Medley
Το κεφάλι μου γυρίζει, οι σκέψεις μου δεν έχουν καμία αξιόλογη συνοχή, ο καιρός είναι υπέροχος στη Θεσσαλονίκη (ήλιος και ψοφόκρυο, το οποίο ξέρω ότι οι μόνοι άνθρωποι που μπορούν να το περιγράψουν ως "υπέροχο καιρό" είναι οι Άγγλοι, οι έμποροι σόμπας, οι πωλητές γυαλιών ηλίου, οι ξυλοκόποι κι εγώ - σημειωτέον ότι ποτέ δε συνάντησα Άγγλο έμπορο σόμπας και γυαλιών ηλίου με χόμπυ την υλοτομία που να μην συμπάθησα).
Δεν είναι ότι το τρέξιμο των τελευταίων δύο μηνών με έχει καταβάλει, αλλά σίγουρα ένα άλφα μούδιασμα υπάρχει. Και το τελευταίο που θέλω είναι να γίνομαι Debbie Downer (όρος copy-righted by Than). Δεδομένων τον συνθηκών όμως, το post αυτό θα είναι περισσότερο διεκπεραιωτικό, χωρίς πραγματικό δράμα, ανάπτυξη χαρακτήρων και κρυφά νοήματα, όπως τα υπόλοιπα αυτού του blog.
- Παραπονιόμουν τις προάλλες ότι δεν έχω δει ακόμα το The Wrestler, παρ'όλη τη δηλωμένη Aronofsky-fanboyishness μου. Το γεγονός ότι οι περισσότεροι μου φίλοι πλέον βλέπουν ταινίες στο σπίτι καταντάει ενοχλητικό. Ευτυχώς φαίνεται ότι υπάρχει ένας κινηματογράφος στο κέντρο της Θεσσαλονίκης που το παίζει ακόμα. Έχω καιρό να πάω σινεμά μόνος μου (από το Prestige, νομίζω), αλλά πρέπει να βρω μέρα. Και μετά να ρίξω λίγη χολή για τα Oscars που το έφτυσαν τόσο ξεδιάντροπα.
- Mogwai live στο Μύλο. Αφού κατάφερα να βρίσκομαι για ένα χρόνο στη Γλασκώβη και να μη δω ούτε μια φορά τη σκωτσέζικη μπάντα, τους είδα τελικά στη δεύτερη πατρίδα μου. Δεν είχα ακούσει το νέο album μεν, αλλά αυτό δεν είχε και πολλή σημασία καθώς τίμησαν αρκετά αγαπημένα μέρη της δισκογραφίας τους και μας άρεσαν πολύ.
- Στις αρχές του μήνα οργανώθηκε από την Ένωση Σεναριογράφων Ελλάδος και το αφιερωμένο στα adventure games, Adventure Advocate, μια ημερίδα με θέμα το σενάριο και τα games, στην οποία μίλησαν κάποιοι (ή μήπως να πω όλοι;!) Έλληνες game developers, συμπεριλαμβανομένων των συντελεστών του Theseis (ναι, υπάρχουν φαίνεται νεότερα γύρω από το πολύπαθο game), του Darkfall Online και του Conspiracies II, σεναριογράφοι και άλλοι εκπρόσωποι του χώρου των games (highlight η παρουσία του ιερού τέρατος του adventure gaming στην Ελλάδα, Ανδρέα Τσουρινάκη). Το Adventure Advocate παραθέτει μια αρκετά διαφωτιστική περίληψη της ημερίδας, καθώς και ένα thread στα fora του σχετικά με το θέμα. Χωρίς να φαίνεται να ειπώθηκε στην ημερίδα κάτι που δεν ξέρουμε ήδη, χαίρομαι που τίθεται ως θέμα προς συζήτηση μεταξύ επαγγελματιών, παρόλο που το game development στην Ελλάδα βρίσκεται σε προ-προ-εμβρυακό στάδιο και τα games δεν θεωρούνται σοβαρή ασχολία για τους άνω των 15 χρόνων. Ειδικά σε ό,τι αφορά το θέμα του σεναρίου στα games, που είναι ένα θέμα που απασχολεί και τους developers του εξωτερικού, όπως πρόσφατα συζητήθηκε στο Writers' Roundtable του Develop.
- Και μια και μιλάμε για επαγγελματίες που ασχολούνται με τα games στην Ελλάδα, στο blog του Thinking Gamer (το οποίο θέλω να αναφέρω εδώ και καιρό, αλλά τελικά δεν το έχω κάνει) υπάρχει μια συζήτηση για το πολυβασανισμένο θέμα της πειρατείας παιχνιδιών στην Ελλάδα, όπου ο Κώστας "Thinking Gamer" Αναγνώστου ρωτά γιατί αντιγράφουμε games. Κι εδώ δεν ακούγεται κάποια άποψη που δεν έχει ακουστεί στο παρελθόν, αλλά είναι μια αρκετά περιεκτική σύνοψη για το πώς αντιμετωπίζεται το θέμα σήμερα στη χώρα μας.
- Και για το τέλος, ταινία: Το Half-Life 2 δεν είναι μέρος των game franchises που έχουν μεταφερθεί στον κινηματογράφο - έχει καταφέρει να αποφύγει αυτές τις κακές παρέες και τους χούλιγκαν με τα τσιγάρα και τα μηχανάκια που του έλεγε πάντα η μαμά του και ζει ευτυχισμένο και αμόλυντο. Όμως κάποιες από αυτές τις κακές παρέες θέλησε να του δείξει ότι δεν είναι όλα τα παιδιά που καπνίζουν καθάρματα. Οι Purchase Brothers γύρισαν με λίγα περισσότερα από τα ψιλά που είχαν στις τσέπες εκείνη τη μέρα ένα short film με θέμα τους αντάρτες που προσπαθούν να εκκενώσουν την City 17. Το αποτέλεσμα, δεδομένων των συνθηκών, είναι αποστομωτικό κι εγώ προσωπικά θέλω να δω κι άλλο. Δείτε και μόνοι σας.
Μπλεργκχ. Μέχρι εκεί πήγαινε η ικανότητά μου να διαρθρώσω σκέψεις και να βάλω τη μια λέξη πίσω απ'την άλλη. Και το Happy Songs For Happy People τελειώνει. Και τα Slumdog Millionaire και Milk κέρδισαν το Καλύτερο Σενάριο, διασκευασμένο και αυθεντικό αντίστοιχα. Δεν αρχίσαμε καλά. Τουλάχιστον το WALL-E πήρε το Καλύτερο Animated, αλλά αυτό το ξέραμε.
Εγώ την πέφτω.
Δεν είναι ότι το τρέξιμο των τελευταίων δύο μηνών με έχει καταβάλει, αλλά σίγουρα ένα άλφα μούδιασμα υπάρχει. Και το τελευταίο που θέλω είναι να γίνομαι Debbie Downer (όρος copy-righted by Than). Δεδομένων τον συνθηκών όμως, το post αυτό θα είναι περισσότερο διεκπεραιωτικό, χωρίς πραγματικό δράμα, ανάπτυξη χαρακτήρων και κρυφά νοήματα, όπως τα υπόλοιπα αυτού του blog.
- Παραπονιόμουν τις προάλλες ότι δεν έχω δει ακόμα το The Wrestler, παρ'όλη τη δηλωμένη Aronofsky-fanboyishness μου. Το γεγονός ότι οι περισσότεροι μου φίλοι πλέον βλέπουν ταινίες στο σπίτι καταντάει ενοχλητικό. Ευτυχώς φαίνεται ότι υπάρχει ένας κινηματογράφος στο κέντρο της Θεσσαλονίκης που το παίζει ακόμα. Έχω καιρό να πάω σινεμά μόνος μου (από το Prestige, νομίζω), αλλά πρέπει να βρω μέρα. Και μετά να ρίξω λίγη χολή για τα Oscars που το έφτυσαν τόσο ξεδιάντροπα.
- Mogwai live στο Μύλο. Αφού κατάφερα να βρίσκομαι για ένα χρόνο στη Γλασκώβη και να μη δω ούτε μια φορά τη σκωτσέζικη μπάντα, τους είδα τελικά στη δεύτερη πατρίδα μου. Δεν είχα ακούσει το νέο album μεν, αλλά αυτό δεν είχε και πολλή σημασία καθώς τίμησαν αρκετά αγαπημένα μέρη της δισκογραφίας τους και μας άρεσαν πολύ.
- Στις αρχές του μήνα οργανώθηκε από την Ένωση Σεναριογράφων Ελλάδος και το αφιερωμένο στα adventure games, Adventure Advocate, μια ημερίδα με θέμα το σενάριο και τα games, στην οποία μίλησαν κάποιοι (ή μήπως να πω όλοι;!) Έλληνες game developers, συμπεριλαμβανομένων των συντελεστών του Theseis (ναι, υπάρχουν φαίνεται νεότερα γύρω από το πολύπαθο game), του Darkfall Online και του Conspiracies II, σεναριογράφοι και άλλοι εκπρόσωποι του χώρου των games (highlight η παρουσία του ιερού τέρατος του adventure gaming στην Ελλάδα, Ανδρέα Τσουρινάκη). Το Adventure Advocate παραθέτει μια αρκετά διαφωτιστική περίληψη της ημερίδας, καθώς και ένα thread στα fora του σχετικά με το θέμα. Χωρίς να φαίνεται να ειπώθηκε στην ημερίδα κάτι που δεν ξέρουμε ήδη, χαίρομαι που τίθεται ως θέμα προς συζήτηση μεταξύ επαγγελματιών, παρόλο που το game development στην Ελλάδα βρίσκεται σε προ-προ-εμβρυακό στάδιο και τα games δεν θεωρούνται σοβαρή ασχολία για τους άνω των 15 χρόνων. Ειδικά σε ό,τι αφορά το θέμα του σεναρίου στα games, που είναι ένα θέμα που απασχολεί και τους developers του εξωτερικού, όπως πρόσφατα συζητήθηκε στο Writers' Roundtable του Develop.
- Και μια και μιλάμε για επαγγελματίες που ασχολούνται με τα games στην Ελλάδα, στο blog του Thinking Gamer (το οποίο θέλω να αναφέρω εδώ και καιρό, αλλά τελικά δεν το έχω κάνει) υπάρχει μια συζήτηση για το πολυβασανισμένο θέμα της πειρατείας παιχνιδιών στην Ελλάδα, όπου ο Κώστας "Thinking Gamer" Αναγνώστου ρωτά γιατί αντιγράφουμε games. Κι εδώ δεν ακούγεται κάποια άποψη που δεν έχει ακουστεί στο παρελθόν, αλλά είναι μια αρκετά περιεκτική σύνοψη για το πώς αντιμετωπίζεται το θέμα σήμερα στη χώρα μας.
- Και για το τέλος, ταινία: Το Half-Life 2 δεν είναι μέρος των game franchises που έχουν μεταφερθεί στον κινηματογράφο - έχει καταφέρει να αποφύγει αυτές τις κακές παρέες και τους χούλιγκαν με τα τσιγάρα και τα μηχανάκια που του έλεγε πάντα η μαμά του και ζει ευτυχισμένο και αμόλυντο. Όμως κάποιες από αυτές τις κακές παρέες θέλησε να του δείξει ότι δεν είναι όλα τα παιδιά που καπνίζουν καθάρματα. Οι Purchase Brothers γύρισαν με λίγα περισσότερα από τα ψιλά που είχαν στις τσέπες εκείνη τη μέρα ένα short film με θέμα τους αντάρτες που προσπαθούν να εκκενώσουν την City 17. Το αποτέλεσμα, δεδομένων των συνθηκών, είναι αποστομωτικό κι εγώ προσωπικά θέλω να δω κι άλλο. Δείτε και μόνοι σας.
Μπλεργκχ. Μέχρι εκεί πήγαινε η ικανότητά μου να διαρθρώσω σκέψεις και να βάλω τη μια λέξη πίσω απ'την άλλη. Και το Happy Songs For Happy People τελειώνει. Και τα Slumdog Millionaire και Milk κέρδισαν το Καλύτερο Σενάριο, διασκευασμένο και αυθεντικό αντίστοιχα. Δεν αρχίσαμε καλά. Τουλάχιστον το WALL-E πήρε το Καλύτερο Animated, αλλά αυτό το ξέραμε.
Εγώ την πέφτω.
E, oxi kai copyrighted to Debbie Downer apo mena. Me upertimas. SNL skit einai :P
ReplyDeletePolu kali douleia to escape from city 17. To eida liges meres prin.
Α, ναι; Well then, thank you for bringing it into our lives. :P (έχω να δω SNL since forever)
ReplyDeleteΔεν έχω δει το Wrestler (ούτε και πρόκειται, δεν αντέχω να δω τον Mickey Rourke σε τέτοια κατάντια) αλλά σινεμά πάω πολύ συχνά μόνη μου. Μπορώ να σου πω ότι το προτιμώ από το να βλέπω ταινίες στο σπίτι - με ή χωρίς παρέα.
ReplyDeleteΝαι, συμφωνώ. Όσες φορές έχω πάει μόνος μου σινεμά δεν το έχω μετανιώσει και μάλλον δε θα το κόψω τώρα κοντά. Άσε που αυτό μου δίνει την ευκαιρία να πηγαίνω σε μικρά σινεμά όπου δύσκολα θα βρεθείς με παρέα.
ReplyDeleteΠάντως, έχοντας δει πλέον την ταινία, σου τη συστήνω! Όλο το παρουσιαστικό του Rourke αποδίδει την ιστορία αυτού του κατεστραμμένου άντρα καλύτερα από οποιοδήποτε σενάριο, και το γεγονός ότι αυτή η ιστορία εκφράζει τόσο το χαρακτήρα που παίζει όσο και τον ίδιο το Rourke, δίνει στην ταινία ξεχωριστή δύναμη κι ευαισθησία. Παρ'όλο που δείχνει συνέχεια έναν γέρο μπρατσαρά με κολάν να χτυπιέται μέσα στα ρινγκ :P
Συμφωνώ όμως ότι βλέποντας αυτό το Rourke και συγκρίνοντάς τον με αυτόν του Angel Heart, είναι αρκετά μεγάλο το σοκ!
Κι εγώ θεωρούσα ότι ο Rourke άξιζε Α' Ανδρικού για το Wrestler, δεν ξέρω ποιος άλλος σου το έχει πει αλλά δίκιο είχε. Και I second Σοφία, στο ότι είναι ΟΚ να πηγαίνεις σινεμά μόνος σου, ελλείψει άλλου option. Σε τι διάλο ελπίζουν τα home cinemas, άλλωστε; Άσε που τα 'αληθινά' σινεμά έχουν το primacy...
ReplyDeleteΑ, και νομίζω ότι η πρώτη που είχε κάνει το reference σε εκείνο το skit ήμουν εγώ - αλλά δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό, γιατί αναφερόμουν στον εαυτό μου! ;)
Ο Than πάντως το είχε πει για το παλιό PC μου - κι εκείνο το πήρε βαρέως και τώρα κάθεται στη γωνιά και δε μου μιλάει :P
ReplyDelete