με έστω ένα δείγμα ευρηματικότητας, τόσο θα απογοητεύομαι από την πλειοψηφία τους. Το μικρό ποσοστό που δεν αντιπροσωπεύεται από την προηγούμενη πρόταση και το οποίο φυσικά και υπάρχει, είναι απλώς η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Καθημερινά το βλέπουμε γύρω μας στην ταλαιπωρημένη χώρα μας: Σεναριογράφοι, σκηνοθέτες, μουσικοί, φωτογράφοι, κλπ. κλπ. που περιορίζονται στο να πιθηκίζουν ασύστολα και το χειρότερο, ξεδιάντροπα, που αναμασούν τόνους υλικού που έχουν γραπώσει από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και τους διοχετεύουν στο ευρύ κοινό που είναι έτοιμο να καταναλώσει με περισσή ευχαρίστηση, είτε χωρίς να ξέρει ότι τρώει ξαναζεσταμένο φαγητό, είτε -ακόμα χειρότερα-