Είναι μια διχασμένη προσωπικότητα η βιομηχανία του gaming;
Η E3 2012 έχει φτάσει στο τέλος της, έχοντας αφήσει πίσω της τον συνηθισμένο κυκεώνα πληροφοριών, αποκαλύψεων, φιλονικιών, θριαμβολογιών, αλλά και επικηδείων. Δεν έχω δει τα νούμερα των επισκεπτών για τη φετινή χρονιά, αλλά κάτι μου λέει ότι θα έχουν αυξηθεί από τα περσινά, όπως κάθε χρόνο μετά τις περίφημες E3-παραρτήματα του 2007-8 - τουλάχιστον, αν μπορώ να κρίνω από την αποπροσανατολιστική κοσμοπλημμύρα μέσα από την οποία προσπαθούσα να κάνω μακροβούτια πέρσι και πρόπερσι.
Κατά κοινή ομολογία, η φετινή E3 δεν θα μείνει και χαραγμένη στις μνήμες μας και, ως ένα σημείο, αυτό είναι σχετικά κατανοητό: Η τρέχουσα γενιά κονσολών βρίσκεται στη δύση της, καθώς τόσο το PS3 όσο και το Xbox 360 πλέον δείχνουν φανερά σημάδια ηλικίας. Δεν πρόκειται να αρχίσουν να φωνάζουν στα πιτσιρίκια να φύγουν από το γρασίδι τους, ούτε να τσεκάρουν για οικονομικές συσκευασίες για πάνες ακράτειας μέσω των internet συνδέσεών τους, αλλά τόσο το κοινό όσο και -περισσότερο μάλλον- οι developers είναι έτοιμοι για κάτι καινούριο. Όσο για το Wii, αυτό απλώς πήρε τα εκατομμύρια των εισπράξεών του και αποσύρθηκε νωρίς σε κάποιον τροπικό παράδεισο (όπου υποθέτω ότι πίνει daiquiri από αφαλούς μαυρισμένων καλλονών, αλλά οι πληροφορίες αυτές κρίνονται ως υπερβολικά αβάσιμες), ενώ η Nintendo, με το μόνο υπαρκτό δείγμα νέου hardware στην φετινή έκθεση, με κάποιο παράξενο τρόπο έβαλε τα δυνατά της να μας κάνει να ξεχάσουμε την ύπαρξή του.
Η χλιαρή παρουσία των "Μεγάλων Τριών" της βιομηχανίας αντιμετωπίστηκε με παρόμοια χλιαρότητα από την πλειοψηφία των ξένων μέσων του ειδικού Τύπου. Μερικοί από τους πιο σημαντικούς εκπροσώπους του έχουν φτάσει στο σημείο να προαναγγέλλουν τον "θάνατο της E3" και να ζητούν να καταργηθεί σαν εκδήλωση, καθώς πλέον δεν έχει τίποτε νέο και τίποτε συναρπαστικό να δείξει.
Με μια πρόχειρη ματιά στα όσα εμφανίστηκαν στην φετινή έκθεση, δεν μπορεί να τους κατηγορήσει εύκολα κανείς. Τα παιχνίδια, στην πλειοψηφία τους, είναι sequels ή παραλλαγές σε δύο-τρία γνώριμα θέματα: Τι είδαμε από τη Microsoft; Καινούριο Halo και Gears of War. Είναι σαν το Halo και το Gears of War! Είναι... κι άλλο Halo και Gears of War! Από την ΕΑ; Battlefield 3! Κι άλλο Battlefield 3! Και Medal of Honor! Είναι σαν το παλιό Medal of Honor, αλλά είναι κι άλλο απ'αυτό! Crysis 3! Είναι σαν τα άλλα Crysis, αλλά είναι Crysiμότερο! Επίσης, Need for Speed! Κι άλλο Need for Speed! Και Dead Space 3! Αλλά δεν είναι σαν το Dead Space, είναι πιο action shooter, γιατί, ε, κι άλλο Medal of Honor! Από Ubisoft και Sony; Εδώ τα πράγματα ήταν ελαφρώς καλύτερα, μια και έδειξαν ίσως τα μόνα συναρπαστικά καινούρια IP, δηλαδή The Last of Us, Watch Dogs και Beyond: Two Souls. Αλλά ακόμη και στα δύο από αυτά, ο πρωταγωνιστής δεν αργεί να τραβήξει ένα πιστόλι και να αρχίσει πάλι τον μόνο διάλογο που μοιάζουν να ξέρουν τα videogames - τις κουμπουριές.
Την ίδια στιγμή, το PC (η πιο ισχυρή hardware πλατφόρμα αυτή τη στιγμή - που θα εξακολουθήσει να είναι τέτοια ακόμη και με την εμφάνιση των νέων κονσολών) ήταν εντελώς παραγκωνισμένο, η indie σκηνή (η πιο συναρπαστική, δημιουργικά, που έχει συγκεντρώσει μερικούς από τους πιο ταλαντούχους δημιουργούς που δουλεύουν στη βιομηχανία αυτή τη στιγμή) χωμένη σε κάποια σκοτεινή γωνιά του LA Convention Center, κι ας μη μιλήσουμε καν για την mobile/tablet σκηνή (μια από τις πιο πλούσιες, από εμπορικής άποψης).
Ταυτόχρονα, τα "εφηβικά" προβλήματα των videogames παραμένουν στο προσκήνιο: υπερβολική βία χωρίς πραγματική δημιουργική δικαιολογία, αλλά μόνο για φτηνό εντυπωσιασμό, casual σεξισμός (τα booth babes γέμισαν ξανά την έκθεση, ενώ ας μην αναφέρουμε καν το περίφημο trailer του Hitman: Absolution με τις φετίχ καλόγριες που τρώνε ξύλο), έμφαση σε shooters με τεράστιους μαντράχαλους που εξαντλούν την ωριμότητά τους στο να λένε "Fuck" όσο πιο συχνά μπορούν.
Μόνο που...
Μόνο που εδώ βρίσκεται μία από τις μεγαλύτερες σχιζοφρένειες του χώρου αυτού. Οι παραπάνω ενδοιασμοί είναι και δικοί μου - και πολλών δημοσιογράφων αλλά και πολλών δημιουργικών ανθρώπων που δουλεύουν στο χώρο. Δεν τους μοιράζονται, όμως, οι fans.
Καινούριο Halo και Gears of War; Που είναι σαν τα παλιά, αλλά καινούρια; Ζήτω!!! Κι άλλο Battlefield 3 και Medal of Honor; ΝΑΙ ΡΕ ΦΙΛΕ!!! Κι άλλο Dead Space, αλλά πιο action; Day one αγορά!!! Κι άλλο Need for Speed, κι άλλο Splinter Cell, κι άλλο Tomb Raider; Φανταστικό!!! Φωτογραφικό αφιέρωμα σε booth babes; Πρώτο στα hits και στα σχόλια-επαίνους, γιατί βυζιά. Η κάλυψη της E3 από τα διεθνή μέσα είναι κάθε χρόνο μια από τις πιο φρενήρεις περιόδους για οποιονδήποτε εργάζεται σε αυτό τον τομέα, κι αυτό γιατί ένας απίστευτος αριθμός από αναγνώστες παρακολουθεί την κάθε εξέλιξη που βγαίνει από την έκθεση με μάτι γερακιού. Κάθε trailer, κάθε φωτογραφία, κάθε νέο και κάθε preview εξετάζεται εξονυχιστικά και συζητιέται ασταμάτητα σε comment threads και fora.
Δεν ξέρω αν κάποια από τις δύο πλευρές έχει δίκιο και ποια.
Και νομίζω ότι δεν είναι καν αυτό το θέμα. Η παραπάνω αντίθεση είναι, θεωρώ, απλώς ενδεικτική του πόσο πραγματικά έχει μεγαλώσει και αναπτυχθεί αυτή η βιομηχανία. Ναι, για πολλούς από μας, τα όσα είδαμε στην φετινή E3 δεν έκρυβαν τίποτα το συναρπαστικό, τίποτα το ενδιαφέρον. Αλλά για πολλούς fans, ήταν ένα εκθαμβωτικό φεστιβάλ των πραγμάτων που θέλουν να βλέπουν και να απολαμβάνουν ξανά και ξανά. Η βιομηχανία των games παρουσιάζει αυτή τη σχιζοφρένεια, ακριβώς επειδή πλέον είναι υπερβολικά μεγάλη. Προσφέρει υπερβολικά μεγάλη ποικιλία εμπειριών - για όσους έχουν τη διάθεση να τις αναζητήσουν. Όπως ο κινηματογράφος δεν είναι μόνο οι Transformers και το 21 Jump Street, έτσι και τα games πλέον δεν είναι μόνο το Call of Duty.
Αν αποτυγχάνει σε κάτι η E3, λοιπόν, είναι στο να δείξει αποτελεσματικά αυτή την ποικιλομορφία. Αν δεν εργαζόμουν στον χώρο αυτό, ώστε να έχω μια συνολική εικόνα του, και, ως games fan, έβλεπα την φετινή E3, θα θεωρούσα ότι η βιομηχανία αυτή πλέον με έχει αφήσει πίσω, ότι δεν έχει τίποτα για μένα. Και θα έκανα τραγικό λάθος.
Εγώ προσωπικά, πάντοτε θέλω να ακούω τις τρελές ιδέες του Peter Molyneux, καθώς προσπαθεί συνεχώς να σπρώχνει τα όρια της διαδραστικής διασκέδασης. Ρώτα, όμως, τον μέσο gamer την άποψή του για τον Molyneux, και θα σου πει κάτι αντίστοιχο του "Άντε μωρέ με το ραμόλι". Ακόμη κι ο πολυαγαπημένος Hideo Kojima, ένας δημιουργός που έχει καταφέρει να ισορροπεί ανάμεσα στην εμπορική επιτυχία και στις δημιουργικές αναζητήσεις του, δηλώνει πως θέλει στο επόμενό του παιχνίδι να εξερευνήσει άλλες θεματικές διάδρασης (μίλησε για το πόσο τον επηρέασε η εμπειρία του να μεγαλώνεις οικογένεια) και απάντηση του μέσου fan είναι, "Ναι ωραία, πότε θα κάνεις Metal Gear Solid 5;". Για μένα, λοιπόν, και για όλους όσους σκέφτονται όπως εγώ, υπάρχουν άλλες εκδηλώσεις, πολύ πιο συναρπαστικές που ασχολούνται ακριβώς με τους δημιουργούς, με το μέλλον του χώρου, με τις νέες ιδέες και τις απίστευτες προοπτικές που ανοίγονται για το μέσο των videogames. Το πιο χτυπητό παράδειγμα είναι η Game Developers' Conference, ένας θεσμός που μάλλον πρέπει να αντικαταστήσει την E3 σαν "επαγγελματικό event", αλλά και ένα σωρό μικρότερες εκδηλώσεις και φεστιβάλ της indie σκηνής.
Η E3, από την άλλη, δεν νομίζω ότι πρέπει να καταργηθεί ή κάτι παρόμοιο, αλλά πρέπει σίγουρα να αναγνωρίσει πού απευθύνεται και να προσαρμοστεί ανάλογα. Σαν εκδήλωση, πλέον δεν απευθύνεται στους επαγγελματίες του χώρου, όπως ισχυρίζεται η ESA, αλλά στον μέσο fan των AAA τίτλων, τον mainstream οπαδό που θέλει το multiplayer shooter του, τα διάσημα franchises του και τα ημίγυμνα booth babes του. Άλλωστε, ήδη πολλοί από τους "επαγγελματίες" που κυκλοφορούν στο showfloor της, μόνο σαν επαγγελματίες δεν φέρονται (λυπάμαι, αλλά αν χειροκροτάς και ουρλιάζεις στην press conference σαν 13χρονο κορίτσι που βλέπει τον Justin Bieber στη σκηνή, αν τριγυρνάς στο showfloor φορώντας περούκα Naruto και μαζεύοντας ό,τι τσαμπέ δωράκι μπορείς να τσιμπήσεις από τα booths και στοιβάζοντάς το σε μια διαφημιστική τσάντα ίσαμε το μπόι σου, αν κυνηγάς τα booth babes για να βγάλεις φωτογραφία κανένα κώλο, δε με νοιάζει αν σε λέει η ESA επαγγελματία - είσαι ένα απλό fanboy).
Η E3 πρέπει να ανοίξει τις πόρτες της στους fans, που θέλουν να ταξιδέψουν για να δουν πρώτοι τα αγαπημένα τους videogames και να συναντήσουν άλλους fans σαν κι αυτούς. Όπως ακριβώς κάνει η Gamescom στην Ευρώπη, όπως κάνουν οι εκθέσεις PAX στις ΗΠΑ. Ναι, κάθε μερικά χρόνια μπορεί η E3 να μας ενώνει όλους, όταν ανακοινώνονται ριζοσπαστικές νέες τεχνολογίες, καινούριες κονσόλες (όπως θα γίνει, πιθανότατα, στην E3 2013) και ακόμη και παιχνίδια που καταφέρνουν, πέρα από κάθε προσδοκία, να συνδυάσουν δημιουργικότητα και εμπορική επιτυχία, αλλά κατά τα άλλα, οι λεγόμενοι "gamers" είμαστε πλέον υπερβολικά διαφορετικοί για να μας προσδιορίζει ένα μόνο event, όσο κι αν θέλει να αυτοαποκαλείται η "μεγαλύτερη" εκδήλωση της βιομηχανίας.
Κατά κοινή ομολογία, η φετινή E3 δεν θα μείνει και χαραγμένη στις μνήμες μας και, ως ένα σημείο, αυτό είναι σχετικά κατανοητό: Η τρέχουσα γενιά κονσολών βρίσκεται στη δύση της, καθώς τόσο το PS3 όσο και το Xbox 360 πλέον δείχνουν φανερά σημάδια ηλικίας. Δεν πρόκειται να αρχίσουν να φωνάζουν στα πιτσιρίκια να φύγουν από το γρασίδι τους, ούτε να τσεκάρουν για οικονομικές συσκευασίες για πάνες ακράτειας μέσω των internet συνδέσεών τους, αλλά τόσο το κοινό όσο και -περισσότερο μάλλον- οι developers είναι έτοιμοι για κάτι καινούριο. Όσο για το Wii, αυτό απλώς πήρε τα εκατομμύρια των εισπράξεών του και αποσύρθηκε νωρίς σε κάποιον τροπικό παράδεισο (όπου υποθέτω ότι πίνει daiquiri από αφαλούς μαυρισμένων καλλονών, αλλά οι πληροφορίες αυτές κρίνονται ως υπερβολικά αβάσιμες), ενώ η Nintendo, με το μόνο υπαρκτό δείγμα νέου hardware στην φετινή έκθεση, με κάποιο παράξενο τρόπο έβαλε τα δυνατά της να μας κάνει να ξεχάσουμε την ύπαρξή του.
Η χλιαρή παρουσία των "Μεγάλων Τριών" της βιομηχανίας αντιμετωπίστηκε με παρόμοια χλιαρότητα από την πλειοψηφία των ξένων μέσων του ειδικού Τύπου. Μερικοί από τους πιο σημαντικούς εκπροσώπους του έχουν φτάσει στο σημείο να προαναγγέλλουν τον "θάνατο της E3" και να ζητούν να καταργηθεί σαν εκδήλωση, καθώς πλέον δεν έχει τίποτε νέο και τίποτε συναρπαστικό να δείξει.
Με μια πρόχειρη ματιά στα όσα εμφανίστηκαν στην φετινή έκθεση, δεν μπορεί να τους κατηγορήσει εύκολα κανείς. Τα παιχνίδια, στην πλειοψηφία τους, είναι sequels ή παραλλαγές σε δύο-τρία γνώριμα θέματα: Τι είδαμε από τη Microsoft; Καινούριο Halo και Gears of War. Είναι σαν το Halo και το Gears of War! Είναι... κι άλλο Halo και Gears of War! Από την ΕΑ; Battlefield 3! Κι άλλο Battlefield 3! Και Medal of Honor! Είναι σαν το παλιό Medal of Honor, αλλά είναι κι άλλο απ'αυτό! Crysis 3! Είναι σαν τα άλλα Crysis, αλλά είναι Crysiμότερο! Επίσης, Need for Speed! Κι άλλο Need for Speed! Και Dead Space 3! Αλλά δεν είναι σαν το Dead Space, είναι πιο action shooter, γιατί, ε, κι άλλο Medal of Honor! Από Ubisoft και Sony; Εδώ τα πράγματα ήταν ελαφρώς καλύτερα, μια και έδειξαν ίσως τα μόνα συναρπαστικά καινούρια IP, δηλαδή The Last of Us, Watch Dogs και Beyond: Two Souls. Αλλά ακόμη και στα δύο από αυτά, ο πρωταγωνιστής δεν αργεί να τραβήξει ένα πιστόλι και να αρχίσει πάλι τον μόνο διάλογο που μοιάζουν να ξέρουν τα videogames - τις κουμπουριές.
Την ίδια στιγμή, το PC (η πιο ισχυρή hardware πλατφόρμα αυτή τη στιγμή - που θα εξακολουθήσει να είναι τέτοια ακόμη και με την εμφάνιση των νέων κονσολών) ήταν εντελώς παραγκωνισμένο, η indie σκηνή (η πιο συναρπαστική, δημιουργικά, που έχει συγκεντρώσει μερικούς από τους πιο ταλαντούχους δημιουργούς που δουλεύουν στη βιομηχανία αυτή τη στιγμή) χωμένη σε κάποια σκοτεινή γωνιά του LA Convention Center, κι ας μη μιλήσουμε καν για την mobile/tablet σκηνή (μια από τις πιο πλούσιες, από εμπορικής άποψης).
Ταυτόχρονα, τα "εφηβικά" προβλήματα των videogames παραμένουν στο προσκήνιο: υπερβολική βία χωρίς πραγματική δημιουργική δικαιολογία, αλλά μόνο για φτηνό εντυπωσιασμό, casual σεξισμός (τα booth babes γέμισαν ξανά την έκθεση, ενώ ας μην αναφέρουμε καν το περίφημο trailer του Hitman: Absolution με τις φετίχ καλόγριες που τρώνε ξύλο), έμφαση σε shooters με τεράστιους μαντράχαλους που εξαντλούν την ωριμότητά τους στο να λένε "Fuck" όσο πιο συχνά μπορούν.
Μόνο που...
Μόνο που εδώ βρίσκεται μία από τις μεγαλύτερες σχιζοφρένειες του χώρου αυτού. Οι παραπάνω ενδοιασμοί είναι και δικοί μου - και πολλών δημοσιογράφων αλλά και πολλών δημιουργικών ανθρώπων που δουλεύουν στο χώρο. Δεν τους μοιράζονται, όμως, οι fans.
Καινούριο Halo και Gears of War; Που είναι σαν τα παλιά, αλλά καινούρια; Ζήτω!!! Κι άλλο Battlefield 3 και Medal of Honor; ΝΑΙ ΡΕ ΦΙΛΕ!!! Κι άλλο Dead Space, αλλά πιο action; Day one αγορά!!! Κι άλλο Need for Speed, κι άλλο Splinter Cell, κι άλλο Tomb Raider; Φανταστικό!!! Φωτογραφικό αφιέρωμα σε booth babes; Πρώτο στα hits και στα σχόλια-επαίνους, γιατί βυζιά. Η κάλυψη της E3 από τα διεθνή μέσα είναι κάθε χρόνο μια από τις πιο φρενήρεις περιόδους για οποιονδήποτε εργάζεται σε αυτό τον τομέα, κι αυτό γιατί ένας απίστευτος αριθμός από αναγνώστες παρακολουθεί την κάθε εξέλιξη που βγαίνει από την έκθεση με μάτι γερακιού. Κάθε trailer, κάθε φωτογραφία, κάθε νέο και κάθε preview εξετάζεται εξονυχιστικά και συζητιέται ασταμάτητα σε comment threads και fora.
Δεν ξέρω αν κάποια από τις δύο πλευρές έχει δίκιο και ποια.
Και νομίζω ότι δεν είναι καν αυτό το θέμα. Η παραπάνω αντίθεση είναι, θεωρώ, απλώς ενδεικτική του πόσο πραγματικά έχει μεγαλώσει και αναπτυχθεί αυτή η βιομηχανία. Ναι, για πολλούς από μας, τα όσα είδαμε στην φετινή E3 δεν έκρυβαν τίποτα το συναρπαστικό, τίποτα το ενδιαφέρον. Αλλά για πολλούς fans, ήταν ένα εκθαμβωτικό φεστιβάλ των πραγμάτων που θέλουν να βλέπουν και να απολαμβάνουν ξανά και ξανά. Η βιομηχανία των games παρουσιάζει αυτή τη σχιζοφρένεια, ακριβώς επειδή πλέον είναι υπερβολικά μεγάλη. Προσφέρει υπερβολικά μεγάλη ποικιλία εμπειριών - για όσους έχουν τη διάθεση να τις αναζητήσουν. Όπως ο κινηματογράφος δεν είναι μόνο οι Transformers και το 21 Jump Street, έτσι και τα games πλέον δεν είναι μόνο το Call of Duty.
Αν αποτυγχάνει σε κάτι η E3, λοιπόν, είναι στο να δείξει αποτελεσματικά αυτή την ποικιλομορφία. Αν δεν εργαζόμουν στον χώρο αυτό, ώστε να έχω μια συνολική εικόνα του, και, ως games fan, έβλεπα την φετινή E3, θα θεωρούσα ότι η βιομηχανία αυτή πλέον με έχει αφήσει πίσω, ότι δεν έχει τίποτα για μένα. Και θα έκανα τραγικό λάθος.
Εγώ προσωπικά, πάντοτε θέλω να ακούω τις τρελές ιδέες του Peter Molyneux, καθώς προσπαθεί συνεχώς να σπρώχνει τα όρια της διαδραστικής διασκέδασης. Ρώτα, όμως, τον μέσο gamer την άποψή του για τον Molyneux, και θα σου πει κάτι αντίστοιχο του "Άντε μωρέ με το ραμόλι". Ακόμη κι ο πολυαγαπημένος Hideo Kojima, ένας δημιουργός που έχει καταφέρει να ισορροπεί ανάμεσα στην εμπορική επιτυχία και στις δημιουργικές αναζητήσεις του, δηλώνει πως θέλει στο επόμενό του παιχνίδι να εξερευνήσει άλλες θεματικές διάδρασης (μίλησε για το πόσο τον επηρέασε η εμπειρία του να μεγαλώνεις οικογένεια) και απάντηση του μέσου fan είναι, "Ναι ωραία, πότε θα κάνεις Metal Gear Solid 5;". Για μένα, λοιπόν, και για όλους όσους σκέφτονται όπως εγώ, υπάρχουν άλλες εκδηλώσεις, πολύ πιο συναρπαστικές που ασχολούνται ακριβώς με τους δημιουργούς, με το μέλλον του χώρου, με τις νέες ιδέες και τις απίστευτες προοπτικές που ανοίγονται για το μέσο των videogames. Το πιο χτυπητό παράδειγμα είναι η Game Developers' Conference, ένας θεσμός που μάλλον πρέπει να αντικαταστήσει την E3 σαν "επαγγελματικό event", αλλά και ένα σωρό μικρότερες εκδηλώσεις και φεστιβάλ της indie σκηνής.
Η E3, από την άλλη, δεν νομίζω ότι πρέπει να καταργηθεί ή κάτι παρόμοιο, αλλά πρέπει σίγουρα να αναγνωρίσει πού απευθύνεται και να προσαρμοστεί ανάλογα. Σαν εκδήλωση, πλέον δεν απευθύνεται στους επαγγελματίες του χώρου, όπως ισχυρίζεται η ESA, αλλά στον μέσο fan των AAA τίτλων, τον mainstream οπαδό που θέλει το multiplayer shooter του, τα διάσημα franchises του και τα ημίγυμνα booth babes του. Άλλωστε, ήδη πολλοί από τους "επαγγελματίες" που κυκλοφορούν στο showfloor της, μόνο σαν επαγγελματίες δεν φέρονται (λυπάμαι, αλλά αν χειροκροτάς και ουρλιάζεις στην press conference σαν 13χρονο κορίτσι που βλέπει τον Justin Bieber στη σκηνή, αν τριγυρνάς στο showfloor φορώντας περούκα Naruto και μαζεύοντας ό,τι τσαμπέ δωράκι μπορείς να τσιμπήσεις από τα booths και στοιβάζοντάς το σε μια διαφημιστική τσάντα ίσαμε το μπόι σου, αν κυνηγάς τα booth babes για να βγάλεις φωτογραφία κανένα κώλο, δε με νοιάζει αν σε λέει η ESA επαγγελματία - είσαι ένα απλό fanboy).
Η E3 πρέπει να ανοίξει τις πόρτες της στους fans, που θέλουν να ταξιδέψουν για να δουν πρώτοι τα αγαπημένα τους videogames και να συναντήσουν άλλους fans σαν κι αυτούς. Όπως ακριβώς κάνει η Gamescom στην Ευρώπη, όπως κάνουν οι εκθέσεις PAX στις ΗΠΑ. Ναι, κάθε μερικά χρόνια μπορεί η E3 να μας ενώνει όλους, όταν ανακοινώνονται ριζοσπαστικές νέες τεχνολογίες, καινούριες κονσόλες (όπως θα γίνει, πιθανότατα, στην E3 2013) και ακόμη και παιχνίδια που καταφέρνουν, πέρα από κάθε προσδοκία, να συνδυάσουν δημιουργικότητα και εμπορική επιτυχία, αλλά κατά τα άλλα, οι λεγόμενοι "gamers" είμαστε πλέον υπερβολικά διαφορετικοί για να μας προσδιορίζει ένα μόνο event, όσο κι αν θέλει να αυτοαποκαλείται η "μεγαλύτερη" εκδήλωση της βιομηχανίας.
Comments
Post a Comment