Τη γκουγκλήσαμε - Μέρος 2ο
Πατήστε εδώ για το 1ο μέρος
Η Μάγια έβγαλε και τα δυο λαμπραντόρ στο διάδρομο και τα πήγε στην κρεβατοκάμαρα. Ο Γκρεγκ άκουσε μια πνιχτή στιχομυθία με την κοπέλα της και η Μάγια επέστρεψε μόνη της.
«Εγώ μπορώ να το διορθώσω,» είπε ψιθυρίζοντας. «Όταν οι Κινέζοι άρχισαν να μπουζουριάζουν ανθρώπους, εγώ και οι συνεργάτες μου αφιερώσαμε την 20 τοις εκατό εργασία μας στο να τους κάνουμε χαλάστρα.» (Μία από τις επιχειρηματικές καινοτομίες που είχε εισαγάγει η Google ήταν ο κανόνας ότι κάθε εργαζόμενος θα έπρεπε να αφιερώνει ένα 20 τοις εκατό του χρόνου του σε προσωπικές εργασίες υψηλού επιπέδου.) «Το λέμε Γκουγκλόσκουπα. Μπαίνει βαθιά μέσα στη βάση δεδομένων και σου σε κάνει στατιστικά κανονικό. Τις αναζητήσεις σου, τα ιστογράμματα του Gmail σου, τα πρότυπα των περιηγήσεών σου στο Δίκτυο. Τα πάντα. Πρέπει να σε γκουγκλοκαθαρίσω, Γκρεγκ. Μόνο αυτός ο τρόπος υπάρχει.»
«Δε θέλω να μπλέξεις.»
Κούνησε το κεφάλι της. «Είμαι ήδη καταδικασμένη. Κάθε μέρα από τότε που το έφτιαξα το καταραμένο, είμαι με δανεισμένο χρόνο – τώρα είναι απλώς θέμα να περιμένω κάποιον να υποδείξει στο ΥΕΑ την πείρα μου και το ιστορικό μου και ε, δεν ξέρω. Ό,τι κάνουν σε ανθρώπους σαν κι εμένα στον πόλεμο κατά των αφηρημένων ουσιαστικών.»
Ο Γκρεγκ θυμήθηκε το αεροδρόμιο. Την έρευνα. Το πουκάμισό του, με την πατημασιά της μπότας στο κέντρο του.
«Κάν’ το,» είπε.
---
Η Γκουγκλόσκουπα έκανε θαύματα. Ο Γκρεγκ το καταλάβαινε από τις διαφημίσεις που εμφανίζονταν πλέον δίπλα στις αναζητήσεις του, διαφημίσεις που ήταν ολοφάνερο οτι απευθύνονταν σε κάποιον άλλο: Στοιχεία του Νοήμονος Σχεδίου, Πτυχίο Ιεροδιδασκαλείου μέσω Ίντερνετ, Αύριο Χωρίς Τρομοκράτες, Λογισμικό Αποκλεισμού Πορνογραφίας, Ομοφυλοφιλική Προπαγάνδα, Φτηνά Εισιτήρια για τον Τόμπι Κιθ. Όλα αυτά ήταν δουλειά του προγράμματος της Μάγια. Προφανώς η καινούρια εξατομικευμένη αναζήτηση του Google τον είχε υπάγει ως κάποιον εντελώς άλλο, ως ένα θεοφοβούμενο δεξιό με προτίμηση σε κάντρι μουσικούς.
Πράγμα με το οποίο δεν είχε κανένα πρόβλημα.
Τότε έκανε κλικ στην ατζέντα του και ανακάλυψε ότι οι μισές του επαφές είχαν χαθεί. Τα Εισερχόμενα στο Gmail του ήταν κενά σαν κορμός μετά από επίσκεψη τερμιτών. Το προφίλ του στο Orkut είχε επιστρέψει στη βασική μορφή. Το ημερολόγιό του, οι οικογενειακές του φωτογραφίες, οι αγαπημένες του ιστοσελίδες: όλα άδεια. Δεν είχε διανοηθεί πόσο μεγάλο ποσοστό της ζωής του είχε μεταφερθεί στο Δίκτυο και κατά συνέπεια μέσα στις φάρμες των σέρβερ της Google – ολόκληρη η δικτυακή του ταυτότητα. Η Μάγια τον είχε καθαρίσει μέχρι που δεν είχε μείνει τίποτα, είχε γίνει ο αόρατος άνθρωπος.
---
Νυσταγμένος, ο Γκρεγκ χτύπησε τα πλήκτρα στο λάπτοπ δίπλα στο κρεβάτι του, ζωντανεύοντας την οθόνη. Μισοέκλεισε τα μάτια του για να δει το φωτεινό ρολόι: 4:13 π.μ.! Θεέ και κύριε, ποιος κοπανούσε την πόρτα του τέτοια ώρα;
«Έρχομαι!» φώναξε με νυσταγμένη φωνή και έβαλε μια ρόμπα και τις παντόφλες του. Περπάτησε το διάδρομο σέρνοντας τα βήματά του και ανάβοντας τα φώτα όπως περνούσε. Στην πόρτα, κοίταξε μέσα από το ματάκι και είδε τη Μάγια να κοιτά σκυθρωπά προς το μέρος του.
Έβγαλε την αλυσίδα και το σύρτη και άνοιξε την πόρτα. Η Μάγια μπήκε ορμητικά μέσα, με τα σκυλιά και την κοπέλα της ξοπίσω της.
Ήταν μούσκεμα στον ιδρώτα, τα συνήθως καλοχτενισμένα μαλλιά της κολλημένα σε κόμπους στο μέτωπό της. Έτριψε τα μάτια της, που ήταν κόκκινα και ρυτιδιασμένα.
«Μάζεψέ τα,» είπε με ξερή φωνή.
«Τι;»
Τον έπιασε από τους ώμους. «Κάν’ το,» είπε.
«Που θες να...»
«Στο Μεξικό, το πιθανότερο. Δεν ξέρω ακόμα. Μάζευε, που να πάρει.» Τον έσπρωξε και μπήκε στην κρεβατοκάμαρά του, όπου άρχισε να ανοίγει τα συρτάρια.
«Μάγια,» της είπε απότομα, «δεν πάω πουθενά αν δε μου πεις τι συμβαίνει.»
Τον κοίταξε έντονα και τράβηξε τα μαλλιά της από το πρόσωπό της. «Η Γκουγκλόσκουπα ζει. Αφού σε καθάρισα, το έσβησα και έφυγα. Ήταν υπερβολικά επικίνδυνο για να συνεχίσω να το χρησιμοποιώ πια. Αλλά είναι ακόμα ρυθμισμένο να μου στέλνει επιβεβαιώσεις μέσω e-mail όταν χρησιμοποιείται. Κάποιος το χρησιμοποίησε έξι φορές για να καθαρίσει τρεις πολύ συγκεκριμένους λογαριασμούς – που όλοι τυχαίνει να ανήκουν σε μέλη της Επιτροπής Εμπορίου της Γερουσίας, τα οποία προορίζονται για επανεκλογή.»
«Οι υπάλληλοι της Google καθαρίζουν Γερουσιαστές;»
«Όχι υπάλληλοι της Google. Αυτό έρχεται εκτός εταιρείας. Η διεύθυνση IP είναι εγγεγραμένη στην Ουάσιγκτον. Και χρησιμοποιείται αποκλειστικά από χρήστες Gmail. Μάντεψε σε ποιούς ανήκουν οι λογαριασμοί.»
«Μπήκες να κατασκοπεύσεις λογαριασμούς Gmail;»
«Ναι, εντάξει. Κοίταξα το ηλεκτρονικό τους ταχυδρομείο. Όλοι το κάνουν που και που και για πολύ χειρότερους λόγους απ’ ό,τι το έκανα εγώ. Αλλά άκου εδώ – φαίνεται πως όλη αυτή η δραστηριότητα κατευθύνεται από το λόμπι μας. Οι οποίοι κάνουν απλώς τη δουλειά τους, υπερασπίζονται τα συμφέροντα της εταιρείας.»
Ο Γκρεγκ ένιωθε το σφυγμό του να χτυπάει στο κεφάλι του. «Πρέπει να το πούμε σε κάποιον.»
«Δε θα ωφελήσει. Ξέρουν τα πάντα για μας. Μπορούν να δουν κάθε αναζήτηση. Κάθε e-mail. Κάθε φορά που μας έχουν γράψει οι δικτυακές κάμερες. Ποιος είναι μέσα στο κοινωνικό μας δίκτυο... Ήξερες ότι αν έχεις 15 φίλους στο Orkut, είναι στατιστικά βέβαιο ότι δε βρίσκεσαι παρά τρία βήματα από κάποιον που έχει συνεισφέρει χρήματα σε ‘τρομοκρατικό’ σκοπό; Θυμάσαι το αεροδρόμιο; Θα σου φορτώσουν πολλά περισσότερα από αυτό.»
«Μάγια,» είπε ο Γκρεγκ, προσπαθώντας να ξαναβρεί τον προσανατολισμό του. «Δεν είναι υπερβολή να το σκάσεις στο Μεξικό; Απλά παραιτήσου. Μπορούμε να ξεκινήσουμε μια εταιρεία μαζί ή κάτι τέτοιο. Είναι τρελό αυτό που λες.»
«Ήρθαν να με δουν σήμερα,» είπε εκείνη. «Δύο πολιτικοί αξιωματικοί από το ΥΕΑ. Δεν έφευγαν για ώρες. Και μου έκαναν πολλές σοβαρές ερωτήσεις.»
«Για την Γκουγκλόσκουπα;»
«Για τους φίλους και την οικογένειά μου. Για το ιστορικό των αναζητήσεών μου. Για το προσωπικό μου ιστορικό.»
«Παναγία μου.»
«Μου έστελναν μήνυμα. Παρακολουθούν κάθε κλικ και κάθε αναζήτηση. Είναι ώρα να φύγω, να βγω εκτός δικτύου.»
«Υπάρχει γραφείο της Google στο Μεξικό, ξέρεις.»
«Πρέπει να φύγουμε,» είπε αυτή με σταθερή φωνή.
«Λόρι, εσύ τι λες για όλα αυτά;» ρώτησε ο Γκρεγκ.
Η Λόρι χτύπησε τα σκυλιά ανάμεσα στους ώμους τους. «Οι γονείς μου έφυγαν από την Ανατολική Γερμανία το ’65. Μου έλεγαν πάντα για τη Στάζι. Τη μυστική αστυνομία που έβαζε τα πάντα για σένα στο φάκελλό σου, αν έλεγες κανένα μη πατριωτικό αστείο και τέτοια. Είτε το έκανε σκόπιμα είτε όχι, αυτό που δημιούργησε η Google δε διαφέρει.»
«Γκρεγκ, θα έρθεις;»
Κοίταξε τα σκυλιά και κούνησε το κεφάλι του. «Μου έχουν μείνει μερικά πέσος,» είπε. «Πάρτε τα. Και να προσέχετε, εντάξει;»
Η Μάγια έμοιαζε να θέλει να τον βαρέσει. Μαλακώνοντας, τον αγκάλιασε σφιχτά.
«Κι εσύ να προσέχεις,» του ψιθύρισε στο αυτί.
---
‘Ηρθαν γι’ αυτόν μια εβδομάδα μετά. Στο σπίτι του, στη μέση της νύχτας, όπως ακριβώς το είχε φανταστεί.
Δύο άνδρες ήρθαν στην πόρτα του λίγο μετά τις 2 το πρωί. Ο ένας στεκόταν σιωπηλά δίπλα στην πόρτα. Ο άλλος ήταν χαμογελαστός, κοντός και τσαλακωμένος, με ένα αθλητικό μπουφάν με ένα λεκέ στο ένα πέτο και μια αμερικάνικη σημαία στο άλλο. «Κ. Γκρεγκ Λουπίνσκι, έχουμε λόγους να πιστεύουμε πως παραβιάσατε τον Νόμο περί Ηλεκτρονικής Απάτης και Κατάχρησης Ηλεκτρονικού Υπολογιστή,» είπε σαν εισαγωγή. «Συγκεκριμένα, υπέρβαση εξουσιοδοτημένης πρόσβασης και μέσω αυτής της δραστηριότητας, απόκτηση πληροφοριών. Δέκα χρόνια για πρώτο αδίκημα. Φαίνεται πως ό,τι κάνατε με τη φίλη σας στα αρχεία σας κρίνεται ως κακούργημα. Και α, αυτά που θα βγουν και στη δίκη... όλα όσα καθαρίσατε από το προφίλ σας, για αρχή.»
Ο Γκρεγκ είχε αναπαράγει αυτή τη σκηνή στο μυαλό του για μια βδομάδα. Είχε σχεδιάσει ένα σωρό γενναία πράγματα για να πει. Ήταν ένας τρόπος να απασχολεί το μυαλό του ενώ περίμενε να μάθει νέα της Μάγια. Εκείνη δεν πήρε ποτέ.
«Θα ‘θελα να μιλήσω με ένα δικηγόρο,» ήταν το μόνο που κατάφερε να πει.
«Μπορείτε να το κάνετε αυτό,» είπε ο μικρόσωμος άνδρας. «Αλλά ίσως να μπορούμε να κάνουμε μια καλύτερη συμφωνία.»
Ο Γκρεγκ ξαναβρήκε τη φωνή του. «Θα ‘θελα να δω το σήμα σας,» τραύλισε.
Το σκυλίσιο πρόσωπο του άνδρα φωτίστηκε καθώς του ξέφυγε ένα σαστισμένο γέλιο. «Φιλαράκο, δεν είμαι μπάτσος,» απάντησε. «Είμαι σύμβουλος. Η Google με προσέλαβε – η εταιρεία μου εκπροσωπεί τα συμφέροντά τους στην Ουάσιγκτον – για να χτίσω σχέσεις. Φυσικά, δε θα θέλαμε να αναμειχθεί η αστυνομία χωρίς να σου μιλήσουμε πρώτα. Είσαι μέλος της οικογένειας. Αυτό που θέλω είναι να σου κάνω μια προσφορά.»
Ο Γκρεγκ γύρισε προς την καφετιέρα και πέταξε το παλιό φίλτρο. «Θα πάω στον τύπο,» είπε.
Ο άνδρας έγνεψε σαν να το ξανασκεφτόταν. «Ε και βέβαια. Θα μπορούσες να πας στα γραφεία της Σαν Φρανσίσκο Κρόνικλ το πρωί και να τα ξεράσεις όλα. Αυτοί θα έψαχναν για κάποια πηγή για να τα επιβεβαιώσει. Δεν πρόκειται να βρουν. Και όταν θα προσπαθήσουν να την αναζητήσουν, θα τους βρούμε εμείς. Γι’ αυτό, φιλαράκο, άκουσέ με, εντάξει; Η δουλειά μου είναι να κερδίζουν όλοι. Είμαι πολύ καλός σ’αυτό.» Έκανε μια παύση. «Με την ευκαιρία, αυτοί είναι εξαιρετικοί κόκκοι καφέ, αλλα δε θα ‘πρεπε να τους ρίξεις ένα πλύσιμο πρώτα; Διώχνει λίγη από την πίκρα και αναδεικνύει τα λιπαρά. Έλα, φέρε μου ένα σουρωτήρι.»
Ο Γκρεγκ παρακολούθησε τον άνδρα καθώς έβγαλε σιωπηλά το μπουφάν του και το ακούμπησε πάνω σε μια καρέκλα της κουζίνας, ξεκούμπωσε τα μανίκια του και τα μάζεψε προσεκτικά, ρίχνοντας το φτηνό ψηφιακό ρολόι του στην τσέπη του. Έριξε τους κόκκους του καφέ από τον αλεστή στο σουρωτήρι του Γκρεγκ και τους έπλυνε στο νεροχύτη.
Ήταν λίγο κοντόχοντρος και κατάχλωμος, με την κοινωνική χάρη ενός ηλεκτρολόγου. Έμοιαζε κιόλας για πραγματικός υπάλληλος της Google, παθιασμένος με τη λεπτομέρεια. Και ήξερε να χειρίζεται αλεστή καφέ.
«Στρατολογούμε που λες μια ομάδα για το Κτίριο 49...»
«Δεν υπάρχει Κτίριο 49,» είπε αυτόματα ο Γκρεγκ.
«Φυσικά,» είπε ο τύπος, χαμογελώντας σφιγμένα. «Δεν υπάρχει Κτίριο 49. Πάντως σχηματίζουμε μια ομάδα για να ανανεώσει την Γκουγκλόσκουπα. Ο κώδικας της Μάγια δεν ήταν και πολύ λειτουργικός, ξέρεις. Είναι γεμάτος σφάλματα. Χρειαζόμαστε μια αναβάθμιση. Εσύ είσαι ο σωστός άνθρωπος και δε θα είχε σημασία το τι ξέρεις, εφόσον θα ήσουν πάλι μέσα.»
«Απίστευτο,» είπε ο Γκρεγκ γελώντας. «Αν νομίζετε ότι θα σας βοηθήσω να σπιλώσετε πολιτικούς υποψήφιους με αντάλλαγμα χάρες, είστε πιο μουρλοί απ΄ όσο νόμιζα.»
«Γκρεγκ,» είπε ο άνδρας, «κανένα δε σπιλώνουμε. Απλώς θα ξεκαθαρίσουμε λίγο κάποια πράγματα. Για κάποιους συγκεκριμένους ανθρώπους. Καταλαβαίνεις τι εννοώ; Το Google προφίλ του καθενός είναι λίγο τρομακτικό αν το ερευνήσει κανείς προσεκτικά. Και η προσεκτική έρευνα είναι ημερήσια διάταξη στην πολιτική. Το να δηλώσεις υποψηφιότητα είναι σαν να πηγαίνεις για δημόσια πρωκτολογική εξέταση.» Γέμισε την καφετιέρα με καφέ και πίεσε το έμβολο, έχοντας μια έκφραση σοβαρής συγκέντρωσης. Ο Γκρεγκ έπιασε δυο κούπες – με το σήμα της Google, φυσικά – και του τις έδωσε.
«Αυτό που θα κάνουμε για τους φίλους μας είναι το ίδιο πράγμα που έκανε η Μάγια για σένα. Ένα μικρό ξεκαθάρισμα απλώς. Το μόνο που θέλουμε να κάνουμε είναι να διατηρήσουμε την ιδιωτική τους ζωή. Αυτό είναι όλο.»
Ο Γκρεγκ ρούφηξε τον καφέ του. «Και τι θα συμβεί στους υποψήφιους που δεν θα καθαρίσετε;»
«Ε ναι,» είπε ο τύπος, χαμογελώντας αδύναμα στο Γκρεγκ. «Ναι, έχεις δίκιο. Θα είναι λίγο δύσκολος ο δρόμος γι’αυτούς.» Έψαξε στην εσωτερική τσέπη του μπουφάν του και έβγαλε μερικά διπλωμένα φύλλα χαρτιού. Έστρωσε τις σελίδες και τις άπλωσε στο τραπέζι. «Να ένας από τα καλά παιδιά που χρειάζεται τη βοήθειά μας.» Ήταν μια εκτύπωση ενός ιστορικού αναζήτησης που ανήκε σε έναν υποψήφιο στην προεκλογική εκστρατεία του οποίου ο Γκρεγκ είχε συνεισφέρει στις τρεις προηγούμενες εκλογές.
«Το παλικάρι γυρνάει στο ξενοδοχείο του μετά από μια απάνθρωπη μέρα εκστρατείας από πόρτα σε πόρτα, ανάβει το λάπτοπ του και πληκτρολογεί ‘καυτοί κώλοι’ στο πεδίο αναζήτησης. Και τι έγινε, έτσι; Όπως το βλέπουμε εμείς, είναι απλά αντι-Αμερικανικό το να αποκλείσει κάτι τέτοιο έναν καλό άνθρωπο από το να συνεχίσει να υπηρετεί την πατρίδα του.»
Ο Γκρεγκ κούνησε το κεφάλι του αργά.
«Θα τον βοηθήσεις τον τύπο λοιπόν;» ρώτησε ο άνδρας.
«Ναι.»
«Ωραία. Και είναι κάτι ακόμα. Χρειαζόμαστε τη βοήθειά σου για να βρούμε τη Μάγια. Δεν κατάλαβε καθόλου τους σκοπούς μας και τώρα φαίνεται πως το έσκασε. Μόλις μας ακούσει, δεν έχω καμμία αμφιβολία ότι θα το ξανασκεφτεί.»
Ο Γκρεγκ κοίταξε το ιστορικό των αναζητήσεων του υποψήφιου.
«Μπορεί,» απάντησε.
---
Το νέο Κογκρέσο χρειάστηκε 11 εργάσιμες για να περάσει το Νόμο περί Εξασφάλισης και Απαρίθμησης των Επικοινωνιών και των Υπερκειμένων της Αμερικής, που εξουσιοδοτούσε το Υπουργείο Εθνικής Ασφάλειας και την NSA να παραχωρεί το 80 τοις εκατό της αντικατασκοπείας και της ανάλυσης σε ιδιωτικούς φορείς. Θεωρητικά, τα συμβόλαια υπόκειντο σε ανοιχτούς πλειστηριασμούς, αλλά μέσα στην ασφάλεια του Κτιρίου 49 της Google δεν υπήρχε καμμία αμφιβολία για το ποιος θα κέρδιζε. Αν η Google είχε ξοδέψει 15 δισ. δολλάρια σε ένα πρόγραμμα που να πιάνει κακούς στα σύνορα, φυσικά και θα τους έπιανε – οι κυβερνήσεις απλώς δεν έχουν τον εξοπλισμό για να Κάνουν Σωστή Αναζήτηση.
Το επόμενο πρωί, ο Γκρεγκ επιθεώρησε τον εαυτό του προσεκτικά καθώς ξυριζόταν (η αξυρισιά των χάκερ δεν άρεσε στους ασφαλίτες και δεν ντρέπονταν να του το πουν), συνειδητοποιώντας ότι σήμερα ήταν η πρώτη του μέρα ως ντε φάκτο πράκτορας για την αμερικανική κυβέρνηση. Πόσο άσχημα μπορεί να ήταν; Δεν ήταν καλύτερα να τα κάνει η Google αυτά τα πράγματα, παρά κανένας ατζαμής γραφιάς του ΥΕΑ;
Μέχρι να παρκάρει στις εγκαταστάσεις της Google, ανάμεσα σε υβριδικά αυτοκίνητα και πάρκινγκ ποδηλάτων, είχε πειστεί. Αναρωτιόταν τι είδους οργανικό χυμό ήθελε να παραγγείλει στην καφετέρια όταν η κάρτα του δεν κατάφερε να ανοίξει την πόρτα του Κτιρίου 49. Το κόκκινο λαμπάκι άναβε ανόητα κάθε φορά που περνούσε την κάρτα του στο μηχάνημα. Σε κάθε άλλο κτίριο, όλο και κάποιος άλλος θα υπήρχε για να ανοίξει την πόρτα, καθώς μπαινόβγαινε κόσμος όλη μέρα. Όμως οι υπάλληλοι στο Κτίριο 49 έβγαιναν μόνο για γεύματα και μερικές φορές ούτε γι’ αυτό.
Ξαναπέρασε την κάρτα, ξανά και ξανά και ξανά. Ξαφνικά, άκουσε μια φωνή δίπλα του.
«Γκρεγκ, μπορώ να σε δω για λίγο, σε παρακαλώ;»
Ο τσαλακωμένος άνδρας έβαλε ένα χέρι γύρω από τους ώμους του κι ο Γκρεγκ μύρισε το άφτερ σέιβ του που είχε μια ιδέα ξυνίλας. Μύριζε το ίδιο με ένα που φορούσε ο δάσκαλός του των καταδύσεων στη Μπάχα, όταν έβγαιναν στα μπαρ το βράδυ. Ο Γκρεγκ δεν μπορούσε να θυμηθεί πώς τον έλεγαν. Χουάν Κάρλος; Χουάν Λουίς;
Το χέρι του άνδρα στους ώμους του ήταν δυνατό, τον τραβούσε μακριά από την πόρτα και έξω στο απάτητο γρασίδι, περνώντας τον βοτανικό κήπο έξω από την κουζίνα. «Θα σου δώσουμε δυο μερούλες ρεπό,» είπε.
Ο Γκρεγκ ένιωσε ένα ξαφνικό άγχος. «Γιατί;» Είχε κάνει κάτι κακό; Θα τον έστελναν φυλακή;
«Είναι η Μάγια.» Ο άνδρας τον γύρισε και τον κοίταξε στα μάτια με το απύθμενο βλέμμα του. «Αυτοκτόνησε. Στη Γουατεμάλα. Λυπάμαι, Γκρεγκ.»
Του Γκρεγκ του φάνηκε ότι έφευγε, σ’ ένα μέρος μίλια μακριά προς τα πάνω, μια θέα των εγκαταστάσεων σαν μέσα από το Google Earth, όπου έβλεπε κάτω τον εαυτό του και τον τσαλακωμένο άνδρα σαν δυο τελίτσες, δυο πίξελ, μικροσκοπικά και ασήμαντα. Ήθελε να τραβήξει τα μαλλιά του, να πέσει στα γόνατα και να κλάψει.
Σαν από πάρα πολύ μακριά, άκουσε τον εαυτό του να λέει, «Δε χρειάζομαι ρεπό. Εντάξει είμαι.»
Σαν από πάρα πολύ μακριά, άκουσε τον τσαλακωμένο άνδρα να επιμένει.
Η στιχομυθία συνεχίστηκε για πολλή ώρα, και μετά τα δύο πίξελ κινήθηκαν προς το Κτίριο 49, και η πόρτα έκλεισε πίσω τους.
Η Μάγια έβγαλε και τα δυο λαμπραντόρ στο διάδρομο και τα πήγε στην κρεβατοκάμαρα. Ο Γκρεγκ άκουσε μια πνιχτή στιχομυθία με την κοπέλα της και η Μάγια επέστρεψε μόνη της.
«Εγώ μπορώ να το διορθώσω,» είπε ψιθυρίζοντας. «Όταν οι Κινέζοι άρχισαν να μπουζουριάζουν ανθρώπους, εγώ και οι συνεργάτες μου αφιερώσαμε την 20 τοις εκατό εργασία μας στο να τους κάνουμε χαλάστρα.» (Μία από τις επιχειρηματικές καινοτομίες που είχε εισαγάγει η Google ήταν ο κανόνας ότι κάθε εργαζόμενος θα έπρεπε να αφιερώνει ένα 20 τοις εκατό του χρόνου του σε προσωπικές εργασίες υψηλού επιπέδου.) «Το λέμε Γκουγκλόσκουπα. Μπαίνει βαθιά μέσα στη βάση δεδομένων και σου σε κάνει στατιστικά κανονικό. Τις αναζητήσεις σου, τα ιστογράμματα του Gmail σου, τα πρότυπα των περιηγήσεών σου στο Δίκτυο. Τα πάντα. Πρέπει να σε γκουγκλοκαθαρίσω, Γκρεγκ. Μόνο αυτός ο τρόπος υπάρχει.»
«Δε θέλω να μπλέξεις.»
Κούνησε το κεφάλι της. «Είμαι ήδη καταδικασμένη. Κάθε μέρα από τότε που το έφτιαξα το καταραμένο, είμαι με δανεισμένο χρόνο – τώρα είναι απλώς θέμα να περιμένω κάποιον να υποδείξει στο ΥΕΑ την πείρα μου και το ιστορικό μου και ε, δεν ξέρω. Ό,τι κάνουν σε ανθρώπους σαν κι εμένα στον πόλεμο κατά των αφηρημένων ουσιαστικών.»
Ο Γκρεγκ θυμήθηκε το αεροδρόμιο. Την έρευνα. Το πουκάμισό του, με την πατημασιά της μπότας στο κέντρο του.
«Κάν’ το,» είπε.
---
Η Γκουγκλόσκουπα έκανε θαύματα. Ο Γκρεγκ το καταλάβαινε από τις διαφημίσεις που εμφανίζονταν πλέον δίπλα στις αναζητήσεις του, διαφημίσεις που ήταν ολοφάνερο οτι απευθύνονταν σε κάποιον άλλο: Στοιχεία του Νοήμονος Σχεδίου, Πτυχίο Ιεροδιδασκαλείου μέσω Ίντερνετ, Αύριο Χωρίς Τρομοκράτες, Λογισμικό Αποκλεισμού Πορνογραφίας, Ομοφυλοφιλική Προπαγάνδα, Φτηνά Εισιτήρια για τον Τόμπι Κιθ. Όλα αυτά ήταν δουλειά του προγράμματος της Μάγια. Προφανώς η καινούρια εξατομικευμένη αναζήτηση του Google τον είχε υπάγει ως κάποιον εντελώς άλλο, ως ένα θεοφοβούμενο δεξιό με προτίμηση σε κάντρι μουσικούς.
Πράγμα με το οποίο δεν είχε κανένα πρόβλημα.
Τότε έκανε κλικ στην ατζέντα του και ανακάλυψε ότι οι μισές του επαφές είχαν χαθεί. Τα Εισερχόμενα στο Gmail του ήταν κενά σαν κορμός μετά από επίσκεψη τερμιτών. Το προφίλ του στο Orkut είχε επιστρέψει στη βασική μορφή. Το ημερολόγιό του, οι οικογενειακές του φωτογραφίες, οι αγαπημένες του ιστοσελίδες: όλα άδεια. Δεν είχε διανοηθεί πόσο μεγάλο ποσοστό της ζωής του είχε μεταφερθεί στο Δίκτυο και κατά συνέπεια μέσα στις φάρμες των σέρβερ της Google – ολόκληρη η δικτυακή του ταυτότητα. Η Μάγια τον είχε καθαρίσει μέχρι που δεν είχε μείνει τίποτα, είχε γίνει ο αόρατος άνθρωπος.
---
Νυσταγμένος, ο Γκρεγκ χτύπησε τα πλήκτρα στο λάπτοπ δίπλα στο κρεβάτι του, ζωντανεύοντας την οθόνη. Μισοέκλεισε τα μάτια του για να δει το φωτεινό ρολόι: 4:13 π.μ.! Θεέ και κύριε, ποιος κοπανούσε την πόρτα του τέτοια ώρα;
«Έρχομαι!» φώναξε με νυσταγμένη φωνή και έβαλε μια ρόμπα και τις παντόφλες του. Περπάτησε το διάδρομο σέρνοντας τα βήματά του και ανάβοντας τα φώτα όπως περνούσε. Στην πόρτα, κοίταξε μέσα από το ματάκι και είδε τη Μάγια να κοιτά σκυθρωπά προς το μέρος του.
Έβγαλε την αλυσίδα και το σύρτη και άνοιξε την πόρτα. Η Μάγια μπήκε ορμητικά μέσα, με τα σκυλιά και την κοπέλα της ξοπίσω της.
Ήταν μούσκεμα στον ιδρώτα, τα συνήθως καλοχτενισμένα μαλλιά της κολλημένα σε κόμπους στο μέτωπό της. Έτριψε τα μάτια της, που ήταν κόκκινα και ρυτιδιασμένα.
«Μάζεψέ τα,» είπε με ξερή φωνή.
«Τι;»
Τον έπιασε από τους ώμους. «Κάν’ το,» είπε.
«Που θες να...»
«Στο Μεξικό, το πιθανότερο. Δεν ξέρω ακόμα. Μάζευε, που να πάρει.» Τον έσπρωξε και μπήκε στην κρεβατοκάμαρά του, όπου άρχισε να ανοίγει τα συρτάρια.
«Μάγια,» της είπε απότομα, «δεν πάω πουθενά αν δε μου πεις τι συμβαίνει.»
Τον κοίταξε έντονα και τράβηξε τα μαλλιά της από το πρόσωπό της. «Η Γκουγκλόσκουπα ζει. Αφού σε καθάρισα, το έσβησα και έφυγα. Ήταν υπερβολικά επικίνδυνο για να συνεχίσω να το χρησιμοποιώ πια. Αλλά είναι ακόμα ρυθμισμένο να μου στέλνει επιβεβαιώσεις μέσω e-mail όταν χρησιμοποιείται. Κάποιος το χρησιμοποίησε έξι φορές για να καθαρίσει τρεις πολύ συγκεκριμένους λογαριασμούς – που όλοι τυχαίνει να ανήκουν σε μέλη της Επιτροπής Εμπορίου της Γερουσίας, τα οποία προορίζονται για επανεκλογή.»
«Οι υπάλληλοι της Google καθαρίζουν Γερουσιαστές;»
«Όχι υπάλληλοι της Google. Αυτό έρχεται εκτός εταιρείας. Η διεύθυνση IP είναι εγγεγραμένη στην Ουάσιγκτον. Και χρησιμοποιείται αποκλειστικά από χρήστες Gmail. Μάντεψε σε ποιούς ανήκουν οι λογαριασμοί.»
«Μπήκες να κατασκοπεύσεις λογαριασμούς Gmail;»
«Ναι, εντάξει. Κοίταξα το ηλεκτρονικό τους ταχυδρομείο. Όλοι το κάνουν που και που και για πολύ χειρότερους λόγους απ’ ό,τι το έκανα εγώ. Αλλά άκου εδώ – φαίνεται πως όλη αυτή η δραστηριότητα κατευθύνεται από το λόμπι μας. Οι οποίοι κάνουν απλώς τη δουλειά τους, υπερασπίζονται τα συμφέροντα της εταιρείας.»
Ο Γκρεγκ ένιωθε το σφυγμό του να χτυπάει στο κεφάλι του. «Πρέπει να το πούμε σε κάποιον.»
«Δε θα ωφελήσει. Ξέρουν τα πάντα για μας. Μπορούν να δουν κάθε αναζήτηση. Κάθε e-mail. Κάθε φορά που μας έχουν γράψει οι δικτυακές κάμερες. Ποιος είναι μέσα στο κοινωνικό μας δίκτυο... Ήξερες ότι αν έχεις 15 φίλους στο Orkut, είναι στατιστικά βέβαιο ότι δε βρίσκεσαι παρά τρία βήματα από κάποιον που έχει συνεισφέρει χρήματα σε ‘τρομοκρατικό’ σκοπό; Θυμάσαι το αεροδρόμιο; Θα σου φορτώσουν πολλά περισσότερα από αυτό.»
«Μάγια,» είπε ο Γκρεγκ, προσπαθώντας να ξαναβρεί τον προσανατολισμό του. «Δεν είναι υπερβολή να το σκάσεις στο Μεξικό; Απλά παραιτήσου. Μπορούμε να ξεκινήσουμε μια εταιρεία μαζί ή κάτι τέτοιο. Είναι τρελό αυτό που λες.»
«Ήρθαν να με δουν σήμερα,» είπε εκείνη. «Δύο πολιτικοί αξιωματικοί από το ΥΕΑ. Δεν έφευγαν για ώρες. Και μου έκαναν πολλές σοβαρές ερωτήσεις.»
«Για την Γκουγκλόσκουπα;»
«Για τους φίλους και την οικογένειά μου. Για το ιστορικό των αναζητήσεών μου. Για το προσωπικό μου ιστορικό.»
«Παναγία μου.»
«Μου έστελναν μήνυμα. Παρακολουθούν κάθε κλικ και κάθε αναζήτηση. Είναι ώρα να φύγω, να βγω εκτός δικτύου.»
«Υπάρχει γραφείο της Google στο Μεξικό, ξέρεις.»
«Πρέπει να φύγουμε,» είπε αυτή με σταθερή φωνή.
«Λόρι, εσύ τι λες για όλα αυτά;» ρώτησε ο Γκρεγκ.
Η Λόρι χτύπησε τα σκυλιά ανάμεσα στους ώμους τους. «Οι γονείς μου έφυγαν από την Ανατολική Γερμανία το ’65. Μου έλεγαν πάντα για τη Στάζι. Τη μυστική αστυνομία που έβαζε τα πάντα για σένα στο φάκελλό σου, αν έλεγες κανένα μη πατριωτικό αστείο και τέτοια. Είτε το έκανε σκόπιμα είτε όχι, αυτό που δημιούργησε η Google δε διαφέρει.»
«Γκρεγκ, θα έρθεις;»
Κοίταξε τα σκυλιά και κούνησε το κεφάλι του. «Μου έχουν μείνει μερικά πέσος,» είπε. «Πάρτε τα. Και να προσέχετε, εντάξει;»
Η Μάγια έμοιαζε να θέλει να τον βαρέσει. Μαλακώνοντας, τον αγκάλιασε σφιχτά.
«Κι εσύ να προσέχεις,» του ψιθύρισε στο αυτί.
---
‘Ηρθαν γι’ αυτόν μια εβδομάδα μετά. Στο σπίτι του, στη μέση της νύχτας, όπως ακριβώς το είχε φανταστεί.
Δύο άνδρες ήρθαν στην πόρτα του λίγο μετά τις 2 το πρωί. Ο ένας στεκόταν σιωπηλά δίπλα στην πόρτα. Ο άλλος ήταν χαμογελαστός, κοντός και τσαλακωμένος, με ένα αθλητικό μπουφάν με ένα λεκέ στο ένα πέτο και μια αμερικάνικη σημαία στο άλλο. «Κ. Γκρεγκ Λουπίνσκι, έχουμε λόγους να πιστεύουμε πως παραβιάσατε τον Νόμο περί Ηλεκτρονικής Απάτης και Κατάχρησης Ηλεκτρονικού Υπολογιστή,» είπε σαν εισαγωγή. «Συγκεκριμένα, υπέρβαση εξουσιοδοτημένης πρόσβασης και μέσω αυτής της δραστηριότητας, απόκτηση πληροφοριών. Δέκα χρόνια για πρώτο αδίκημα. Φαίνεται πως ό,τι κάνατε με τη φίλη σας στα αρχεία σας κρίνεται ως κακούργημα. Και α, αυτά που θα βγουν και στη δίκη... όλα όσα καθαρίσατε από το προφίλ σας, για αρχή.»
Ο Γκρεγκ είχε αναπαράγει αυτή τη σκηνή στο μυαλό του για μια βδομάδα. Είχε σχεδιάσει ένα σωρό γενναία πράγματα για να πει. Ήταν ένας τρόπος να απασχολεί το μυαλό του ενώ περίμενε να μάθει νέα της Μάγια. Εκείνη δεν πήρε ποτέ.
«Θα ‘θελα να μιλήσω με ένα δικηγόρο,» ήταν το μόνο που κατάφερε να πει.
«Μπορείτε να το κάνετε αυτό,» είπε ο μικρόσωμος άνδρας. «Αλλά ίσως να μπορούμε να κάνουμε μια καλύτερη συμφωνία.»
Ο Γκρεγκ ξαναβρήκε τη φωνή του. «Θα ‘θελα να δω το σήμα σας,» τραύλισε.
Το σκυλίσιο πρόσωπο του άνδρα φωτίστηκε καθώς του ξέφυγε ένα σαστισμένο γέλιο. «Φιλαράκο, δεν είμαι μπάτσος,» απάντησε. «Είμαι σύμβουλος. Η Google με προσέλαβε – η εταιρεία μου εκπροσωπεί τα συμφέροντά τους στην Ουάσιγκτον – για να χτίσω σχέσεις. Φυσικά, δε θα θέλαμε να αναμειχθεί η αστυνομία χωρίς να σου μιλήσουμε πρώτα. Είσαι μέλος της οικογένειας. Αυτό που θέλω είναι να σου κάνω μια προσφορά.»
Ο Γκρεγκ γύρισε προς την καφετιέρα και πέταξε το παλιό φίλτρο. «Θα πάω στον τύπο,» είπε.
Ο άνδρας έγνεψε σαν να το ξανασκεφτόταν. «Ε και βέβαια. Θα μπορούσες να πας στα γραφεία της Σαν Φρανσίσκο Κρόνικλ το πρωί και να τα ξεράσεις όλα. Αυτοί θα έψαχναν για κάποια πηγή για να τα επιβεβαιώσει. Δεν πρόκειται να βρουν. Και όταν θα προσπαθήσουν να την αναζητήσουν, θα τους βρούμε εμείς. Γι’ αυτό, φιλαράκο, άκουσέ με, εντάξει; Η δουλειά μου είναι να κερδίζουν όλοι. Είμαι πολύ καλός σ’αυτό.» Έκανε μια παύση. «Με την ευκαιρία, αυτοί είναι εξαιρετικοί κόκκοι καφέ, αλλα δε θα ‘πρεπε να τους ρίξεις ένα πλύσιμο πρώτα; Διώχνει λίγη από την πίκρα και αναδεικνύει τα λιπαρά. Έλα, φέρε μου ένα σουρωτήρι.»
Ο Γκρεγκ παρακολούθησε τον άνδρα καθώς έβγαλε σιωπηλά το μπουφάν του και το ακούμπησε πάνω σε μια καρέκλα της κουζίνας, ξεκούμπωσε τα μανίκια του και τα μάζεψε προσεκτικά, ρίχνοντας το φτηνό ψηφιακό ρολόι του στην τσέπη του. Έριξε τους κόκκους του καφέ από τον αλεστή στο σουρωτήρι του Γκρεγκ και τους έπλυνε στο νεροχύτη.
Ήταν λίγο κοντόχοντρος και κατάχλωμος, με την κοινωνική χάρη ενός ηλεκτρολόγου. Έμοιαζε κιόλας για πραγματικός υπάλληλος της Google, παθιασμένος με τη λεπτομέρεια. Και ήξερε να χειρίζεται αλεστή καφέ.
«Στρατολογούμε που λες μια ομάδα για το Κτίριο 49...»
«Δεν υπάρχει Κτίριο 49,» είπε αυτόματα ο Γκρεγκ.
«Φυσικά,» είπε ο τύπος, χαμογελώντας σφιγμένα. «Δεν υπάρχει Κτίριο 49. Πάντως σχηματίζουμε μια ομάδα για να ανανεώσει την Γκουγκλόσκουπα. Ο κώδικας της Μάγια δεν ήταν και πολύ λειτουργικός, ξέρεις. Είναι γεμάτος σφάλματα. Χρειαζόμαστε μια αναβάθμιση. Εσύ είσαι ο σωστός άνθρωπος και δε θα είχε σημασία το τι ξέρεις, εφόσον θα ήσουν πάλι μέσα.»
«Απίστευτο,» είπε ο Γκρεγκ γελώντας. «Αν νομίζετε ότι θα σας βοηθήσω να σπιλώσετε πολιτικούς υποψήφιους με αντάλλαγμα χάρες, είστε πιο μουρλοί απ΄ όσο νόμιζα.»
«Γκρεγκ,» είπε ο άνδρας, «κανένα δε σπιλώνουμε. Απλώς θα ξεκαθαρίσουμε λίγο κάποια πράγματα. Για κάποιους συγκεκριμένους ανθρώπους. Καταλαβαίνεις τι εννοώ; Το Google προφίλ του καθενός είναι λίγο τρομακτικό αν το ερευνήσει κανείς προσεκτικά. Και η προσεκτική έρευνα είναι ημερήσια διάταξη στην πολιτική. Το να δηλώσεις υποψηφιότητα είναι σαν να πηγαίνεις για δημόσια πρωκτολογική εξέταση.» Γέμισε την καφετιέρα με καφέ και πίεσε το έμβολο, έχοντας μια έκφραση σοβαρής συγκέντρωσης. Ο Γκρεγκ έπιασε δυο κούπες – με το σήμα της Google, φυσικά – και του τις έδωσε.
«Αυτό που θα κάνουμε για τους φίλους μας είναι το ίδιο πράγμα που έκανε η Μάγια για σένα. Ένα μικρό ξεκαθάρισμα απλώς. Το μόνο που θέλουμε να κάνουμε είναι να διατηρήσουμε την ιδιωτική τους ζωή. Αυτό είναι όλο.»
Ο Γκρεγκ ρούφηξε τον καφέ του. «Και τι θα συμβεί στους υποψήφιους που δεν θα καθαρίσετε;»
«Ε ναι,» είπε ο τύπος, χαμογελώντας αδύναμα στο Γκρεγκ. «Ναι, έχεις δίκιο. Θα είναι λίγο δύσκολος ο δρόμος γι’αυτούς.» Έψαξε στην εσωτερική τσέπη του μπουφάν του και έβγαλε μερικά διπλωμένα φύλλα χαρτιού. Έστρωσε τις σελίδες και τις άπλωσε στο τραπέζι. «Να ένας από τα καλά παιδιά που χρειάζεται τη βοήθειά μας.» Ήταν μια εκτύπωση ενός ιστορικού αναζήτησης που ανήκε σε έναν υποψήφιο στην προεκλογική εκστρατεία του οποίου ο Γκρεγκ είχε συνεισφέρει στις τρεις προηγούμενες εκλογές.
«Το παλικάρι γυρνάει στο ξενοδοχείο του μετά από μια απάνθρωπη μέρα εκστρατείας από πόρτα σε πόρτα, ανάβει το λάπτοπ του και πληκτρολογεί ‘καυτοί κώλοι’ στο πεδίο αναζήτησης. Και τι έγινε, έτσι; Όπως το βλέπουμε εμείς, είναι απλά αντι-Αμερικανικό το να αποκλείσει κάτι τέτοιο έναν καλό άνθρωπο από το να συνεχίσει να υπηρετεί την πατρίδα του.»
Ο Γκρεγκ κούνησε το κεφάλι του αργά.
«Θα τον βοηθήσεις τον τύπο λοιπόν;» ρώτησε ο άνδρας.
«Ναι.»
«Ωραία. Και είναι κάτι ακόμα. Χρειαζόμαστε τη βοήθειά σου για να βρούμε τη Μάγια. Δεν κατάλαβε καθόλου τους σκοπούς μας και τώρα φαίνεται πως το έσκασε. Μόλις μας ακούσει, δεν έχω καμμία αμφιβολία ότι θα το ξανασκεφτεί.»
Ο Γκρεγκ κοίταξε το ιστορικό των αναζητήσεων του υποψήφιου.
«Μπορεί,» απάντησε.
---
Το νέο Κογκρέσο χρειάστηκε 11 εργάσιμες για να περάσει το Νόμο περί Εξασφάλισης και Απαρίθμησης των Επικοινωνιών και των Υπερκειμένων της Αμερικής, που εξουσιοδοτούσε το Υπουργείο Εθνικής Ασφάλειας και την NSA να παραχωρεί το 80 τοις εκατό της αντικατασκοπείας και της ανάλυσης σε ιδιωτικούς φορείς. Θεωρητικά, τα συμβόλαια υπόκειντο σε ανοιχτούς πλειστηριασμούς, αλλά μέσα στην ασφάλεια του Κτιρίου 49 της Google δεν υπήρχε καμμία αμφιβολία για το ποιος θα κέρδιζε. Αν η Google είχε ξοδέψει 15 δισ. δολλάρια σε ένα πρόγραμμα που να πιάνει κακούς στα σύνορα, φυσικά και θα τους έπιανε – οι κυβερνήσεις απλώς δεν έχουν τον εξοπλισμό για να Κάνουν Σωστή Αναζήτηση.
Το επόμενο πρωί, ο Γκρεγκ επιθεώρησε τον εαυτό του προσεκτικά καθώς ξυριζόταν (η αξυρισιά των χάκερ δεν άρεσε στους ασφαλίτες και δεν ντρέπονταν να του το πουν), συνειδητοποιώντας ότι σήμερα ήταν η πρώτη του μέρα ως ντε φάκτο πράκτορας για την αμερικανική κυβέρνηση. Πόσο άσχημα μπορεί να ήταν; Δεν ήταν καλύτερα να τα κάνει η Google αυτά τα πράγματα, παρά κανένας ατζαμής γραφιάς του ΥΕΑ;
Μέχρι να παρκάρει στις εγκαταστάσεις της Google, ανάμεσα σε υβριδικά αυτοκίνητα και πάρκινγκ ποδηλάτων, είχε πειστεί. Αναρωτιόταν τι είδους οργανικό χυμό ήθελε να παραγγείλει στην καφετέρια όταν η κάρτα του δεν κατάφερε να ανοίξει την πόρτα του Κτιρίου 49. Το κόκκινο λαμπάκι άναβε ανόητα κάθε φορά που περνούσε την κάρτα του στο μηχάνημα. Σε κάθε άλλο κτίριο, όλο και κάποιος άλλος θα υπήρχε για να ανοίξει την πόρτα, καθώς μπαινόβγαινε κόσμος όλη μέρα. Όμως οι υπάλληλοι στο Κτίριο 49 έβγαιναν μόνο για γεύματα και μερικές φορές ούτε γι’ αυτό.
Ξαναπέρασε την κάρτα, ξανά και ξανά και ξανά. Ξαφνικά, άκουσε μια φωνή δίπλα του.
«Γκρεγκ, μπορώ να σε δω για λίγο, σε παρακαλώ;»
Ο τσαλακωμένος άνδρας έβαλε ένα χέρι γύρω από τους ώμους του κι ο Γκρεγκ μύρισε το άφτερ σέιβ του που είχε μια ιδέα ξυνίλας. Μύριζε το ίδιο με ένα που φορούσε ο δάσκαλός του των καταδύσεων στη Μπάχα, όταν έβγαιναν στα μπαρ το βράδυ. Ο Γκρεγκ δεν μπορούσε να θυμηθεί πώς τον έλεγαν. Χουάν Κάρλος; Χουάν Λουίς;
Το χέρι του άνδρα στους ώμους του ήταν δυνατό, τον τραβούσε μακριά από την πόρτα και έξω στο απάτητο γρασίδι, περνώντας τον βοτανικό κήπο έξω από την κουζίνα. «Θα σου δώσουμε δυο μερούλες ρεπό,» είπε.
Ο Γκρεγκ ένιωσε ένα ξαφνικό άγχος. «Γιατί;» Είχε κάνει κάτι κακό; Θα τον έστελναν φυλακή;
«Είναι η Μάγια.» Ο άνδρας τον γύρισε και τον κοίταξε στα μάτια με το απύθμενο βλέμμα του. «Αυτοκτόνησε. Στη Γουατεμάλα. Λυπάμαι, Γκρεγκ.»
Του Γκρεγκ του φάνηκε ότι έφευγε, σ’ ένα μέρος μίλια μακριά προς τα πάνω, μια θέα των εγκαταστάσεων σαν μέσα από το Google Earth, όπου έβλεπε κάτω τον εαυτό του και τον τσαλακωμένο άνδρα σαν δυο τελίτσες, δυο πίξελ, μικροσκοπικά και ασήμαντα. Ήθελε να τραβήξει τα μαλλιά του, να πέσει στα γόνατα και να κλάψει.
Σαν από πάρα πολύ μακριά, άκουσε τον εαυτό του να λέει, «Δε χρειάζομαι ρεπό. Εντάξει είμαι.»
Σαν από πάρα πολύ μακριά, άκουσε τον τσαλακωμένο άνδρα να επιμένει.
Η στιχομυθία συνεχίστηκε για πολλή ώρα, και μετά τα δύο πίξελ κινήθηκαν προς το Κτίριο 49, και η πόρτα έκλεισε πίσω τους.
Comments
Post a Comment