Been around the World (of Warcraft)

Lame, ξέρω, αλλά μετά το ιδιοφυές επεισόδιο του South Park για το World of Warcraft, δεν υπάρχουν και πάρα πολλά καλά λογοπαίγνια που μπορεί να κάνει κανείς (επίσης, βαριέμαι).

Πάντως, το Massively Multiplayer Online Game (MMOG επί το ελληνικότερον) της Blizzard Entertainment κυκλοφόρησε το 2004 και από τότε μετράει γύρω στα 10 εκατομμύρια συνδρομητές, πολυάριθμα updates και patches, ένα expansion pack κι άλλο ένα στο δρόμο, και είναι πλέον πολιτισμικό φαινόμενο έχοντας προσελκύσει την προσοχή media και ανθρώπων που κατά τα άλλα δεν θα ασχολούνταν ουδέποτε με video games (τα απιθανικομμύρια που έχει βγάλει η Activision/Vivendi, εκδοτική εταιρεία του World of Warcraft, έχουν ενδεχομένως κάποια σχέση μ' αυτό).


Εμένα πάντως, τα παραπάνω με άφηναν αδιάφορο για πολλούς λόγους, ένας από τους οποίους είναι ότι έχω στη σειρά τόσα games να παίξω που θα ΄λεγε κανείς ότι με πληρώνουν για να το κάνω.

Με άφηναν δηλαδή αδιάφορο ως τώρα.

Η τρισκατάρατη η Blizzard βλέπετε, πέρα από τη μηνιαία συνδρομή με την οποία λειτουργεί το προϊόν της, έχει επινοήσει τρόπους προσυλητισμού που θα ζήλευαν κι οι ιεραπόστολοι του 15ου αιώνα. Υπάρχει λοιπόν αυτό το 10-day trial, όπου το επίδοξο θύμα, εεμ, παίκτης δηλαδή, μπορεί να παίξει το παιχνίδι δωρεάν για δέκα μέρες (duh) και να αποφασίσει έτσι να το αγοράσει (γιατί θα το αποφασίσει). Ο προσωπικός μου ιεραπόστολος ήταν ο φίλος μου ο Ματτ, ο οποίος εδώ και κάνα χρόνο προσπαθούσε να με πείσει να παίξω και τελικά το κατάφερε 10 μέρες πριν. Το αποτέλεσμα; Ένας Undead Warrior level 14, ένας Human Rogue level 9, και μια Night Elf Hunter level 8. Ναι, το είπα και στη μάνα μου. Έχοντας περάσει λοιπόν τις τελευταίες 10 μέρες (πλην του 3ημέρου, αλλά hey) να εξερευνώ τον κόσμο του Azeroth σαν καλό noob-άκι (φρέσκος, ψαράς, πώς το λένε), έχω να πω ότι το παιχνίδι και επιβεβαίωσε και διέψευσε την άποψη που είχα γι' αυτό.

Η άποψη που επιβεβαιώθηκε είναι ότι πρόκειται για ένα εξαιρετικό παιχνίδι - πράγμα στο οποίο συνηγορούν τα ε, δισεκατομμύρια ευρώ των κερδών που έχει αποφέρει, αλλά και οι σωροί παιχνιδιών που προσπάθησαν να το μιμηθούν και να κλέψουν λίγη από τη λάμψη του, κάποια από αυτά μάλιστα βασισμένα σε licences πολύ πιο αναγνωρίσιμα και δημοφιλή από αυτό του Warcraft. To WoW ωστόσο, παρ' ότι παλιότερο από αυτά, θριαμβεύει σταθερά εις βάρος τους. Γιατί; Δε θα κάτσω εδώ να το αναλύσω, καθώς τα reviews του παιχνιδιού και τα πράγματα που έχουν γραφτεί γι' αυτό γεμίζουν εγκυκλοπαίδειες. Πάντως το σίγουρο είναι ότι η Blizzard σαν κατασκευάστρια games έχει χτίσει τη φήμη της πάνω στο γεγονός ότι κάνει τα πράγματα σωστά, όσο απροσδιόριστο κι αν ακούγεται αυτό.

Μια άλλη άποψή μου που επιβεβαιώθηκε είναι ότι δεν είναι παιχνίδι για μένα, παρά μόνο υπό ορισμένες συνθήκες. Εάν π.χ. έμπαινα στο παιχνίδι μαζί με 5-6 φίλους και παίζαμε μαζί, άντε και να γνωρίζαμε εκεί κι άλλους 10-15 που να σκέφτονται και να παίζουν σαν εμάς, είμαι σίγουρος ότι θα ήταν υπέροχη εμπειρία. Άλλωστε, όταν πρωτοάκουσα να μιλάνε για multiplayer παιχνίδια ρόλων (έβγαινε τότε το Ultima Online, α ρε χρόνια), θυμάμαι ότι το θεώρησα την καλύτερη ιδέα που είχε κάποιοςαπό τότε που η Pizza Hut έβαλε λιωμένο τυρί στις κόρες της πίτσας. Ένας ενιαίος κόσμος με χιλιάδες ανθρώπους ως παίκτες, μέσα σε ένα περιβάλλον στο οποίο είχαμε συνηθίσει ως τότε να παίζουμε σόλο, άντε και με κάποιον φίλο από δίπλα να μας κοιτάει και να σχολιάζει; Πού υπογράφω; Όταν δε η Blizzard ανακοίνωσε ότι θα έβγαζε MMO βασισμένο στον κόσμο που η ίδια δημιούργησε για τα παιχνίδια Warcraft (ο οποίος κόσμος ήταν μεν ουσιαστικά ένα best of από τα καλύτερα δείγματα φαντασίας που ήδη υπήρχαν ως τότε στα games, στο σινεμά και στη λογοτεχνία, αλλά dammit, είχε χαρακτήρα και όλα έδεναν μεταξύ τους σε ένα σύνολο επικό - είπαμε, ο τρόπος της Blizzard να κάνει τα πράγματα σωστά), εκεί πλέον ήμουν σίγουρος ότι δε θα ξαναέπαιζα άλλο παιχνίδι στη ζωή μου.

Γρήγορα όμως συνειδητοποίησα ορισμένα πράγματα. Αφενός, οι άνθρωποι παίκτες δεν ήταν οι έξυπνοι σύμμαχοι ή αντίπαλοι που περίμενα ότι θα ήταν. Πρακτικές όπως το player killing, το spamming, το grinding και το farming έγιναν σχεδόν ο κανόνας σε τέτοιου είδους παιχνίδια, όπου η επικράτηση και το μάζεμα στατιστικών για να είσαι "καλύτερος από τον άλλο" ήταν το κύριο κίνητρο για να παίζει κανείς - σε κατάφωρη αντίθεση του τι σήμαινε παιχνίδι ρόλων για μένα και, κατά την άποψή μου, τι πρέπει να σημαίνει γενικά. Δεν είναι τυχαίο ότι η πλειοψηφία των παικτών που έβλεπα στο WoW ήταν 13χρονα που έλιωναν στο παιχνίδι μέσα σε internet cafe (βέβαια στην πραγματικότητα η ποικιλία των ανθρώπων που το παίζουν είναι απίστευτη, αλλά αυτό ήταν το κύριο δείγμα του οποίου ήμουν μάρτυρας).

Όταν παίζω τέτοιου είδους παιχνίδια, όπου φτιάχνεις έναν χαρακτήρα όπως τον θέλεις και καλείσαι να τον αμολήσεις στον κόσμο του παιχνιδιού και να παίξεις το ρόλο του, αυτό που θέλω είναι να διασκεδάσω παίζοντας αυτό το χαρακτήρα και παρακολουθώντας την ιστορία που πρόκειται να ξετυλιχτεί. Αυτός είναι ο λόγος που απολαμβάνω κυρίως επιτραπέζια RPGs με άλλους παίκτες σε σπίτι και RPGs του ενός παίκτη και adventures στον υπολογιστή. Πρόκειται για παιχνίδια όπου ο σκοπός είναι η ιστορία και η πορεία του χαρακτήρα στην ιστορία, κι όχι η επικράτηση εναντίον των άλλων παικτών (αν και μπορεί κι αυτό να αποτελέσει μέρος του, εφόσον εξυπηρετεί την ιστορία και φυσικά την εμπειρία - τουτέστιν να περνάμε καλά παίζοντας).

Η άποψη που διαψεύσθηκε ήταν ότι δε θα έβρισκα τίποτα σ' αυτό το παιχνίδι που να μ' αρέσει. Προκατειλλημένος όπως ήμουν και έχοντας τις παραπάνω ανησυχίες, μπορώ να πω ότι εξεπλάγην ευχάριστα, καθώς συνειδητοποίησα ότι πρόκειται για ένα παιχνίδι ευχάριστο στο παίξιμο, εθιστικό, άψογο από τεχνικής άποψης (το ιδιαίτερο στυλ των γραφικών του που ξενέρωσε πολλούς είναι κατά τη γνώμη μου από τις καλύτερες στυλιστικές επιλογές που έγιναν στο μέσο και σίγουρα έπαιξε μεγάλο ρόλο στην επιτυχία του παιχνιδιού - α, επίσης ο ουρανός είναι γαλάζιος) αλλά και υποστήριξης και από την κατασκευάστρια και από την κοινότητα των παικτών. Αν δε κάποιος έχει μια στοιχειώδη γνώση του κόσμου και της ιστορίας των Warcraft, το παιχνίδι τον ανταμείβει με το να συμπεριλαμβάνει όλη αυτή την ιστορία, όλες τις θρυλικές τοποθεσίες τις οποίες τον καλεί να επισκεφθεί με τον ήρωά του και να παίξει σε αυτές, και όλους τους κύριους χαρακτήρες από τα προηγούμενα παιχνίδια, κάνοντας έτσι την εμπειρία ακόμη πιο ζωντανή και ναι, επική.

Το πρόβλημα έρχεται όταν συνειδητοποιείς ότι ο ήρωάς σου μέσα σ' αυτό τον κόσμο δεν έχει, ούτε θα έχει ποτέ δική του ιστορία. Είτε παραδώσεις ένα δαχτυλίδι στην όμορφη δέσποινα που το έχασε (και που για κάποιο λόγο το έχουν κάτι καλλικάντζαροι μέσα σε ένα ορυχείο, αλλά τι να κάνεις), είτε νικήσεις μαζί με άλλους 40 συμμάχους έναν τρομερό δαίμονα που απειλεί να καταστρέψει τον κόσμο, ξέρεις ότι πρόκειται για κάτι που το έκαναν ξανά και ξανά ένα σωρό παίκτες πριν από σένα και θα το ξανακάνουν μετά από σένα. Η παρουσία του χαρακτήρα σου δεν έχει κανένα αντίκτυπο στον κόσμο, ενώ ο ίδιος δεν αναπτύσσεται ποτέ πέρα από το σκαρφάλωμα levels και τα πιο εντυπωσιακά κόλπα που κάνει, δεν παθαίνει, δεν μαθαίνει, δεν κινδυνεύει καθώς αν πεθάνει απλώς ακολουθεί ένα σύντομο (και ενοχλητικό) mini-game όπου επιστρέφει στο σώμα του. Όπως είπα και παραπάνω, αυτά είναι τα χαρακτηριστικά που ψάχνω εγώ σε ένα παιχνίδι - η ιστορία μου όταν παίζω το Baldur's Gate ή το Planescape: Torment ή το Knights of the Old Republic, ή οποιοδήποτε Elder Scrolls είναι δική μου και μόνο, κι ο χαρακτήρας μου έχει σημασία μέσα στον εκάστοτε κόσμo.

Χαίρομαι πάντως που το δοκίμασα (εξάλλου δέκα μέρες δεν είναι με τίποτα αρκετός χρόνος για να αξιολογήσεις ένα τέτοιο παιχνίδι, που τέσσερα χρόνια μετά την κυκλοφορία του εξακολουθεί να δίνει πράγματα στους παίκτες του), αν και νομίζω ότι δύσκολα θα το ξαναπιάσω. Προς το παρόν. Ας βγεί και το δεύτερο expansion και βλέπουμε.


Μόνο να ρίξω άλλη μια ματιά να δω τι υπάρχει στο τέλος της κοιλάδας εκεί κάτω...