Προειδοποίηση: αυτό θα είναι ένα μίζερο post.

Αισθάνομαι μια τρομερή απαισιοδοξία τελευταία. Είναι ένα συναίσθημα που είμαι σίγουρος ότι μοιράζομαι με πολλούς συμπατριώτες μου αυτές τις μέρες, αλλά για ελαφρώς διαφορετικό λόγο - είναι το συναίσθημα ότι όλη η φουρτούνα που έχουμε περάσει ως τώρα, ως κράτος και ως κοινωνία, και όλη η κακοκαιρία που ακόμη έρχεται (γιατί έρχεται), θα είναι για το τίποτα. Μετά από πολλή σκέψη και προβληματισμό, νομίζω ότι αυτό φοβάμαι πιο πολύ απ' όλα.

Διαβάζω άρθρα επί άρθρων και απόψεις επί απόψεων στον Τύπο. Αποφεύγω την τηλεόραση, και λόγω έλλειψης χρόνου και λόγω έλλειψης εμπιστοσύνης. Παρά τα όσα καταφέρονται κατά των ΜΜΕ, ο γραπτός Τύπος, είτε τυπωμένος είτε ηλεκτρονικός, προσφέρει μια υπέροχη πολυφωνία, από τα κομμάτια της οποίας μπορεί κανείς, εφόσον έχει ανοιχτό μυαλό, να σχηματίσει μια αρκετά κατατοπιστική, αν και πάλι ατελή, εικόνα. Το πρόβλημα είναι ότι η εικόνα που σχηματίζεται δεν μου αρέσει καθόλου.

Έχω διαβάσει ορισμένες γνώμες που καταδικάζουν (δικαίως, κατά τη γνώμη μου) τις μεθόδους της αστυνομίας, την οργάνωσή της και την αδυναμία της τόσο να δράσει ως δύναμη της τάξης όσο και την ανικανότητά της να ελέγξει τα όργανά της, μάρτυρες των μεθόδων των οποίων έχουμε γίνει όλοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τελευταία. Έχω διαβάσει γνώμες που αποθεώνουν το κίνημα των Αγανακτισμένων (όποιο και αν είναι πλέον αυτό), εγκωμιάζοντας το "ξύπνημα" του λαού και την πλήρη ανοχή στην συνεχιζόμενη πορεία που προβλέπει το Μνημόνιο. Έχω διαβάσει άλλες που το καταδικάζουν ή το απορρίπτουν ως δίχως νόημα και χρησιμότητα, πέρα από την πρόκληση θορύβου. Έχω δει απόψεις που συστήνουν ψυχραιμία και καλούν προς σφαιρική αντίληψη του θέματος (πάντα μια καλή συμβουλή, αλλά οπωσδήποτε όχι το ίδιο sexy με την επανάσταση). Έχω δει κατηγορώ εναντίον της παλιάς φρουράς συμφερόντων που μάχεται με νύχια και με δόντια ενάντια στα περίφημα "κεκτημένα" - μια αηδιαστική έκφραση, που ντύνει με τον μανδύα θεμελιωδών δικαιωμάτων και προνομίων ανθρώπων που δεν μπορούν να υπερασπιστούν μόνοι τους τα συμφέροντά τους, ένα status quo που εκμεταλλεύτηκαν και εκμεταλλεύονται κάποιοι με τον χείριστο τρόπο, που συνεισέφερε σε μεγάλο βαθμό στην ρότα προς τα στενά της Σκύλλας και της Χάρυβδης, την οποία έχουμε πάρει. Άλλη συζήτηση αυτή, όμως.

Αυτό που με κάνει να απαισιοδοξώ είναι η αντίδραση όταν ακούγονται αυτές οι απόψεις. Θα μου πείτε, τόσα χρόνια στο internet, δεν έχεις μάθει να αγνοείς πλήρως τα σχόλια του κάθε τυχάρπαστου; Ναι, αλλά εδώ τα πράγματα είναι τραγικά. Γιατί το πνεύμα που εκφράζει η πλειοψηφία των σχολίων που διαβάζω δεν είναι η αγανάκτηση του αδικημένου. Είναι το μίσος. Είναι η διαίρεση. Είναι το βίαιο τράβηγμα μιας γραμμής στην άμμο, με οργισμένα βήματα να σηματοδοτούν την επιλογή πλευράς. Είναι μίση και κόμπλεξ που η ελληνική κοινωνία άφησε χρόνια να κοιμούνται στο πλευρό της σαν μωρά φιδιού, τα οποία πλέον θέριεψαν και δείχνουν παντού τα φαρμακερά τους δόντια.

"Εμείς" και "εσείς". Μια ζωή σ'αυτή τη χώρα. Παρατάξεις και πλευρές, αλλά καμμία δεν είναι εκεί για υγιή διάλογο - όλες έχουν έρθει για πόλεμο. Αν "εσείς" υπάρχετε, "εμείς" απειλούμαστε. Αν "εσείς" τρώτε, "εμείς" πεινάμε. Αν "εσείς" έχετε δουλειές, "εμείς" είμαστε άνεργοι. Στην Ελλάδα δεν επιτράπηκε ποτέ να αναπτυχθεί η ιδέα της συνύπαρξης, της συνεργασίας, του κοινού συμφέροντος. Το "κοινό συμφέρον" για το οποίο κόπτονται όλοι, είτε στα έδρανα της Βουλής είτε μπροστά από τους καιόμενους κάδους, είναι πάντα το συμφέρον των "δικών τους". Η μόνη λύση στην Ελλάδα στην οποία όλοι είναι διατεθειμένοι να συμφωνήσουν είναι η τελειωτική λύση, πράγμα τραγικά ειρωνικό, δεδομένων των τραυμάτων που άφησαν οι κατοχές, οι χούντες και όλα τα υπόλοιπα ιστορικά βάσανα αυτής της χώρας.

Και πώς να είναι αλλιώς; Το μαθαίνουμε από μικρά παιδιά. Μέσα στην οικογένειά μας ακούμε την έννοια των "άλλων" που υποστηρίζουν άλλο κόμμα, ή είναι οπαδοί της άλλης ομάδας, ή κατάγονται από το άλλο χωριό, ή ανήκουν σε άλλη θρησκεία, ή παίζουν στην άλλη κονσόλα, ή έχουν Mac και όχι PC. Στο πανεπιστήμιο, τον χώρο που υποτίθεται ότι ανοίγει νέους ορίζοντες στο πνεύμα, ξοδεύουμε τον χρόνο μας να επιλέγουμε φοιτητική παράταξη, ώστε να είμαστε μέρος ενός "εμείς" και να πατάξουμε τους "άλλους". Στην ίδια τη Βουλή, παρακολουθούμε πολιτικούς να είναι διατεθειμένοι να διαλύσουν την χώρα, αρκεί οι "δικοί τους" να βρίσκονται στο τιμόνι του πλοίου ενώ αυτό βουλιάζει, και όχι "οι άλλοι".

Όλα τα μάτια είναι στραμμένα τώρα στις οικονομικές διαβουλεύσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που θα κρίνουν την οικονομική μας μοίρα. Αυτό που έχουμε παραβλέψει εντελώς είναι ότι, σε παράλληλη τροχιά με την ελεύθερη πτώση της οικονομικής μας τύχης, βρίσκεται και αυτή της κοινωνικής μας μοίρας. Διαλυόμαστε εκ των έσω σαν κοινωνία, έχουμε καταντήσει ετερόκλητες ομάδες που μισούν η μία την άλλη θανάσιμα, είτε χωρίς να ξέρουν γιατί είτε, ακόμα χειρότερα, επειδή η μία ομάδα θέλει κάτι που έχει η άλλη και δεν μπορεί να σκεφτεί κανένα τρόπο να το αποκτήσει, παρά να την εξολοθρεύσει. Καμμία συνοχή, καμμία σύμπνοια, καμμία ενότητα. Ακόμη και αν το καράβι βγει από τον κυκλώνα αλώβητο, το πλήρωμα θα έχει ήδη κατασπαράξει τις σάρκες του. Κι αυτό είναι χειρότερη συνειδητοποίηση κι από την φτώχεια, κι από την χρεωκοπία, κι από την απώλεια εθνικών αγαθών και δημόσιας περιουσίας, κι από την απώλεια κεκτημένων.

Αυτό είναι ο τελικός θάνατος ενός λαού.