Solitas

... που στα λατινικά θα πει μοναξιά, απομόνωση, και θα μπορούσα να το γράψω έτσι αλλά μετά πώς θα έκανα τον έξυπνο, ε;


Το 'πα (όχι εδώ, αλλά το 'πα, θα πρέπει απλά να με πιστέψετε) και το 'κανα, πράγμα που δεν συνηθίζω. Με την ευκαιρία των διακοπών, αποφάσισα να απομονωθώ πλήρως για τρεις μέρες στο χωριό μου, μακριά από ανθρώπους, τηλεόραση και Internet. Και όπως αποδείχτηκε, hey, γίνεται!

ΟΚ, την έλλειψη τηλεόρασης δεν τη μετράω πια ιδιαίτερα, καθώς σπάνια βλέπω τηλεόραση τελευταία - η τηλεόρασή μου πλέον εξυπηρετεί κυρίως ως οθόνη προβολής DVD και console gaming. Το Internet, επίσης ΟΚ, καθώς 1 βδομάδα off-line είναι πολύ λιγότερο οδυνηρή απ' όσο περίμενα. Με την εξαίρεση λίγων σπασμών και μικρής ποσότητας αφρού στο στόμα το πρώτο βράδυ. Λεπτομέρειες.

Το κυριότερο όμως είναι δεν ήμουν προετοιμασμένος γι' αυτή την ησυχία. Και δε μιλάω για την ησυχία ενός ανθρώπου που είναι μόνος του μέσα σε ένα σπίτι. Μιλάω για την ησυχία έξω από το σπίτι, την ηρεμία που επικρατεί όταν ξέρεις ότι ο πλησιέστερος άνθρωπος είναι κανένα 5λεπτο περπάτημα από σένα και όχι στο δίπλα τοίχο. Την ησυχία που βασιλεύει όταν το δάσος γύρω σου δεν είναι τσιμεντένιο, αλλά από εκείνα τα παλιομοδίτικα με τους κορμούς και τα φύλλα. Την ησυχία που είναι τόσο απόλυτη που το μυαλό σου, έχοντας μάθει τόσα χρόνια να φιλτράρει τηn περιβάλλουσα φασαρία και να την ερμηνεύει ως ησυχία επειδή δεν ακούγεται κάποιος πιο άμεσος ήχος, υπερφορτώνει από το κενό και σχεδόν επινοεί ήχους για να το καλύψει.

Τρεις μέρες βέβαια δεν είναι χρόνος μέσα στον οποίο θα σου έρθει κάποια επιφοίτηση και θα συνειδητοποιήσεις αλήθειες για τον εαυτό σου και για το σύμπαν. Είναι όμως μια υπέροχη ευκαιρία να αδειάσεις το μυαλό σου από τα πάντα και να του κάνεις ένα απόλυτα αναγκαίο restart. Ειδικά εφόσον αναμένονται τρελά overclocking στο άμεσο μέλλον. Είναι επίσης μια πολύ καλή στιγμή για να σε χτυπήσει η έμπνευση και νομίζω ότι αυτό έγινε με τον ένα τρόπο ή τον άλλο - ελπίζω ότι τα αποτελέσματα δε θα αργήσουν να φανούν, αλλά ίδωμεν. Ας μην κρατάμε και την ανάσα μας όμως.

Κάτι άλλο που είχα την ευκαιρία να κάνω και που καταευχαριστήθηκα, ήταν να γυρίσω μόνος μου όλο το χωριό και να περιπλανηθώ σε σημεία που είτε δεν είχα ξαναπάει (έι, είναι μεγάλο χωριό), είτε δεν είχα δει ποτέ έρημα. Και πραγματικά το μέρος, έτσι όπως ήταν με τα σπίτια κλειστά, κάποια άλλα εγκατελλειμένα, με τα άδεια δρομάκια και την προαναφερθείσα ησυχία, είχε μια ατμόσφαιρα... αλλιώτικη, σαν βγαλμένη από παλιές ιστορίες και ημερολόγια που ξεχάστηκαν σε συρτάρια.

Η αντίθεση γινόταν ακόμα εντονότερη όταν τελικά έφτασε το Μ. Σάββατο (περνώντας μέσα από μια χιονόπτωση που ξεκίνησε χαράματα Μ. Πέμπτης και σταμάτησε μόνο το Πάσχα... οι φωτό έχουν ημερομηνία για του λόγου το αληθές) και ο τόπος γέμισε τζιπ με αθηναϊκές πινακίδες και κόσμο που κατέφτασε πάνω στην ώρα για το πασχαλινό τσιμπούσι.

Όσο για μένα, πιστεύω ότι θα ξαναπαίξω το μοναχό σύντομα... μόλις βρω κανένα μήνα ελεύθερο.