Mac City Blues

Και πάλι πίσω στην Αθήνα. Το σφηνάκι Λονδίνο ήταν, όπως αναμενόταν, γευστικότατο, αλλά τώρα ξεκινάει το στερητικό σύνδρομο. Δυστυχώς, λόγω της δουλειάς που είχα εκεί (και για την οποία θα διαβάσετε αλλού και άλλη στιγμή, να'ναι καλά το NDA ), ο ελεύθερος χρόνος που είχα ήταν ελάχιστος και ουσιαστικά πρόλαβα να δω μόνο Covent Garden όπου έμενα, άντε και λίγο παραπέρα. Φυσικά, τελικά κατέληξα να βλέπω τα κτίρια του κέντρου να απομακρύνονται από το τραίνο για το Stansted, ακούγοντας το Smokers Outside the Hospital Doors των Editors και να θέλω να επιστρέψω εκεί όσο το δυνατόν πιο σύντομα, αλλά δεδομένου ότι την τελευταία φορά πρόλαβαν και πέρασαν εφτά χρόνια, δεν κρατάω και την αναπνοή μου. Ενδιαφέροντα πραγματάκια που έμαθα στο ταξίδι μου προς, μέσα στο και από το Λονδίνο: - Η αναπαράσταση των κανόνων ασφαλείας πάνω στο αεροπλάνο που είχε αποκλειστικό σκοπό τη γελοιοποίηση της φτωχούλας αεροσυνοδού με την παντομίμα και τη σωσιβιάρα κολλάρο, έχει, ευτυχώς για τη φτωχούλα αεροσυνοδό

Wow. Λονδίνο. Μετά από εφτά-οχτώ χρόνια, και με την επίσκεψη να διαρκεί ουσιαστικά μία μέρα, δεν είμαι σίγουρος αν μετράει καν. Περισσότερο μάλλον θα είναι σαν να είδα ένα όνειρο του Λονδίνου σε κάποια άσχετη στιγμή. Ή σαν να έπαιξα το demo του. Full version ΤΒΑ. Later.

Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που σκέφτηκα, "ΤΑ ΘΕΛΩ ΤΑ ΘΕΛΩ ΤΑ ΘΕΛΩ ΤΑ ΘΕΛΩ!!!!!" και τα εν λόγω "τα" ήταν παπούτσια, ειδικά δεδομένου ότι διαθέτω χρωμόσωμα Y και ότι βλέπω σπάνια Sex and the City. Αλλά κάνοντας μια βόλτα στο blog του Ron Gilbert και βλέποντας αυτά τα All-star-άκια, δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα άλλο. Ναι, μια χαρά βλέπετε, έχουν όντως πάνω τους εικόνες από το Secret of Monkey Island , ένα από τα καλύτερα adventure games που πέρασαν ποτέ από τους IBM συμβατούς (σνιφ, συγκίνηση!). Διακρίνονται η μονομαχία μέσω προσβολών με την Swordmaster, και ο είρων και κυνικός σκοπός που μας βάζει τόσο έξοχα στον κόσμο του παιχνιδιού κοροϊδεύοντάς μας. Αντίθετα πάντως με τις γαλότσες Marc Jacobs , αυτά εδώ φαίνονται να είναι one-off, οπότε απλά θα μείνω να τα θαυμάζω από τη φωτογραφία. *Αναστεναγμός* Στο μεταξύ ας βάλω να ακούσω λίγο ακόμα The Gaslight Anthem , που μονοπωλούν το mp3 player μου αυτό το Σαββατοκύριακο.

Ένα από τα πρώτα πράγματα που έμαθα ζώντας στην Αθήνα ήταν ότι σιχαίνομαι να χρησιμοποιώ αυτοκίνητο για οποιουδήποτε είδους μετακίνηση. Η ιδέα του να βγαίνεις στο δρόμο μέσα στο μεταλλικό σου τροχοφόρο κουβούκλιο περιμένοντας από στιγμή σε στιγμή να γίνει η μαλακία και να πέσει πάνω σου χωρίς καμία λογική αιτία ο τάδε άσχετος, ο δείνα μανιακός, ή ακόμα χειρότερα, να κόψεις εσύ κάποια φτωχιά ψυχή επειδή απέφευγες τους προαναφερθέντες άσχετο και μανιακό είναι πάρα πολύ ωραία όταν παίζεις Grand Theft Auto, αλλά στην πραγματικότητα δε δουλεύει και τόσο καλά. Άσε που στο Grand Theft Auto ό,τι ώρα και να πάρω το αυτοκίνητο μπορώ αν ξενερώσω να το παρατήσω στη μέση του δρόμου και να φύγω. Αν έπρεπε να γυρνάς το τετράγωνο δυόμιση ώρες προσπερνώντας θέσεις που θα χωρούσες αν ο καραγκιόζης από μπροστά δεν είχε παρκάρει το Smart διαγώνια, κάτι μου λέει ότι το GTA δε θα είχε πουλήσει τα εκατομμύρια που πούλησε και δε θα γινόταν τέτοιο θέμα για τη διαφθορά των παίδων. ... Τι έλεγα; Α ναι. Ευτυχώς γ

Για μια φορά στο blog μου (και ευελπιστώ τελευταία, μη το συνηθίσετε κι έχετε κι απαιτήσεις μετά), ο τίτλος τα λέει όλα. Στα πλαίσια λοιπόν της προαναφερθείσας ξεδιάντροπης αυτοδιαφήμισης που σκοπό έχει να διαφημίσει τον εαυτό μου με τρόπο ξεδιάντροπο δίχως αιδώ (αίδω; άιδω; iPod;), σας παραπέμπω στο εξής review του Watchmen , της ταινίας του Zack Snyder που μπορεί να έχει πάρει το αυτί σας τελευταία, το οποίο βρίσκεται στο GameOver.gr . Εκεί, εκτός από καθημερινά νέα, reviews, previews και άρθρα για video games, θα βρίσκετε συχνά-πυκνά τις ασυναρτησίες μου που ξέρετε κι αγαπάτε, προσαρμοσμένες σε reviews για games και ενίοτε ταινίες (ενίες; Nah). Τρέξτε λοιπόν σαν τον άνεμο και διαβάστε σαν ε, κάτι που διαβάζει πολύ γρήγορα.

Έπρεπε να συμβεί; Είναι η λογική συνέχεια των πραγμάτων, σύμφωνα με τις κοινωνικο-οικονομικο-πολιτικές συνθήκες που έχουν εδραιωθεί και διαμορφωθεί στο πέρασμα των αιώνων; Είναι η πολεμική ιαχή που συνοδεύει τον θρίαμβο ενός νικητή, στο πέρασμα του οποίου γκρεμίζονται οι πύλες και ζητωκραυγές πλημμυρίζουν το μεσημεριανό αέρα; Ή μήπως πρόκειται για τον ανίερο σπόρο ενός ρυπαρού υπογείου βόθρου, ένα έκτρωμα της φύσεως που, υψώνοντας τον μιαρό του ρόγχο στους ουρανούς, αναγγέλλει την άφιξή του σε έναν κόσμο που ποτέ δεν το θέλησε και ποτέ δε θα το αγκαλιάσει; Και γνωρίζει άραγε ο κόσμος αυτός πόσο καταδικασμένος είναι και πόσο ακριβά θα πληρώσει την αδυναμία του να προετοιμαστεί για το βδέλυγμα αυτό που ξεπήδησε από ούτε ένας Θεός ξέρει ποιάς φαντασίας τα βρωμερά βάθη για να κρίνει όλους εμάς τους θνητούς, τους ανυποψίαστους για τους ανείπωτους τρόμους που φωλιάζουν μερικές πιθαμές μόνο από την εύθραυστη συνείδησή μας; Ό,τι από αυτά κι αν ισχύει, αυτό έφθασε . Όλοι εμείς οι τύποι που χανό