Οι Γάμοι του Provolo

Το Σάββατο που μας πέρασε παραβρέθηκα στο γάμο ενός από τους καλύτερους και παλιότερούς μου φίλους, με τον οποίο περάσαμε μεγάλο μέρος των φοιτητικών μας χρόνων και αρκετά μεγάλο διάστημα από τότε, ειδικά από τότε που μετακόμισα στην Αθήνα, όπου μένει κι αυτός.

Μετά από έναν ομολογουμένως επεισοδιακό γάμο (hint: σώματα κατέρρευσαν - κι όχι αυτά που φαντάζεστε) και συναντήσεις με παλιούς γνωστούς και φίλους που είχα να δω χρόνια (μια έννοια που κάποτε νόμιζα πως ήξερα τι σημαίνει και που συνειδητοποιώ πως ακόμα δεν έχω ιδέα τι θα πει), ακολούθησε ένα υπέροχο πάρτι κάπου σε μια μικρή παραλία της Αττικής, με τους περισσότερους καλεσμένους να έχουν αποχωρήσει και λίγους εναπομείναντες ξαπλωμένους στην άμμο να παρακολουθούμε την αυγή της νέας μέρας. Όλα ήταν ίδια κι όλα ήταν διαφορετικά.

Ομολογώ ότι αυτό τον καιρό δεν τρέφω τα καλύτερα συναισθήματα για το γάμο και για τον έγγαμο βίο (hell, I still suck σε κάθε είδους κοινό βίο). Όμως κάθε τόσο, μπορεί να έχεις την τύχη να παρακολουθήσεις την ένωση δυο ανθρώπων που είναι πραγματικά τέλειοι ο ένας για τον άλλο, κι όμως βρέθηκαν τυχαία - θα αρκούσε μια λάθος κουβέντα, ή ένα χέρι πάνω σ'ένα πληκτρολόγιο να γράψει ένα όνομα αντί για ένα άλλο, ή ακόμα και μια χαλασμένη διάθεση μια μέρα που δε θα έπρεπε να ήταν, για να μη γίνει αυτή η συνάντηση. Να λοιπόν που καμιά φορά τα άστρα μπορούν να ευθυγραμμιστούν (όχι, ανάδρομε Ερμή, ή όπως αλλιώς σε λένε, δε μιλάω γι'αυτές τις μαλακίες), και τα παραμύθια να γίνουν πραγματικότητα.

Να ζήσετε, Ντάνο και Βασιλική!

(Δεν έχει "Παρακάτω", μην κλικάρετε το link. Εδώ, ελπίζω, έχουμε μόνο "Παραπέρα".)