Είναι πιο δύσκολο να δημιουργείς απ' το να τσιμπάς από αλλού
The general tendency of things throughout the world is to render mediocrity the ascendant power among mankind.
- John Stuart Mill
Ε ναι, υπερβάλλω, αλλά είναι κάποιες φορές που δεν μπορώ να κρατηθώ. Φαίνεται ότι όσο θα ελπίζω ότι κάποτε σ' αυτή τη χώρα θα υπάρξουν καλλιτέχνες που θα παράγουν ένα έργο αυθεντικό, με έστω ένα δείγμα ευρηματικότητας, τόσο θα απογοητεύομαι από την πλειοψηφία τους. Το μικρό ποσοστό που δεν αντιπροσωπεύεται από την προηγούμενη πρόταση και το οποίο φυσικά και υπάρχει, είναι απλώς η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.
Καθημερινά το βλέπουμε γύρω μας στην ταλαιπωρημένη χώρα μας: Σεναριογράφοι, σκηνοθέτες, μουσικοί, φωτογράφοι, κλπ. κλπ. που περιορίζονται στο να πιθηκίζουν ασύστολα και το χειρότερο, ξεδιάντροπα, που αναμασούν τόνους υλικού που έχουν γραπώσει από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και τους διοχετεύουν στο ευρύ κοινό που είναι έτοιμο να καταναλώσει με περισσή ευχαρίστηση, είτε χωρίς να ξέρει ότι τρώει ξαναζεσταμένο φαγητό, είτε -ακόμα χειρότερα- ξεροντάς το αλλά αντιδρώντας με μια αδιάφορη θυμηδία.
Δεν μπορώ να πω βέβαια, γέλασα ελαφρώς όταν είδα το τελευταίο εξώφυλλο του Nitro με τη Τζούλια Αλεξανδράτου να φιγουράρει ως άλλη Marilyn Monroe. Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι ότι το Nitro επανέλαβε τη θρυλική φωτογράφιση της Marilyn από τον Bert Stern το 1962 για το New York Magazine. Το πρόβλημα είναι ότι μόλις πριν δύο μήνες, ο θρυλικός φωτογράφος επανέλαβε ο ίδιος την φωτογράφισή του με την κάπως πιο αμφιλεγόμενη, πιο ατάλαντη και απείρως πιο αδιάφορη από τη Marilyn, Lindsay Lohan. Δε θα κρίνω το τελικό αποτέλεσμα, καθώς η νυμφο-ναρκομανής στάρλετ δε με απασχολεί ιδιαίτερα κι επίσης είναι δικαίωμα του δημιουργού να αναπαράγει ο ίδιος το δικό του έργο.
Πίσω στην καημένη Ελλαδίτσα όμως, είχαν ξεμείνει τόσο πολύ από ιδέες και από μοντέλα; Αυτό ήταν το καλύτερο που μπορούσαν να βρουν; Και τουλάχιστον, δεν μπορούσαν να περιμένουν έστω λίγους μήνες παραπάνω για να μη δείχνει τόσο ξεδιάντροπο και φτηνό; Επειδή φυσικά είμαστε στην Ελλάδα, όλα τα προβλήματά μας όπως γνωρίζουμε λύνονται με τις εξής απλές ερωτησούλες: "έλα μωρέ τι το ψάχνεις τόσο πολύ", "και τι έγινε" και "ποιος θα το πάρει χαμπάρι άλλωστε;"
Κάποτε (γιατί η ελληνική νοοτροπία της προχειρότητας και της εύκολης οδού είναι αρκετά παλιά), μπορούσε κανείς να αντιγράφει ό,τι θέλει από το εξωτερικό χωρίς να φοβάται ότι θα το καταλάβαινε πολύς κόσμος, καθώς η ενημέρωση δεν ήταν αυτό που είναι σήμερα και προσφερόταν λίγο-πολύ από τους ίδιους φορείς που έκαναν τη "στραβή". Σήμερα έχουμε γαμημένο Internet, για όνομα. Οι ειδήσεις φτάνουν στα σπίτια μας πριν την τηλεόραση και τα περιοδικά. Είναι δυνατόν να κάνουν ακόμα τέτοια πράγματα και να θεωρούν ότι τη σκαπούλαραν και έγινε η δουλειά τους;
Η απάντηση φυσικά είναι "ναι", ειδικά έχοντας υπ'όψη και το κοινό στο οποίο απευθύνονται. Ο μέσος Έλληνας αναγνώστης του Nitro άλλωστε το πιθανότερο είναι ότι γνωρίζει το Internet ως πηγή τζάμπα τσόντας (αλλά πληρώνει ακόμα για να αγοράζει το περιοδικό) και "ψαγμένο" μέρος για στοιχήματα, ενώ θεωρεί η Αμερική και τα εκεί δρώμενα στο μυαλό του συνοψίζονται ως "εκείνο - το - μέρος - που - ζουν - αυτά - τα - ηλίθια - αμερικανάκια - που - βομβαρδίζουν - τον - κόσμο - και - βγάζουν - ταινίες - που - βρίζω - αλλά - μόνο - αυτές - βλέπω - γιατί - τις - καταλαβαίνω - με - το - ζόρι - αλλά - φυσικά - τις - παίρνω - μόνο - από - το - μαύρο - γιατί - είμαι - έξυπνος - εγώ - σιγά - μη - τις - πληρώνω". Γιατί λοιπόν να καεί ο κωλαράκος του που κάποιος υπεύθυνος εκεί στο Nitro είδε τις φωτογραφίες της Lohan (ποιές οι πιθανότητες να ήξερε τον Stern και το σύνολο της δουλειάς του άραγε;) και είπε να κάνει το ίδιο με το αγαπημένο ξανθό cardboard cut-out du jour της Ελλάδας; Και ποιος ξέρει τι βλαστήμιες έριξε ο φωτογράφος που κλήθηκε να δημιουργήσει τη... φωτοτυπία (ο οποίος στην τελική φυσικά πρέπει να κάνει τη δουλειά του για να φάει κι αυτός, έτσι);
Σε όλους τους δημιουργούς κάθε είδους που παλεύουν στην Ελλάδα για να φτιάξουν κάτι δικό τους, κάτι original, κάτι που να βγαίνει από το μεράκι τους και την αγάπη τους γι' αυτό που κάνουν: Με τις υγείες σας.
- John Stuart Mill
Ε ναι, υπερβάλλω, αλλά είναι κάποιες φορές που δεν μπορώ να κρατηθώ. Φαίνεται ότι όσο θα ελπίζω ότι κάποτε σ' αυτή τη χώρα θα υπάρξουν καλλιτέχνες που θα παράγουν ένα έργο αυθεντικό, με έστω ένα δείγμα ευρηματικότητας, τόσο θα απογοητεύομαι από την πλειοψηφία τους. Το μικρό ποσοστό που δεν αντιπροσωπεύεται από την προηγούμενη πρόταση και το οποίο φυσικά και υπάρχει, είναι απλώς η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.
Καθημερινά το βλέπουμε γύρω μας στην ταλαιπωρημένη χώρα μας: Σεναριογράφοι, σκηνοθέτες, μουσικοί, φωτογράφοι, κλπ. κλπ. που περιορίζονται στο να πιθηκίζουν ασύστολα και το χειρότερο, ξεδιάντροπα, που αναμασούν τόνους υλικού που έχουν γραπώσει από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και τους διοχετεύουν στο ευρύ κοινό που είναι έτοιμο να καταναλώσει με περισσή ευχαρίστηση, είτε χωρίς να ξέρει ότι τρώει ξαναζεσταμένο φαγητό, είτε -ακόμα χειρότερα- ξεροντάς το αλλά αντιδρώντας με μια αδιάφορη θυμηδία.
Δεν μπορώ να πω βέβαια, γέλασα ελαφρώς όταν είδα το τελευταίο εξώφυλλο του Nitro με τη Τζούλια Αλεξανδράτου να φιγουράρει ως άλλη Marilyn Monroe. Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι ότι το Nitro επανέλαβε τη θρυλική φωτογράφιση της Marilyn από τον Bert Stern το 1962 για το New York Magazine. Το πρόβλημα είναι ότι μόλις πριν δύο μήνες, ο θρυλικός φωτογράφος επανέλαβε ο ίδιος την φωτογράφισή του με την κάπως πιο αμφιλεγόμενη, πιο ατάλαντη και απείρως πιο αδιάφορη από τη Marilyn, Lindsay Lohan. Δε θα κρίνω το τελικό αποτέλεσμα, καθώς η νυμφο-ναρκομανής στάρλετ δε με απασχολεί ιδιαίτερα κι επίσης είναι δικαίωμα του δημιουργού να αναπαράγει ο ίδιος το δικό του έργο.
Πίσω στην καημένη Ελλαδίτσα όμως, είχαν ξεμείνει τόσο πολύ από ιδέες και από μοντέλα; Αυτό ήταν το καλύτερο που μπορούσαν να βρουν; Και τουλάχιστον, δεν μπορούσαν να περιμένουν έστω λίγους μήνες παραπάνω για να μη δείχνει τόσο ξεδιάντροπο και φτηνό; Επειδή φυσικά είμαστε στην Ελλάδα, όλα τα προβλήματά μας όπως γνωρίζουμε λύνονται με τις εξής απλές ερωτησούλες: "έλα μωρέ τι το ψάχνεις τόσο πολύ", "και τι έγινε" και "ποιος θα το πάρει χαμπάρι άλλωστε;"
Κάποτε (γιατί η ελληνική νοοτροπία της προχειρότητας και της εύκολης οδού είναι αρκετά παλιά), μπορούσε κανείς να αντιγράφει ό,τι θέλει από το εξωτερικό χωρίς να φοβάται ότι θα το καταλάβαινε πολύς κόσμος, καθώς η ενημέρωση δεν ήταν αυτό που είναι σήμερα και προσφερόταν λίγο-πολύ από τους ίδιους φορείς που έκαναν τη "στραβή". Σήμερα έχουμε γαμημένο Internet, για όνομα. Οι ειδήσεις φτάνουν στα σπίτια μας πριν την τηλεόραση και τα περιοδικά. Είναι δυνατόν να κάνουν ακόμα τέτοια πράγματα και να θεωρούν ότι τη σκαπούλαραν και έγινε η δουλειά τους;
Η απάντηση φυσικά είναι "ναι", ειδικά έχοντας υπ'όψη και το κοινό στο οποίο απευθύνονται. Ο μέσος Έλληνας αναγνώστης του Nitro άλλωστε το πιθανότερο είναι ότι γνωρίζει το Internet ως πηγή τζάμπα τσόντας (αλλά πληρώνει ακόμα για να αγοράζει το περιοδικό) και "ψαγμένο" μέρος για στοιχήματα, ενώ θεωρεί η Αμερική και τα εκεί δρώμενα στο μυαλό του συνοψίζονται ως "εκείνο - το - μέρος - που - ζουν - αυτά - τα - ηλίθια - αμερικανάκια - που - βομβαρδίζουν - τον - κόσμο - και - βγάζουν - ταινίες - που - βρίζω - αλλά - μόνο - αυτές - βλέπω - γιατί - τις - καταλαβαίνω - με - το - ζόρι - αλλά - φυσικά - τις - παίρνω - μόνο - από - το - μαύρο - γιατί - είμαι - έξυπνος - εγώ - σιγά - μη - τις - πληρώνω". Γιατί λοιπόν να καεί ο κωλαράκος του που κάποιος υπεύθυνος εκεί στο Nitro είδε τις φωτογραφίες της Lohan (ποιές οι πιθανότητες να ήξερε τον Stern και το σύνολο της δουλειάς του άραγε;) και είπε να κάνει το ίδιο με το αγαπημένο ξανθό cardboard cut-out du jour της Ελλάδας; Και ποιος ξέρει τι βλαστήμιες έριξε ο φωτογράφος που κλήθηκε να δημιουργήσει τη... φωτοτυπία (ο οποίος στην τελική φυσικά πρέπει να κάνει τη δουλειά του για να φάει κι αυτός, έτσι);
Σε όλους τους δημιουργούς κάθε είδους που παλεύουν στην Ελλάδα για να φτιάξουν κάτι δικό τους, κάτι original, κάτι που να βγαίνει από το μεράκι τους και την αγάπη τους γι' αυτό που κάνουν: Με τις υγείες σας.
Comments
Post a Comment