Mac City Blues

Παραμονή Πρωτοχρονιάς λοιπόν. Τέλος χρονιάς. Και τέλος δεκαετίας. Wow. Πρέπει να κάνουμε λίστες και ανασκοπήσεις και απολογισμούς. Μπαααα. Καλή χρονιά και καλή δεκαετία σε όλους. Post fail.

Ναι, εντάξει. Δεν τα είπαμε πάλι σύντομα (ωχ, deja vu). Αλλά τι να γίνει, η ζωή τρέχει σαν το Road Runner και δεν περιμένει εμάς το κογιότ πότε θα ανοίξουμε επιτέλους το κιβώτιο με τους ACME δυναμίτες μπας και τσιμπήσουμε επιτέλους καυτό μπουτάκι (holy double entendre, Batman!). Πάντως όσοι παίζουν παιχνίδια δεν έχουν λόγο να είναι απογοητευμένοι - ο λόγος που γράφω τόσο λίγο αυτό τον καιρό είναι ότι λιώνω πληκτρολόγια αλλού, καθώς έχω γράψει reviews για Borderlands (παίξτε το!), Brütal Legend (Παίξτε. Το.) και DJ Hero (καλό είναι, και δεν το παίζετε;), ενώ αναμένω σε αναμμένα (ugh) κάρβουνα να μου έρθει το Dragon Age για PC ( εδώ το review του Νίκου Καβακλή για Xbox 360). Κι εμείς που δεν παίζουμε παιχνίδια, ρε συ Mac; θα μου πείτε εύλογα εσείς που δεν παίζετε παιχνίδια, κι εγώ θα σας απαντήσω μ'ένα βροντόφωνο, Μη φοβείσθε, εσείς που δεν παίζετε παιχνίδια! Γιατί και σας σας σκέφτηκα, και μάλιστα είναι και λίγο τυχερή σύμπτωση ότι αναφέρθηκα στο Road Runner στην αρχή (είναι π

Ναι, εντάξει. Δεν τα είπαμε από το επόμενο Σ/Κ, όπως έλεγα στο προηγούμενο post. Ούτε καν από το μεθεπόμενο. Μέρος της ευθύνης φέρει η λίγο τεράστια κάλυψη για τη Gamescom , αλλά γενικά η αλήθεια είναι ότι ο Σεπτέμβριος είναι από τους μήνες που δε μου φέρονται καλά. Κι όταν δε μου φέρονται καλά εγώ μελαγχολώ, κι όταν εγώ μελαγχολώ είναι ώρα για το αγαπημένο μου... Medley! - Ξεκινάμε με τα βαριά. Τη Δευτέρα που μας πέρασε αναμενόταν η ανακοίνωση του FCC σχετικά με το θέμα της Net Neutrality που τον τελευταίο καιρό είναι κακός βραχνάς τόσο για τις μεγάλες εταιρείες τηλεπικοινωνιών όσο και για τους χρήστες (και θέμα ενός μεγαλούτσικου post από μένα). Η ανακοίνωση ήρθε, και μπορείτε να διαβάσετε σχετικά στα καλά μας Internets . Περιληπτικά; Το FCC υποστηρίζει ότι η Αμερικανική κυβέρνηση πρέπει να θεσπίσει επίσημους κανονισμούς που να θεμελιώνουν τις αρχές της Net Neutrality και να αποτρέπουν τους ISPs από το να ελέγχουν την κίνηση στα Internets αλλά και στα ασύρματα δίκτυα (3G, κανείς

Well, this is it. Οι ηλεκτρονικές συσκευές φορτίστηκαν, τα Excel συμπληρώθηκαν (με τη βεβαιότητα ότι τα μισά τουλάχιστον ραντεβού θα πάνε στραβά, αλλά hey, vivere pericolosamente και τέτοια), και είμαι έτοιμος για την κάλυψη της πρώτης μου μεγάλης έκθεσης . Τι μπορεί να πάει στραβά, ε; Αφήστε τους browsers ανοιχτούς στη σελίδα του GameOver που θα ανανεώνεται συνεχώς με νέα και ανακοινώσεις από την Gamescom από αύριο ως και την Παρασκευή, και τα λέμε από το επόμενο Σ/Κ. Μέχρι τότε, θα σας κρατήσουν συντροφιά μερικές κοπέλες με bikini που απαγγέλλουν σκηνές από το Star Wars. Γιατί είμαι τόσο καλός.

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας δημιουργός video games που λεγόταν Tim Schafer . Αυτός ο δημιουργός είχε πάντοτε προοδευτική και αντιδραστική σκέψη, και κοφτερό κι ασταμάτητο χιούμορ. Χάρη σ'αυτόν, οι gamers απέκτησαν διαμάντια όπως η σειρά Monkey Island , το Grim Fandango , το Psychonauts και φυσικά, ένα μικρό αριστούργημα που λεγόταν Full Throttle. Αυτό το τελευταίο επισκέφθηκα ξανά, μετά από κάμποσα χρόνια, για να του αφιερώσω το Classics του GameOver αυτή την εβδομάδα . Πατήστε γκάζι και διαβάστε για τη σχέση του Tim Schafer με το μηχανόβιο Ben και τα σάντουις με μαγιονέζα. Τρελά πράγματα.

Το Batman: Arkham Asylum είναι ένα παιχνίδι που περιμένω πώς και πώς. Ο τίτλος της Rocksteady και της Eidos γαργαλάει ακριβώς τα σωστά fan σημεία μου, είτε μιλάμε για video games είτε για comics. Παίζοντας ένα demo του παιχνιδιού στο Λονδίνο , πίσω στο Μάρτιο, βρέθηκα αντιμέτωπος με ένα παιχνίδι που φαίνεται να είναι η καλύτερη απόδοση του Dark Knight σε video game μορφή, ενώ ταυτόχρονα είναι ένα παιχνίδι με χειρισμό τόσο στιβαρό όσο τα μπράτσα του ήρωά του και με γραφικά που πετάνε μάτια στον τοίχο. Που είναι φτιαγμένος από φωτιά. Χθες κυκλοφόρησε το demo του παιχνιδιού στο Xbox Live (προς το παρόν διαθέσιμο μόνο για Gold members - booo) και στο PC. Είμαι ήδη τσαντισμένος που η PC έκδοση θα αργήσει μέχρι τα μέσα Σεπτεμβρίου (οι PC gamers υπάρχουν, εταιρίες! Είμαστε εδώ, στο σκοτάδι, ψάχνουμε, ψαχουλεύουμε, υψώνουμε τα χέρια και οικτίρουμε το απόμακρο, ψυχρό φως που αχνοφαίνεται εκεί ψηλά, για ένα μόνο κομματάκι συμπόνιας και ελέους, για να εισπράξουμε μόνο καταφρόνια και χλεύη! Ήταν

Posted for truth and quality. Και για το reference στο Weird Science φυσικά!

... όχι στη Δυτική Virginia, αλλά στη Δυτική Μακεδονία, όπου βρίσκεται η ιδιαίτερη πατρίδα μου και όπου θα βρίσκομαι κατά τη διάρκεια της επόμενης εβδομάδας - δυστυχώς όχι για διακοπές, αλλά ξέρετετώρατινακάνουμεαυτάέχειηζωήκοινωνίαάδικηκοινωνίαψεύτραάλλουςτουςπνίγειςστοφλουρίάλλουςτουςρίχνειςπέτρα. Αυτό σημαίνει ότι θα έχω πρόσβαση αποκλειστικά στο μειωμένων δυνατοτήτων οικογενειακό PC, κι αυτό είναι μια αρκετά καλή δικαιολογία να επισκεφτώ ορισμένα παλιότερα games που είχα παραμελήσει, ή κάποια που θέλω οπωσδήποτε να ξαναπαίξω (και ένα από αυτά ενδεχομένως να γίνει και Classic για το GameOver , αλλά ίδωμεν). Τώρα ειδικά που έχω στην κατοχή μου την Special Edition του Monkey Island , αλλά και που το Steam κυκλοφορεί τόσο παλιά adventures της Lucasarts όσο και της Sierra , συν άλλες πολύ αξιόλογες προσφορές από άλλα sites, και δεδομένης της σχετικής ξηρασίας νέων κυκλοφοριών αυτό το διάστημα, φαίνεται πως δεν υπάρχει καλύτερη ευκαιρία να θυμηθεί κανείς κάποιες χρυσές στιγμές της ισ

Η μάζα δε συγχωρεί. Ο Tom Robinson καταδικάστηκε και σκοτώθηκε παρ'όλο που η ενοχή του δεν μπορούσε να αποδειχθεί, ενώ ο Atticus Finch βαφτίστηκε "nigger-lover", επειδή δέχτηκε να τον υπερασπιστεί στο δικαστήριο. Αν η μάζα αποφασίσει ότι είσαι ένοχος, έννοιες όπως η αντικειμενική αλήθεια δεν έχουν καμία απολύτως σημασία. Απλά δείτε το φτωχό Kieron Gillen. Η δουλειά του είναι να γράφει για video games, και όταν του ζητήθηκε να μαζέψει τα κομμάτια από την καραμπόλα με νεκρούς που ήταν το πρώτο review του Darkfall Online από το Eurogamer.net , δεν μπορούσε παρά να ανταποκριθεί. Όπως είχα αναφέρει και στο προηγούμενο post επί του θέματος, η Aventurine είχε αρνηθεί την επανάληψη του πρώτου, αυστηρότατου και αμφιλεγόμενου review. Ωστόσο, το Eurogamer κι ο Gillen προχώρησαν έτσι κι αλλιώς στη δημοσίευσή του . Το αποτέλεσμα ήταν ο βαθμός του 2/10 να γίνει 4/10 - κάτι που ήταν ούτως ή άλλως αναμενόμενο, γιατί ο αρχισυντάκτης του Eurogamer σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσε να εκθέσ

Ο Michael Jackson έχει δυο μέρες νεκρός. Καθώς έτυχε να βρίσκομαι στο Λονδίνο εκείνο το πρωί, είδα τα πρωτοσέλιδα ("London killed Michael Jackson". LOL), περπάτησα ακούγοντας τη μουσική του από ένα σωρό διαφορετικά σημεία, είδα το Lyric Theatre στο West End να πλημμυρίζει από κόσμο για το Thriller Live που παίζεται εδώ και κάποιους μήνες. Όπως γράφει και ο Tyler , πιθανότατα ο θάνατος του Michael Jackson είναι ο μεγαλύτερος θάνατος καλλιτέχνη που θα ζήσει η pop culture-obsessed γενιά μας (επίσης, παραθέτει πολλά ενδιαφέροντα links κι ένα hilarious-because-it's-true tweet). Κι όχι άδικα, άλλωστε ο Michael Jackson υπήρξε πολλά πράγματα στη ζωή του και λίγα από αυτά ήταν θετικά, αλλά το σύνολο των μερών αυτού του ανθρώπου αρκούσε για να φτιάξει ένα θρύλο. Ούτε ήταν ποτέ εύκολο να τον χαρακτηρίσει κανείς οτιδήποτε, είτε ιδιοφυία, είτε εκκεντρικό, είτε παιδόφιλο. Ο Jacko ήταν πάντα μια ιδιαίτερη περίπτωση ανθρώπου, που τα issues του και τα προβλήματά του αποτυπώθηκαν στη συνε

Το Σάββατο που μας πέρασε παραβρέθηκα στο γάμο ενός από τους καλύτερους και παλιότερούς μου φίλους, με τον οποίο περάσαμε μεγάλο μέρος των φοιτητικών μας χρόνων και αρκετά μεγάλο διάστημα από τότε, ειδικά από τότε που μετακόμισα στην Αθήνα, όπου μένει κι αυτός. Μετά από έναν ομολογουμένως επεισοδιακό γάμο (hint: σώματα κατέρρευσαν - κι όχι αυτά που φαντάζεστε) και συναντήσεις με παλιούς γνωστούς και φίλους που είχα να δω χρόνια (μια έννοια που κάποτε νόμιζα πως ήξερα τι σημαίνει και που συνειδητοποιώ πως ακόμα δεν έχω ιδέα τι θα πει), ακολούθησε ένα υπέροχο πάρτι κάπου σε μια μικρή παραλία της Αττικής, με τους περισσότερους καλεσμένους να έχουν αποχωρήσει και λίγους εναπομείναντες ξαπλωμένους στην άμμο να παρακολουθούμε την αυγή της νέας μέρας. Όλα ήταν ίδια κι όλα ήταν διαφορετικά. Ομολογώ ότι αυτό τον καιρό δεν τρέφω τα καλύτερα συναισθήματα για το γάμο και για τον έγγαμο βίο (hell, I still suck σε κάθε είδους κοινό βίο). Όμως κάθε τόσο, μπορεί να έχεις την τύχη να παρακολουθήσεις τη

Την προηγούμενη εβδομάδα έλαβε χώρα στο Los Angeles, εκείνο στην California, η Electronic Entertainment Expo , ή E3 για τους φίλους της. Πρόκειται φυσικά για τη μεγαλύτερη και σημαντικότερη έκθεση για τη βιομηχανία των video games, όπου οι μεγαλύτεροι εκδότες και κατασκευαστές παρουσιάζουν τα παιχνίδια που θα μας κάψουν την τρέχουσα και την επόμενη χρονιά. Και οι εν λόγω φίλοι της είναι πολλοί, καθώς το attendance της φετινής E3 προγραμματίστηκε στα 40.000 άτομα, αριθμός που παρ’όλα αυτά απέχει από το ρεκόρ των 70.000 της έκθεσης του 2005. Γιατί η μείωση; Η παγκόσμια οικονομική κρίση, σαν καλός μπαλαντέρ που είναι, κολλάει και εδώ σαν εξήγηση. Η άλλη αιτία είναι ότι οι τελευταίες E3 προσπάθησαν, σε μια προσπάθεια να κόψουν τα περιττά έξοδα και να προσδώσουν μια πιο επαγγελματική νότα στα τεκταινόμενα, να περιορίσουν την είσοδο στους οπαδούς και να κρατήσουν μόνο τις συνεντεύξεις και τις επιδείξεις παιχνιδιών στον τύπο. Αποτέλεσμα αυτού ήταν μια μίζερη κατάσταση που δεν ικανοποίησε κανέ

Γιατί ΕΣΕΙΣ το απαιτήσατε!!! Ή μάλλον επειδή έχω μαζέψει bookmarks πάλι και θέλω να ξεφορτωθώ μερικά. Γιατί ΕΣΕΙΣ το απαιτήσατε!!! Αλλά στην πραγματικότητα όχι. Αλλά ΝΑΙ!!! ... Right then. - Πρώτο και καλύτερο, το συνεχιζόμενο δράμα του review του Darkfall Online από το Eurogamer. Το ελληνοσουηδικής ανάπτυξης MMO έκανε το όνομά του πάνω στο γεγονός ότι είναι απόλυτα εχθρικό προς το νέο παίκτη, καθώς οποιοσδήποτε μέσα στο παιχνίδι μπορεί όχι μόνο να σφάξει οποιονδήποτε άλλο, αλλά και να του βουτήξει ό,τι έχει και δεν έχει. Είναι ο ύστατος εφιάλτης οποιουδήποτε έπαιζε WoW, WAR, AoC κλπ. και έτρεχε να ξεφύγει από διάφορους gankers και griefers (αυτούς που παίζουν το παιχνίδι μόνο και μόνο για να παρενοχλούν πιο άπειρους παίκτες): ένα ολόκληρο παιχνίδι γεμάτο εκδικητικούς τραμπούκους, το ΜΜΟ αντίστοιχο του να σκάσεις 2 η ώρα το πρωί στη Σωκράτους με ένα φουσκωμένο πορτοφόλι και να ρωτάς μεγαλόφωνα πού βρίσκεται το πιο ακριβό ξενοδοχείο της πόλης και πόσο ξύλο θα φάει όποιος δε σου πεί. Ο

Games. Σε ποιόν δεν αρέσουν τα games; Σε πολύ κόσμο, μάλλον, αλλά αυτό δεν τα εμποδίζει απ'το να είναι παντού. Εκτός των άλλων, αυτό τον καιρό βρίσκονται και στις ταινίες, όπως π.χ. το made-by-students Turbo που λέγαμε στη Cinemel . Πιο high-profile όμως είναι το Gamer , των μουρλών που μας έδωσαν τα δύο Crank, όπου ο Jason Statham κάνει το καλύτερο impersonation του Βέγγου που μπορεί. Πηγαίντε μια βόλτα από το Movies for the Masses για τις δηλώσεις μου σχετικά με το trailer του Gamer , που μου ζήτησε ο cheaplog μόλις κατέβηκα από το αεροπλάνο από Λονδίνο. Αυτό το τζετσέτινγκ λάιφστάιλ είναι εξαντλητικό ώρες ώρες βρε παιδί μου.

I could get used to this.

Είναι μικρό, είναι θαυματουργό, είναι αγάπη μας πρώτη, αγάπη μεγάλη. Και είναι 20 χρονών. Το Game Boy της Nintendo γιόρτασε την εβδομάδα που μας πέρασε την 20ή επέτειο της κυκλοφορίας του στην Ιαπωνία. Περίπου ένα χρόνο μετά θα έφτανε και στα δικά μας χέρια, και τίποτα πια στο gaming δε θα ήταν το ίδιο. Κάντε μια βόλτα από το GameOver , όπου κάνω έστω μια προσπάθεια να μεταφέρω την αγάπη μου για το μικρό φορητό τουβλάκι που έκρυβε ολόκληρους κόσμους μέσα του.

Και πάλι πίσω στην Αθήνα. Το σφηνάκι Λονδίνο ήταν, όπως αναμενόταν, γευστικότατο, αλλά τώρα ξεκινάει το στερητικό σύνδρομο. Δυστυχώς, λόγω της δουλειάς που είχα εκεί (και για την οποία θα διαβάσετε αλλού και άλλη στιγμή, να'ναι καλά το NDA ), ο ελεύθερος χρόνος που είχα ήταν ελάχιστος και ουσιαστικά πρόλαβα να δω μόνο Covent Garden όπου έμενα, άντε και λίγο παραπέρα. Φυσικά, τελικά κατέληξα να βλέπω τα κτίρια του κέντρου να απομακρύνονται από το τραίνο για το Stansted, ακούγοντας το Smokers Outside the Hospital Doors των Editors και να θέλω να επιστρέψω εκεί όσο το δυνατόν πιο σύντομα, αλλά δεδομένου ότι την τελευταία φορά πρόλαβαν και πέρασαν εφτά χρόνια, δεν κρατάω και την αναπνοή μου. Ενδιαφέροντα πραγματάκια που έμαθα στο ταξίδι μου προς, μέσα στο και από το Λονδίνο: - Η αναπαράσταση των κανόνων ασφαλείας πάνω στο αεροπλάνο που είχε αποκλειστικό σκοπό τη γελοιοποίηση της φτωχούλας αεροσυνοδού με την παντομίμα και τη σωσιβιάρα κολλάρο, έχει, ευτυχώς για τη φτωχούλα αεροσυνοδό

Wow. Λονδίνο. Μετά από εφτά-οχτώ χρόνια, και με την επίσκεψη να διαρκεί ουσιαστικά μία μέρα, δεν είμαι σίγουρος αν μετράει καν. Περισσότερο μάλλον θα είναι σαν να είδα ένα όνειρο του Λονδίνου σε κάποια άσχετη στιγμή. Ή σαν να έπαιξα το demo του. Full version ΤΒΑ. Later.

Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που σκέφτηκα, "ΤΑ ΘΕΛΩ ΤΑ ΘΕΛΩ ΤΑ ΘΕΛΩ ΤΑ ΘΕΛΩ!!!!!" και τα εν λόγω "τα" ήταν παπούτσια, ειδικά δεδομένου ότι διαθέτω χρωμόσωμα Y και ότι βλέπω σπάνια Sex and the City. Αλλά κάνοντας μια βόλτα στο blog του Ron Gilbert και βλέποντας αυτά τα All-star-άκια, δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα άλλο. Ναι, μια χαρά βλέπετε, έχουν όντως πάνω τους εικόνες από το Secret of Monkey Island , ένα από τα καλύτερα adventure games που πέρασαν ποτέ από τους IBM συμβατούς (σνιφ, συγκίνηση!). Διακρίνονται η μονομαχία μέσω προσβολών με την Swordmaster, και ο είρων και κυνικός σκοπός που μας βάζει τόσο έξοχα στον κόσμο του παιχνιδιού κοροϊδεύοντάς μας. Αντίθετα πάντως με τις γαλότσες Marc Jacobs , αυτά εδώ φαίνονται να είναι one-off, οπότε απλά θα μείνω να τα θαυμάζω από τη φωτογραφία. *Αναστεναγμός* Στο μεταξύ ας βάλω να ακούσω λίγο ακόμα The Gaslight Anthem , που μονοπωλούν το mp3 player μου αυτό το Σαββατοκύριακο.

Ένα από τα πρώτα πράγματα που έμαθα ζώντας στην Αθήνα ήταν ότι σιχαίνομαι να χρησιμοποιώ αυτοκίνητο για οποιουδήποτε είδους μετακίνηση. Η ιδέα του να βγαίνεις στο δρόμο μέσα στο μεταλλικό σου τροχοφόρο κουβούκλιο περιμένοντας από στιγμή σε στιγμή να γίνει η μαλακία και να πέσει πάνω σου χωρίς καμία λογική αιτία ο τάδε άσχετος, ο δείνα μανιακός, ή ακόμα χειρότερα, να κόψεις εσύ κάποια φτωχιά ψυχή επειδή απέφευγες τους προαναφερθέντες άσχετο και μανιακό είναι πάρα πολύ ωραία όταν παίζεις Grand Theft Auto, αλλά στην πραγματικότητα δε δουλεύει και τόσο καλά. Άσε που στο Grand Theft Auto ό,τι ώρα και να πάρω το αυτοκίνητο μπορώ αν ξενερώσω να το παρατήσω στη μέση του δρόμου και να φύγω. Αν έπρεπε να γυρνάς το τετράγωνο δυόμιση ώρες προσπερνώντας θέσεις που θα χωρούσες αν ο καραγκιόζης από μπροστά δεν είχε παρκάρει το Smart διαγώνια, κάτι μου λέει ότι το GTA δε θα είχε πουλήσει τα εκατομμύρια που πούλησε και δε θα γινόταν τέτοιο θέμα για τη διαφθορά των παίδων. ... Τι έλεγα; Α ναι. Ευτυχώς γ

Για μια φορά στο blog μου (και ευελπιστώ τελευταία, μη το συνηθίσετε κι έχετε κι απαιτήσεις μετά), ο τίτλος τα λέει όλα. Στα πλαίσια λοιπόν της προαναφερθείσας ξεδιάντροπης αυτοδιαφήμισης που σκοπό έχει να διαφημίσει τον εαυτό μου με τρόπο ξεδιάντροπο δίχως αιδώ (αίδω; άιδω; iPod;), σας παραπέμπω στο εξής review του Watchmen , της ταινίας του Zack Snyder που μπορεί να έχει πάρει το αυτί σας τελευταία, το οποίο βρίσκεται στο GameOver.gr . Εκεί, εκτός από καθημερινά νέα, reviews, previews και άρθρα για video games, θα βρίσκετε συχνά-πυκνά τις ασυναρτησίες μου που ξέρετε κι αγαπάτε, προσαρμοσμένες σε reviews για games και ενίοτε ταινίες (ενίες; Nah). Τρέξτε λοιπόν σαν τον άνεμο και διαβάστε σαν ε, κάτι που διαβάζει πολύ γρήγορα.

Έπρεπε να συμβεί; Είναι η λογική συνέχεια των πραγμάτων, σύμφωνα με τις κοινωνικο-οικονομικο-πολιτικές συνθήκες που έχουν εδραιωθεί και διαμορφωθεί στο πέρασμα των αιώνων; Είναι η πολεμική ιαχή που συνοδεύει τον θρίαμβο ενός νικητή, στο πέρασμα του οποίου γκρεμίζονται οι πύλες και ζητωκραυγές πλημμυρίζουν το μεσημεριανό αέρα; Ή μήπως πρόκειται για τον ανίερο σπόρο ενός ρυπαρού υπογείου βόθρου, ένα έκτρωμα της φύσεως που, υψώνοντας τον μιαρό του ρόγχο στους ουρανούς, αναγγέλλει την άφιξή του σε έναν κόσμο που ποτέ δεν το θέλησε και ποτέ δε θα το αγκαλιάσει; Και γνωρίζει άραγε ο κόσμος αυτός πόσο καταδικασμένος είναι και πόσο ακριβά θα πληρώσει την αδυναμία του να προετοιμαστεί για το βδέλυγμα αυτό που ξεπήδησε από ούτε ένας Θεός ξέρει ποιάς φαντασίας τα βρωμερά βάθη για να κρίνει όλους εμάς τους θνητούς, τους ανυποψίαστους για τους ανείπωτους τρόμους που φωλιάζουν μερικές πιθαμές μόνο από την εύθραυστη συνείδησή μας; Ό,τι από αυτά κι αν ισχύει, αυτό έφθασε . Όλοι εμείς οι τύποι που χανό

Το κεφάλι μου γυρίζει, οι σκέψεις μου δεν έχουν καμία αξιόλογη συνοχή, ο καιρός είναι υπέροχος στη Θεσσαλονίκη (ήλιος και ψοφόκρυο, το οποίο ξέρω ότι οι μόνοι άνθρωποι που μπορούν να το περιγράψουν ως "υπέροχο καιρό" είναι οι Άγγλοι, οι έμποροι σόμπας, οι πωλητές γυαλιών ηλίου, οι ξυλοκόποι κι εγώ - σημειωτέον ότι ποτέ δε συνάντησα Άγγλο έμπορο σόμπας και γυαλιών ηλίου με χόμπυ την υλοτομία που να μην συμπάθησα). Δεν είναι ότι το τρέξιμο των τελευταίων δύο μηνών με έχει καταβάλει, αλλά σίγουρα ένα άλφα μούδιασμα υπάρχει. Και το τελευταίο που θέλω είναι να γίνομαι Debbie Downer (όρος copy-righted by Than ). Δεδομένων τον συνθηκών όμως, το post αυτό θα είναι περισσότερο διεκπεραιωτικό, χωρίς πραγματικό δράμα, ανάπτυξη χαρακτήρων και κρυφά νοήματα, όπως τα υπόλοιπα αυτού του blog. - Παραπονιόμουν τις προάλλες ότι δεν έχω δει ακόμα το The Wrestler , παρ'όλη τη δηλωμένη Aronofsky-fanboyishness μου. Το γεγονός ότι οι περισσότεροι μου φίλοι πλέον βλέπουν ταινίες στο σπίτι καταντ